رئیس مجلس یازدهم اخیراً در نشست مجمع نمایندگان پایتخت پیرامون مشکلات کلان استان تهران به معضلات آب، هوا، خاک و آلودگی صوتی اشاره و تاکید کرده است: «آلودگی هوای تهران تا حد زیادی به وسایل حمل و نقلی مربوط است. معتقدم با برنامه‌ریزی مشخص و مدون می‌توانیم طی ۶ سال آلودگی هوای شهر را به حداقل ممکن برسانیم. همچنین باید برای کاهش آلودگی صوتی پایتخت نیز برنامه داشته باشیم. در عین حال مواد مخدر، طلاق و زنان سرپرست خانوار سه اولویتی است که باید برای کاهش آسیب‌های اجتماعی به آن‌ها پرداخته شود.»
در این باره، اگرچه دغدغهمندی منتخب ۲۶ درصد از مردم تهران در پارلمان برای حل معضلات پُرتعداد پایتخت که از قضا رئیس مجلس نیز هست، جای تحسین و تقدیر دارد، ولی گفتنی است این اظهارات از زبان فردی شنیده می‌شود که پیشتر و طی سال‌های ۸۴ الی ۹۶، طولانی‌ترین دوران تصدی مسئولیت شهرداری تهران از بدو تاسیس تاکنون را بر عهده داشته است و اینک بدون اشاره‌ای ولو تلویحی به کارنامه ۱۲ ساله اش در برطرف نمودن مشکلاتی که خود از آن نام می‌برد، از برنامه ریزی ۶ ساله برای حل آن‌ها سخن می‌گوید!
این درحالیست که اگرچه در دیدگاه عوام، عملکرد قالیباف در ۱۴۴ ماه صدرنشینی در ساختمان بهشت، علی الظاهر بدون هیچگونه نقص و خطا به نظر می‌رسد، اما لازم است بدانیم ابهامات زیادی در عملکرد نامبرده بعنوان شهردار تهران وجود دارد. فارغ از بازخوانی مواردی همچون پرونده چندهزار میلیاردی املاک نجومی و ایضاً اتهامات عدیده مالی علیه «عیسی شریفی» قائم مقام قالیباف، اواخر فروردین ماه امسال بود که پیروز حناچی، شهردار فعلی پایتخت در برنامه تهران ۲۰، از بدهی حدود ۵۰ هزار میلیارد تومانی شهرداری تهران خبر داد که از دوره قبلی مدیریت شهری بر جای مانده است!
افزون بر این افتتاح پروژه‌های عظیم در پایتخت طی دوران مدیریت قالیباف از جمله مواردی است که شبهات فراوانی را به دنبال داشته است. بعنوان مثال، تعجیل در افتتاح زودهنگام پروژه بزرگراه امام علی (ع) در هفته‌های منتهی به انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲، نه تنها شبهه تبلیغاتی و نمایشی بودن این افتتاح را در اذهان تقویت نمود بلکه طراحی غیرمهندسی این پروژه موجب گردید که اخیراً رئیس پلیس راهور پایتخت از آن بعنوان خطرناکترین و حادثه خیزترین اتوبان تهران نام ببرد! در این بین، مشکلات فنی متعدد در پروژه تونل توحید و همچنین عدم توجیه اقتصادی و ترافیکی مگاپروژه اتوبان طبقاتی صدر/نیایش از دیگر مواردی است که کارشناسان امر انتقادات زیادی را نسبت به آن‌ها مطرح نموده اند.
در پایان لازم به ذکر است، ارائه اینگونه تز‌های تاریخ مصرف گذشته برای حل مشکلات پایتخت، در حکم نوشدارو‌های پس از مرگ سهراب است که لازم بود ارائه دهندگان آن در زمان مسئولیتشان به فکر پیاده سازی آن می‌بودند؛ نه اکنون که در جایگاه رئیس یکی از سه قوه، می‌باید به دنبال تدبیر برای حل مشکلات لاینحل تمامی ایرانیان سراسر کشور (نه صرفاً پایتخت) باشند!
در این باره، اگرچه دغدغهمندی منتخب ۲۶ درصد از مردم تهران در پارلمان برای حل معضلات پُرتعداد پایتخت که از قضا رئیس مجلس نیز هست، جای تحسین و تقدیر دارد، ولی گفتنی است این اظهارات از زبان فردی شنیده می‌شود که پیشتر و طی سال‌های ۸۴ الی ۹۶، طولانی‌ترین دوران تصدی مسئولیت شهرداری تهران از بدو تاسیس تاکنون را بر عهده داشته است و اینک بدون اشاره‌ای ولو تلویحی به کارنامه ۱۲ ساله اش در برطرف نمودن مشکلاتی که خود از آن نام می‌برد، از برنامه ریزی ۶ ساله برای حل آن‌ها سخن می‌گوید!
این درحالیست که اگرچه در دیدگاه عوام، عملکرد قالیباف در ۱۴۴ ماه صدرنشینی در ساختمان بهشت، علی الظاهر بدون هیچگونه نقص و خطا به نظر می‌رسد، اما لازم است بدانیم ابهامات زیادی در عملکرد نامبرده بعنوان شهردار تهران وجود دارد. فارغ از بازخوانی مواردی همچون پرونده چندهزار میلیاردی املاک نجومی و ایضاً اتهامات عدیده مالی علیه «عیسی شریفی» قائم مقام قالیباف، اواخر فروردین ماه امسال بود که پیروز حناچی، شهردار فعلی پایتخت در برنامه تهران ۲۰، از بدهی حدود ۵۰ هزار میلیارد تومانی شهرداری تهران خبر داد که از دوره قبلی مدیریت شهری بر جای مانده است!
افزون بر این افتتاح پروژه‌های عظیم در پایتخت طی دوران مدیریت قالیباف از جمله مواردی است که شبهات فراوانی را به دنبال داشته است. بعنوان مثال، تعجیل در افتتاح زودهنگام پروژه بزرگراه امام علی (ع) در هفته‌های منتهی به انتخابات ریاست جمهوری ۱۳۹۲، نه تنها شبهه تبلیغاتی و نمایشی بودن این افتتاح را در اذهان تقویت نمود بلکه طراحی غیرمهندسی این پروژه موجب گردید که اخیراً رئیس پلیس راهور پایتخت از آن بعنوان خطرناکترین و حادثه خیزترین اتوبان تهران نام ببرد! در این بین، مشکلات فنی متعدد در پروژه تونل توحید و همچنین عدم توجیه اقتصادی و ترافیکی مگاپروژه اتوبان طبقاتی صدر/نیایش از دیگر مواردی است که کارشناسان امر انتقادات زیادی را نسبت به آن‌ها مطرح نموده اند.
در پایان لازم به ذکر است، ارائه اینگونه تز‌های تاریخ مصرف گذشته برای حل مشکلات پایتخت، در حکم نوشدارو‌های پس از مرگ سهراب است که لازم بود ارائه دهندگان آن در زمان مسئولیتشان به فکر پیاده سازی آن می‌بودند؛ نه اکنون که در جایگاه رئیس یکی از سه قوه، می‌باید به دنبال تدبیر برای حل مشکلات لاینحل تمامی ایرانیان سراسر کشور (نه صرفاً پایتخت) باشند!
