استفاده از ماسک، خطر انتقال بیماری را تا حد بسیار بسیار زیادی کاهش می‌دهد. ما چاره‌ای جز ماسک زدن نداریم؛ هیچ چاره ای. اگر ماسک نزنیم به زودی شاهد اتفاقات زیر خواهیم بود؛ بی هیچ مبالغه ای:
۱ – تعداد بیشتری از ما کرونا می‌گیریم؛ دیری نخواهد پایید که تقریباً در هر خانواده‌ای یک کرونایی داشته باشیم. با گذر از تابستان و رسیدن فصل سرما، میزان شیوع شدت وحشتناک تری خواهد داشت.
۲ – تعداد پزشکان و پرستارانی که کرونا گرفته اند، بسیار بالا می‌رود و از گردونه خدمات درمانی خارج می‌شوند. به دلیل بالا رفتن تعداد بیمار از یک طرف و کاهش تعداد پزشک و پرستار، فشار مضاعفی بر کادر درمان وارد می‌شود و کارایی شان به شدت افت می‌کند و این وضعیت به نوبه خود به افزایش تلفات انسانی می‌انجامد.
۳ – ظرفیت بیمارستان‌ها پر می‌شود. پذیرش بیماران اعم از کرونایی و غیر کرونایی به کندی انجام می‌شود و صف بیمار شکل می‌گیرد. بخش‌های مراقبت‌های ویژه نیز پر از بیماران بد حال می‌شوند و تعداد بیشتری از بیمارانی که نیاز به این بخش‌ها دارند، پشت در‌های آن، جان می‌سپارند. تلفات بیماران غیرکرونایی هم بیش از پیش می‌شود.
۴ – توسعه تخت‌های بیمارستانی و تولید تجهیزات درمانی مانند ونتیلاتور از رشد بیماران عقب می‌ماند و اوضاع وخیم‌تر می‌شود.
۵ – با افزایش تصاعدی بیماران و فروپاشی ولو نسبی سیستم درمانی، درصد فوتیها به نسبت بیماران بالا می‌رود و افرادی که در شرایط مشابه قبلی نجات می‌یافتند، فوت می‌کنند.
۶ – سازمان‌های حمل و دفن اموات (آرامستان ها) با انبوه اجسادی مواجه می‌شوند که هر چه سریع‌تر باید دفن شوند. در همان حال، افرادی که حاضرند اجساد کرونایی را غسل کنند و دفن کنند، کمتر از میزان نیاز خواهد شد و دفن اموات، به مشکلی جدی تبدیل می‌شود.
۷ – افزایش وحشتناک بیماران و فوتیها، به تعطیلی بسیاری از کسب و کارها، کند شدن روند امور عمومی جامعه و شیوع وحشت و اضطراب در جامعه خواهد انجامید. استرس همه جا را پر خواهد کرد.
جلوگیری از فاجعه دست خودمان است: ماسک بزنیم و به کسانی هم که ماسک نزده اند، تذکر بدهیم؛ کرونا وحشیانه، بی رحمانه و بی وقفه می‌کُشد.
۱ – تعداد بیشتری از ما کرونا می‌گیریم؛ دیری نخواهد پایید که تقریباً در هر خانواده‌ای یک کرونایی داشته باشیم. با گذر از تابستان و رسیدن فصل سرما، میزان شیوع شدت وحشتناک تری خواهد داشت.
۲ – تعداد پزشکان و پرستارانی که کرونا گرفته اند، بسیار بالا می‌رود و از گردونه خدمات درمانی خارج می‌شوند. به دلیل بالا رفتن تعداد بیمار از یک طرف و کاهش تعداد پزشک و پرستار، فشار مضاعفی بر کادر درمان وارد می‌شود و کارایی شان به شدت افت می‌کند و این وضعیت به نوبه خود به افزایش تلفات انسانی می‌انجامد.
۳ – ظرفیت بیمارستان‌ها پر می‌شود. پذیرش بیماران اعم از کرونایی و غیر کرونایی به کندی انجام می‌شود و صف بیمار شکل می‌گیرد. بخش‌های مراقبت‌های ویژه نیز پر از بیماران بد حال می‌شوند و تعداد بیشتری از بیمارانی که نیاز به این بخش‌ها دارند، پشت در‌های آن، جان می‌سپارند. تلفات بیماران غیرکرونایی هم بیش از پیش می‌شود.
۴ – توسعه تخت‌های بیمارستانی و تولید تجهیزات درمانی مانند ونتیلاتور از رشد بیماران عقب می‌ماند و اوضاع وخیم‌تر می‌شود.
۵ – با افزایش تصاعدی بیماران و فروپاشی ولو نسبی سیستم درمانی، درصد فوتیها به نسبت بیماران بالا می‌رود و افرادی که در شرایط مشابه قبلی نجات می‌یافتند، فوت می‌کنند.
۶ – سازمان‌های حمل و دفن اموات (آرامستان ها) با انبوه اجسادی مواجه می‌شوند که هر چه سریع‌تر باید دفن شوند. در همان حال، افرادی که حاضرند اجساد کرونایی را غسل کنند و دفن کنند، کمتر از میزان نیاز خواهد شد و دفن اموات، به مشکلی جدی تبدیل می‌شود.
۷ – افزایش وحشتناک بیماران و فوتیها، به تعطیلی بسیاری از کسب و کارها، کند شدن روند امور عمومی جامعه و شیوع وحشت و اضطراب در جامعه خواهد انجامید. استرس همه جا را پر خواهد کرد.
جلوگیری از فاجعه دست خودمان است: ماسک بزنیم و به کسانی هم که ماسک نزده اند، تذکر بدهیم؛ کرونا وحشیانه، بی رحمانه و بی وقفه می‌کُشد.
