زنگنه وزیر نفت چند روز پیش در جمع خبرنگاران در مورد آخرین وضعیت میدان گازی فرزاد گفت: موافقتنامه اصولی (HOA) این میدان پیش‌تر امضا شده و قرارداد آن نیز به‌زودی با شرکت‌های ایرانی امضا می‌شود؛ هم‌اکنون هیچ شرکت خارجی حاضر به امضای قرارداد با ما نیست و ما کاملاً متکی به ظرفیت‌های داخلی هستیم.
به گزارش باشگاه خبرنگاران وی در پاسخ به پرسشی درباره فعالیت شرکت زاروبژ نفت روسیه در ایران گفت: نه آن‌ها مایلند ما در این باره چیزی بگوییم و نه ما تمایلی داریم.
ادعای جدید وزیر نفت مبنی بر اینکه هیچ علاقه ای به ارتباط و قرارداد با خارجی ها ندارد هم از گفته های شگفت انگیز این روزهای هیئت دولتی هاست، وزیری که در سال های قبل از تحریم ها توتال را برای تکمیل فازهای پارس جنوبی مناسب دیده و شرکت های داخلی را کاملا نادیده گرفت.
حال سوال اینجاست که آیا این پاسخ زنگنه به سوال خبرنگاران به معنای این است که دولت پی به بد عهدی خارجی‌ها برده است و تجربیات گذشته در خصوص قرارداد با آن‌ها را تکرار نخواهد کرد.
در طول سال‌های گذشته دولت‌های خارجی در قراردادهای نفتی بد عهده‌های زیادی داشته اند و همین موضوع باعث شده است خسارت زیادی به کشور وارد شود.
به عنوان مثال سال ۸۵ صحبت‌هایی با هندی‌ها برای برداشت از میدان گازی فرزاد انجام شد.
مذاکره با هندی‌ها از زمان وزارت «کاظم وزیری هامانه» شروع و «غلامحسین نوذری»، «مسعود میرکاظمی»، «رستم قاسمی» و «بیژن زنگنه» همگی همواره یک پای ثابت مذاکره با کنسرسیومی به رهبری «اوان‌جی‌سی» هند برای تعیین تکلیف قرارداد میدان مشترک گازی فرزاد بوده‌اند، مذاکراتی که از سال ۱۳۸۵ تاکنون پس از کشف این بلوک گازی کلید خورد و با گذشت حدود ۱۴ سال تاکنون به سرانجام نرسیده است.
۱۴ سال تعلل هندی ها در برداشت از میدان گازی فرزاد به نفع سعودی ها تمام شد
در طول ۱۴ سال گذشته هندی‌ها با سیاست «با دست پس زدن با پا پیش کشیدن» یک وقت‌کشی تاریخی را به توسعه این میدان مشترک گازی با عربستان تحمیل کرده و سعودی‌ها از این فرصت تاریخی برای توسعه این میدان مشترک استفاده کرده و بنا بر آخرین خبر‌های رسمی روزانه معادل ۳۰۰ میلیون فوت مکعب گاز از این میدان برداشت می‌کنند، درحالی که سهم ایران تنها در محدوده صفر و گفتگو‌های بی‌نتیجه با هندی‌ها بوده است.
حالا به از ۱۴ سال زنگنه از امضای قرارداد با یک شرکت ایرانی برای شروع برداشت از میدان گازی فرزاد خبر داده است.
قرارداد بی نتیجه با توتال
شرکت فرانسوی توتال که در سال ۹۶، قرارداد توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی را با دولت منعقد کرده و وعده داده بود حتی در صورت بازگشت تحریم‌های آمریکا هم ایران را ترک نمی‌کند، اما سال ۹۷ بلافاصله پس از خروج آمریکا از برجام، از ایران خارج شد تا دولت یک بار دیگر به خاطر امید بستن به خارجی‌ها متضرر شود.
بعد از قرارداد با توتال، زنگنه آن را دستاورد برجام معرفی کرد و گفت:امضای این قرارداد از دستاوردهای برجام و انتخابات ریاست‌جمهوری است.
وی در مورد حضور شرکت‌های آمریکایی در صنعت نفت ایران هم گفته بود: ما مانعی برای حضور شرکت‌های آمریکایی نداریم و این مانع را کشور خودشان ایجاد کرده‌اند. ایران همواره تعهد خود را برای عرضه انرژی در سطح جهان ایفا کرده است.
وزیر نفت گفت: برای خروج توتال از قرارداد جریمه ای وجود ندارد اما مبلغی که توتال تاکنون در این قرارداد هزینه کرده است تا زمان اجرای کار، بازپرداخت نمی شود.
بعد از بد عهدی توتال نام چینی ها به میان آمد.
همان زمان زنگنه اعلام کرد:طبق قرارداد، در صورتی که «توتال» فرانسه از فعالیت در توسعه فاز ۱۱ پارس جنوبی کنار برود شرکت «سی.ان.پی.سی» چین جایگزین آن می شود.
بلافاصله چینی ها هم اعلام کرد به علت تحریم‌های آمریکا از پروژه فاز ۱۱ پارس جنوبی خارج خواهد شد.
حالا دوباره صحبت درباره قرارداد ۲۵ ساله با چینی‌ها مطرح شده است.
زنگنه در آخرین اظهار نظر خود درباره قرارداد ۲۵ ساله با چین و مذاکره با وزارت نفت برای توسعه میادین گفته است:اولا قرارداد با چین مطرح نیست یک موافقتنامه کلی است. آنچه مربوط به نفت است با قاطعیت می‌گویم نه چینی‌ها از ما امتیازی خواسته‌اند و نه ما امتیازی داده‌ایم. همکاری درازمدت در توسعه میادین نفتی و گازی، پالایشی، پتروشیمی و خطوط لوله خواهد بود.
زنگنه تاکید کرد: هر کشور دیگری جز اسرائیل بخواهد با ما قرارداد امضاء کند ما حاضریم. حتی در این شرایط آمریکا را نیز منع نکرده‌ایم که در میادین نفتی و گازی ما؛ چه به صورت پیمانکاری و چه سرمایه‌گذاری حضور داشته باشند.
حال سوال اینجاست خوش بینی دولت به خارجی ها تا چه زمانی ادامه دارد و آیا دولت با کشورهایی که با تحریم آمریکا زیر قراردادهای خود زده اند،پای میز مذاکره می نشیند.
