بدهی، شکایت و هزار دردسر. این سه عبارت توصیف‌کننده وضعیت این سال‌های مدیریت استقلال و پرسپولیس هستند. تیم‌هایی که از آن‌ها نه تنها به عنوان پرطرفدارترین تیم‌های ایران بلکه پرطرفدارترین تیم‌های آسیا یاد می‌شود، اما در بطن ماجرا خبری از این حرف‌ها نیست.
پرونده پشت پرونده و شکایت پشت شکایت از در و دیوار هر دو باشگاه می‌ریزد. جالب اینجاست که هر دو باشگاه به دلیل بدهی به خارجی‌ها و شکایت‌های صورت گرفته بار‌ها با محرومیت یا کسر امتیاز و حتی تهدید روبرو شدند، اما هنوز که هنوز است تغییری در روند مدیریتی‌شان ایجاد نشده.
همین چند وقت پیش در خبرآنلاین گزارشی درباره وضعیت بدهی‌های استقلال و پرسپولیس و همه پرونده‌های باز این دو تیم نوشتیم. گفتیم که جپاروف، ایسما، منشا، استراماچونی، شفر، بویان و پادوانی اصلی‌ترین طلب‌کاران فعلی استقلال هستند که باید طلب آن‌ها هرچه زودتر پرداخت شود وگرنه ممکن است خطر شکایت همه این‌ها و البته طلب‌کاران دیگر بیش از این باشگاه را تهدید کند.
همچنین پرونده برانکو ایوانکوویچ نیز بدون شک یکی از سنگین‌ترین پرونده‌های تاریخ پرسپولیس است. باشگاه که چندی پیش با جدایی و شکایت برانکو روبرو شد در حال حاضر یک ۱ میلیون و ۱۰۷ هزاریورو فقط به این مربی کروات بدهی دارد. علاوه بر اینکه ایگود پانادیچ، زلاتکو ایوانکوویچ، سرتن چوک و مارکو دستیاران برانکو در پرسپولیس بودند که این‌ها نیز روی هم نزدیک به ۴۵۰ هزاریورو از قرمز‌ها طلب دارند.
در این میان، اما سوالات بدون جوابی همیشه درباره بدهی‌های استقلال و پرسپولیس وجود داشته. اینکه گفته می‌شد باشگاه پرسپولیس با مبلغی نزدیک ۱۵۰ هزار دلار می‌توانست پرونده ماریو بودیمیر مهاجم کروات زمان برانکو را ببندد و حداقل از شر یک پرونده شکایتی خلاص شود. این اتفاق، ولی رخ نداد تا باشگاه به پرداخت نزدیک به ۴۸۰ هزار دلار محکوم شود.
یا اینکه وقتی از پرداخت طلب ۵۰۰ هزاردلاری وینفرد شفر سرمربی سابق استقلال صحبت شد، احمد سعادتمند از برد بزرگ آبی‌ها گفت، اما هر کسی که کمی حوصله حساب و کتاب داشته باشد متوجه می‌شود که ۲۰۰ هزاردلار از این ۳۵۰ هزاردلار جریمه دیر پرداخت شدن مطالبات شفر بوده وگرنه پرونده او نیز با ۳۵۰ هزاردلار بسته می‌شد.
این دو مثال تازه‌ترین نمونه‌های عجیبی هستند که گاهی وقت‌ها تصور می‌شود فقط در کشور ما اتفاق می‌افتند. اینکه باشگاه‌ها مخصوصا استقلال و پرسپولیس انقدر مبتدی اداره می‌شوند که هر بازیکن یا مربی خارجی حق شکایت از باشگاه را پیدا می‌کند. در اینکه هر بازیکن یا مربی حق دارد برای دریافت مطالبات خود دست به هرکاری بزند و حتی شکایت کند مشکل اصلی نیست. مشکل اصلی در واقع این است که آیا پشت پرده این جریمه‌های چند صدهزار دلاری کسی یا کسانی حضور دارند؟
آیا دریافت مبلغی بیشتر از مطالبه اصلی به عنوان جریمه در فوتبال ایران تبدیل به یک سنت شده، چون از این درصد جریمه چیزی به عده‌ای می‌رسد؟ این‌ها سوالاتی هستند که هنوز جوابی برای‌شان پیدا نشده و همگی به مشکل اصلی سرخابی‌های پایتخت یعنی پرونده‌های باز در فیفا اضافه شدند.
