هرچه بر عمر مسابقات لیگ برتر فوتبال ایران افزوده می‌شود، عمر بداخلاقی‌ها و خشم باشگاه‌ها به هفته‌های ابتدایی تقلیل پیدا می‌کند. لیگ برتر به عنوان ویترین فوتبال باشگاهی ایران که باید محلی برای لذت بردن و سرگرمی مردم و هوادارانش باشد، به سرکردگی خود باشگاه‌ها، مربیان و بازیکنان چنان خشمی را به جامعه پمپاژ می‌کند که تاثیرات اجتماعی و فرهنگی آن شاید حتی تا سال‌ها باقی بماند.
به گزارش مهر اتفاقات همین دو هفته نخست لیگ برتر شاید نمونه بسیار خوبی از ماهیت و ذات فوتبال ایران باشد که به یک رویه و عرف در جامعه تبدیل شده است. اعتراض پیاپی باشگاه‌ها، درگیری‌های مربیان و مدیران در ورزشگاه‌ها و در رسانه‌ها، صدور بیانیه‌های پیاپی و کُری خوانی‌های بی پایه و اساس که با چند برابر قدرت اصلی خود در فضای مجازی و بین هواداران بازنشر داده می‌شود، فوتبال ایران را به «ناکجاآباد» کشانده است.
صرفنظر از تاثیر پررنگ فضای کلی جامعه در این بداخلاقی‌ها و نقش باشگاه‌ها که هر کدام پسوند «فرهنگی» را یدک می کشند، می‌توان این پرسش را مطرح کرد که سایر نهادها و متولیان فوتبال چه کار می‌کنند؟ چرا سازمان لیگ به عنوان برگزار کننده مسابقات لیگ برتر اقدام و پیش بینی خاصی برای جلوگیری از این اتفاقات ندارد.
فدراسیون فوتبال در سال‌های اخیر به جای فرهنگ سازی، بر جنبه تنبیهی و قضایی ماجرا متمرکز شده است و درمان را جایگزین پیشگیری کرده؛ در حالی که این اقدامات انضباطی هم تاثیری در رویه غلط فوتبال ایران نداشته و صرفاً به درآمدزایی فدراسیون فوتبال کمک کرده است!
باشگاه‌ها نشان داده‌اند برای رسیدن به عنوان قهرمانی، کسب سهمیه آسیا و یا سقوط نکردن به لیگ دسته اول دست به هر کاری می‌زنند و برایشان هدف، وسیله را توجیه می‌کند. این عزم در باشگاه‌های ما برای جلوگیری از بداخلاقی‌ها وجود ندارد و آنها حتی ثابت کرده‌اند در اشتباهات، گاهی پشت مربی و بازیکن خود در می آیند.
تکلیف سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال هم که مشخص است و اگر اقدامی هم صورت گرفته، تاثیرگذار نبوده است. به راستی برای پایان دادن به این وضعیت و آرام کردن آتشفشان خشم و هیاهو، برای بازگرداندن فوتبال ایران به مسیر اخلاقی، برای کاهش تنش‌ها و درگیری‌ها و در یک کلام برای لذت بردن هواداران از این فوتبال چه کارهایی لازم است؟
