اصولاً استفاده از مواهب دنیوی، تنها در زمان حیات مادی افراد، ارزشمند است؛ چراکه پس از مرگ، ثروت و دارایی انسان به هیچ کاری نخواهد آمد. در این بین، قضاوت درباره مرام و مسلک افرادی که اکنون دستشان از دنیا کوتاه است، صرفاً باید براساس عملکردشان در دوران حیات باشد نه آنکه صرفاً با استناد به عملکرد بازماندگان، ماترک یا طول و عرض و ارتفاع مدفنشان درباره این عده پیشداوری کرد؛ چون مسئولیت انسان فقط و فقط محدود و منوط به سالیان زندگانی اش است.
این روزها که مقارن با سالروز رحلت بنیانگذار انقلاب اسلامی حضرت امام خمینی(ره) است، جای دارد تا با بازخوانی سبک زندگی آن بزرگمرد فقید در دوران حیاتش، به این حقیقت برسیم که آیا امامی که نسل های اول انقلاب می شناختند با امامی که اکنون به نسل های جدید ایرانیان معرفی می شود، مطابقت دارد یا خیر؟!
آنانی که با فضای مجازی سروکار دارند، به احتمال زیاد با شبهه افکنی های زیادی درباره امام راحل(ره) مواجه شده اند. یکی از پُرتکرارترین آنها تصویری است که قبرهای بی آلایش و ساده تنی چند از رهبران سیاسی و مذهبی جهان را در مقابل مرقد پرطمطراق رهبر فقید انقلاب، به قیاس می گذارد و مخاطب بعضاً جوان متولد دهه های هفتاد یا هشتاد را با انبوهی از تناقض و سوالات بی پاسخ مواجه می کند.
آنچه مسلم است، مرور زندگانی امام(ره) چه پیش از اوایل دهه چهل و مطرح شدن حضرتش بعنوان اصلی ترین مخالف رژیم وقت، و چه پس از آن تا دوران انقلاب و وفات ایشان، نشان می دهد که دوست و دشمن به ساده زیستی بیش از حد امام(ره) اذعان داشتند و ذره ای تنعم و زندگی تجملاتی، حتی از سوی مخالفانشان نیز مخابره نگردیده است.
چگونه ممکن است کسی که بیش از پانزده سال از عمرش را در سخت ترین شرایط تبعید گذرانده و پس از پیروزی انقلاب، اگرچه ابتدا در قم ساکن شد اما به اصرار مقامات، در منزل استیجاری و بدون حداقل امکانات در جماران تهران، روزگار سپری کرد را اکنون تنها با استناد به بلندای مناره ها و گنبد بارگاهش یا کاشی کاری ها و مقرنس های حرمش، به ثروت اندوزی و عافیت طلبی متهم نمود؟! بی انصافی محض است اگر کسی بخواهد امام مستضعفان را که پس از پیروزی انقلاب، لحظه به لحظه دقایق عمرش در برابر دوربین های حسینیه ساده ولی باصفای جماران، در منظر و مرئای تمام ایرانیان و حتی جهانیان بوده را به حب الدنیا متهم کند.
در پایان، گناه تناقض فاحش میان «مرام امام» و «حرم امام»، نه بر گردن آن رهبر فقید، بلکه بر دوش بازماندگان بریده از راه و رسمش سنگینی می کند که با قرائت های نادرست از ایشان، امامی را به نسل جدید معرفی می کنند که هیچ نشانی از خمینی کبیر(ره) نداشته و ندارد!
