سازمان بین‌المللی حمل و نقل دریایی (IMO) مقررات الزام آوری برای ناوگان کشتیرانی جهانی دارد که از اول ژانویه سال ۲۰۲۰ به اجرا درخواهد آمد. این مقررات مستلزم کاهش غلظت سولفور در سوخت مورد استفاده در کشتی‌ها از ۳.۵ به ۰.۵ درصد است که نتیجه آن کاهش چشمگیر آلودگی خواهد بود.
به گزارش ایسنا با این حال به دلیل اینکه ناوگان کشتیرانی جهانی به یکباره استفاده از سوخت‌های دارای سولفور بالا را کنار خواهد گذاشت، مقررات مذکور چالش‌هایی را برای کشتیرانی، پالایشگاه‌ها و همچنین بازار‌های نفت خام و سوخت‌های پالایش شده ایجاد می‌کند.
به دلیل این ابهام و همچنین پرسش‌هایی پیرامون مکانیسم اجرای مقررات، بسیاری از کشتی‌ها از اقدام تا این تاریخ اجتناب کرده‌اند، اما مهلت زیادی برای آن‌ها نمانده است.
این نگرانی وجود دارد که سوخت حاوی سولفور پایین به حد کافی وجود نداشته باشد و در نتیجه اختلاف قیمت شدیدی بین انواع مختلف سوخت ایجاد شده و باعث شود قیمت نفت به شکل قابل ملاحظه و ناگهانی افزایش پیدا کند.
اما در گزارش جدید گلدمن ساکس آمده است این مسئله قابل حل است. صنعت کشتیرانی گزینه‌های متعددی در اختیار دارد که شامل اسکرابرها، سوخت‌های دارای سولفور پایین و LNG است. نخست اینکه کشتی‌ها میتوانند اسکرابر‌هایی نصب کنند که سوخت دارایی سولفور بالا را به شکل اساسی تمییز می‌کنند. این گزینه معایبی از جمله هزینه بالای نصب این فناوری را دارد. اما گلدمن می‌گوید فراهم کنندگان این فناوری وارد عرصه خواهند شد و نصب اسکرابرها صرفه اقتصادی دارد.
بعلاوه اقتصاد این فناوری برای کشتی‌های بزرگتر که مصرف کنندگان بزرگ سوخت هستند، بهتر است. بدین ترتیب بسیاری از تحلیلگران میزان سوختی که پاکسازی خواهد شد را ناچیز می‌پندارند. این بانک سرمایه گذاری برآورد می‌کند در فاصله سال ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۵ حدود یک تا ۱.۴ میلیون بشکه در روز سوخت دارای سولفور بالا پاکسازی می‌شود و این امر هجوم به سوی سوخت‌های دارای سولفور پایین را کاهش می‌دهد.
با این حال استفاده از سوخت‌های دارای سولفور پایین، گزینه پیش فرض برای بسیاری از کشتی‌ها خواهد بود، زیرا هزینه آن در مقایسه با اسکرابر، ناچیز است، اما عیب آن بالا بودن قیمت‌های سوخت نسبت به گزینه‌های فعلی است (نصب اسکرابر گران است، اما کشتی‌ها همچنان میتوانند سوخت‌های آلاینده ارزانتر را مصرف کنند).
گزینه سوم استفاده از LNG به جای نفت کوره کثیف است. LNG تقریبا سولفور ندارد، آلایندگی کمتری ایجاد می‌کند و هزینه آن نسبتا پایین است. با این حال سرمایه مورد نیاز برای تبدیل سوخت کشتی به LNG بسیار عظیم است. بعلاوه کشتی بایستی در مسیر‌هایی حرکت کند که بتواند در آن‌ها سوخت گیری کند. به این ترتیب فرصت ایجاد شده از مقررات IMO برای LNG تقریبا محدود است و گلدمن ساکس برآورد کرده که کشتی‌های مجهز به LNG تنها جای ۲۵۰ هزار بشکه در روز نفت کوره را تا سال ۲۰۲۵ می‌گیرند.
در هر حال این سه گزینه برای کشتی‌ها راه طولانی در پیش دارند تا جای سوخت‌های کثیف را بگیرند.
بر اساس گزارش گلدمن ساکس، دلیل دیگری که چرا کمبود سوخت آن طور که برخی تصور می‌کنند شدید نخواهد بود این است که صنعت کشتیرانی از همان ابتدا پایبندی کامل به مقررات IMO نخواهد داشت. نرخ پایبندی اولیه در سال نخست اجرای این مقررات، حدود ۸۰ درصد خواهد بود و تا سال ۲۰۲۴ به ۹۵ درصد می‌رسد.
خبرگزاری ایسنا: سازمان بین‌المللی حمل و نقل دریایی (IMO) مقررات الزام آوری برای ناوگان کشتیرانی جهانی دارد که از اول ژانویه سال ۲۰۲۰ به اجرا درخواهد آمد. این مقررات مستلزم کاهش غلظت سولفور در سوخت مورد استفاده در کشتی‌ها از ۳.۵ به ۰.۵ درصد است که نتیجه آن کاهش چشمگیر آلودگی خواهد بود.
با این حال به دلیل اینکه ناوگان کشتیرانی جهانی به یکباره استفاده از سوخت‌های دارای سولفور بالا را کنار خواهد گذاشت، مقررات مذکور چالش‌هایی را برای کشتیرانی، پالایشگاه‌ها و همچنین بازار‌های نفت خام و سوخت‌های پالایش شده ایجاد می‌کند.
به دلیل این ابهام و همچنین پرسش‌هایی پیرامون مکانیسم اجرای مقررات، بسیاری از کشتی‌ها از اقدام تا این تاریخ اجتناب کرده‌اند، اما مهلت زیادی برای آن‌ها نمانده است.
این نگرانی وجود دارد که سوخت حاوی سولفور پایین به حد کافی وجود نداشته باشد و در نتیجه اختلاف قیمت شدیدی بین انواع مختلف سوخت ایجاد شده و باعث شود قیمت نفت به شکل قابل ملاحظه و ناگهانی افزایش پیدا کند.
اما در گزارش جدید گلدمن ساکس آمده است این مسئله قابل حل است. صنعت کشتیرانی گزینه‌های متعددی در اختیار دارد که شامل اسکرابرها، سوخت‌های دارای سولفور پایین و LNG است. نخست اینکه کشتی‌ها میتوانند اسکرابر‌هایی نصب کنند که سوخت دارایی سولفور بالا را به شکل اساسی تمییز می‌کنند. این گزینه معایبی از جمله هزینه بالای نصب این فناوری را دارد. اما گلدمن می‌گوید فراهم کنندگان این فناوری وارد عرصه خواهند شد و نصب اسکرابرها صرفه اقتصادی دارد.
بعلاوه اقتصاد این فناوری برای کشتی‌های بزرگتر که مصرف کنندگان بزرگ سوخت هستند، بهتر است. بدین ترتیب بسیاری از تحلیلگران میزان سوختی که پاکسازی خواهد شد را ناچیز می‌پندارند. این بانک سرمایه گذاری برآورد می‌کند در فاصله سال ۲۰۲۰ تا ۲۰۲۵ حدود یک تا ۱.۴ میلیون بشکه در روز سوخت دارای سولفور بالا پاکسازی می‌شود و این امر هجوم به سوی سوخت‌های دارای سولفور پایین را کاهش می‌دهد.
با این حال استفاده از سوخت‌های دارای سولفور پایین، گزینه پیش فرض برای بسیاری از کشتی‌ها خواهد بود، زیرا هزینه آن در مقایسه با اسکرابر، ناچیز است، اما عیب آن بالا بودن قیمت‌های سوخت نسبت به گزینه‌های فعلی است (نصب اسکرابر گران است، اما کشتی‌ها همچنان میتوانند سوخت‌های آلاینده ارزانتر را مصرف کنند).
گزینه سوم استفاده از LNG به جای نفت کوره کثیف است. LNG تقریبا سولفور ندارد، آلایندگی کمتری ایجاد می‌کند و هزینه آن نسبتا پایین است. با این حال سرمایه مورد نیاز برای تبدیل سوخت کشتی به LNG بسیار عظیم است. بعلاوه کشتی بایستی در مسیر‌هایی حرکت کند که بتواند در آن‌ها سوخت گیری کند. به این ترتیب فرصت ایجاد شده از مقررات IMO برای LNG تقریبا محدود است و گلدمن ساکس برآورد کرده که کشتی‌های مجهز به LNG تنها جای ۲۵۰ هزار بشکه در روز نفت کوره را تا سال ۲۰۲۵ می‌گیرند.
در هر حال این سه گزینه برای کشتی‌ها راه طولانی در پیش دارند تا جای سوخت‌های کثیف را بگیرند.
بر اساس گزارش گلدمن ساکس، دلیل دیگری که چرا کمبود سوخت آن طور که برخی تصور می‌کنند شدید نخواهد بود این است که صنعت کشتیرانی از همان ابتدا پایبندی کامل به مقررات IMO نخواهد داشت. نرخ پایبندی اولیه در سال نخست اجرای این مقررات، حدود ۸۰ درصد خواهد بود و تا سال ۲۰۲۴ به ۹۵ درصد می‌رسد.
