روزنامه آرمان ملی در یادداشتی نوشت: محمدرضا عارف قبل از اینکه بخواهد در عرصه جدیدی وارد شود باید به این پرسش مهم و تاریخی پاسخ دهد؛ چرا نماینده مجلس شد و چه استراتژی‌ای را در این سال‌ها در مجلس دنبال کرد؟ کدام سخنرانی آتشین و نطق ماندگار را در مجلس انجام داد؟ حرف دل مردم را پشت کدام تریبون فریاد زد؟ وی در کارنامه خود معاون اول رئیس‌جمهوری که مسئولیت مهم اجرائی و راهبردی است را با خود یدک می‌کشید اما نتوانست مثل یک لیدر موثر رفتار کند و به عبارتی عارف در مجلس عالیجناب سکوت بود.
اینکه طی چند سال حضورش در مجلس، چند بار نطق پیش از دستور داشته است؟ در کدام یک از نطق‌هایش از مشکلات مردم سخن گفته است؟ کدام موضع تاثیرگذار را داشته است؟ راهبرد مشخص او در مجلس چه بوده است؟ سوال‌های مهمی است که باید موشکافانه آنها را تبیین کرد. چرا با وجود تمام ضعف‌ها و انتقاداتی که پیرامون عملکرد و عدم‌هماهنگی لیست امید مطرح شده، سعی در اصلاح و جبران امور نشده است؟ به نظر می‌رسد فقدان یک برنامه‌ریزی مشخص و عدم نگاه به آینده و از همه مهم‌تر نقش کمرنگ محمدرضا عارف در مجلسی که نتوانست رهبری این جریان را بر عهده بگیرد همگی دست به دست هم داد تا لیست امید در طول زمان کمرنگ‌تر شود و کارایی خود را از دست دهد، اما مساله مهم‌تر در جریان اصلاحات این موضوع است که آیا با نیروهای قدیمی این امکان وجود دارد که اهداف این جریان و دیدگاه آن را تبیین کرد؟ و چرا تا امروز این جریان نقشه راهی را همگام با زمان از خود بروز نداده است؟
طی این دوره از انتخابات مجلس شورای اسلامی شاهد بودیم که صدای واحدی از این جریان به گوش نرسید و این نشان از عدم وجود نقشه راه بود. اختلاف نظر امری طبیعی است و هیچ‌وقت نمی‌توان انتظار داشت که اختلاف نباشد، اما اگر اعتقاد به کار تیمی وجود دارد، باید به آن احترام گذاشت. جالب‌تر اینکه بعد از انتخابات مجلس چرا این طیف، ارزیابی خود را درباره انتخابات مجلس نداد و هیچ نظرخواهی نکرد که علت عدم‌موفقیت چه بوده و آیا باید با این شیوه به کار خود ادامه دهد یا خیر؟ اینها سوالاتی است که مردم منتظر پاسخ آن هستند.
