رویکرد حمایتی بنیاد علوی در زمینه مهارت آموزی دانش آموزان مناطق محروم می تواند زمینه ساز توسعه همگون و فقرزدایی در بلندمدت شود. مدل حمایتی که می تواند توسط دیگر سازمان های توسعه ای پیگیری شود.
یکی از اصل های ضروری برای پیدا کردن فرصت های شغلی داشتن مهارت کافی است. به این معنی که تنها داشتن مدرک تحصیلی نمی تواند ضامن پیدا کردن شغل در فضای کنونی باشد. از این رو هر چه دانش آموزان در مقاطع پایین تر بتوانند در کنار آموزش دروس به صورت عملی، مهارت نیز فرا بگیرند در آینده بهتر می توانند به بازار اشتغال جذب شوند.
به باور دیگر، مهارت آموزی موضوعی مهم است که در میان مدت به توانمندسازی دانش آموزان می‌انجامد. این توانمندی می تواند آنها را در جامعه به موفقیت بیشتری نزدیک کند. اما آیا تمامی دانش آموزان در هر منطقه و شهری امکان فراگیری مهارت های عملی حین آموزش و بعد از مدرسه را دارند؟ اصلا این امکان وجود دارد که دانش آموزان مناطق محروم نیز همپای دیگر دانش آموزان در مناطق برخوردار مهارت های کافی برای آمادگی برای حضور در اجتماع را فرا بگیرند؟
پاسخ به این سوال شاید در وهله نخست منفی به نظر برسد، اما بنیاد علوی اقدامی را در این خصوص در دستور کار قرار داده که می‌تواند پاسخ های پیش فرض را تغییر دهد. این مجموعه در راستای عمل به فرمان رهبر معظم انقلاب مبنی بر ضرورت مهارت آموزی، تفاهم نامه ای با سازمان فنی و حرفه ای امضا کرده تا دانش آموزان مناطق محروم نیز از مزایای مهارت آموزی بهره مند شوند.
تفاهم‌نامه‌ای که البته شروع حرکتی بزرگتر است، به این صورت که هر زمان دانش آموزانِ مهارت آموخته، از درس و مدرسه فراغت یافتند،می‌توانند از بنیاد علوی برای اشتغال تسهیلات دریافت کنند و به تناسب مهارتی که دارند وارد بازار کار شوند. دورنمایی که می‌تواند آینده دانش آموزان مناطق محروم را بسازد.
براساس گفته های موسی برزگری، مدیرعامل بنیاد علوی تا کنون با حدود 16 استان، تفاهم نامه‌ای میان این بنیاد و آموزش فنی‌حرفه‌ای آموزش و پرورش منعقد شده است که بر اساس آن، برای دانش آموزان مدارس شبانه روزی که در مقاطع یازدهم و دوازدهم تحصیل می‌کنند، آموزش‌هایی در نظر گرفته شده است؛ آنها پس از فراگیری مهارت ها می توانند از بنیاد علوی وام بگیرند و بدون آن که بیکار بمانند مشغول همان کاری شوند که در آن مهارت آموخته اند.
البته معنای این طرح، بستن راه دانش آموزان مستعد برای ورود به دانشگاه نیست چراکه بنیاد علوی به این منظور نیز طرحی ویژه تدارک دیده است. به این شکل که اگر دانش آموزان محروم در کنکور موفق شوند و به دانشگاه راه بیابند، آن دسته که معدل بالای 15 دارند، تحت پوشش بنیاد قرار می‌گیرند و برای آنها شهریه در نظر گرفته می شود؛ شهریه‌ای که موعد بازپرداخت آن، دو سال و نیم پس از فارغ التحصیلیایشان تعیین می‌شود و البته بازپرداختش به صورت اقسای خواهد بود.
اینجاست کهمی‌توان رویکرد حمایتی بنیاد علویدر تدارک دیدن زمینه‌های مهارت آموزی دانش آموزان را به راهکاری برای رهایی ایشان از بیکاری تعبیر کرد. راهکاری که به این دسته از دانش آموزان روحیه می‌بخشد و حتی می‌تواند به شناسایی استعدادهای ایشان و شکوفایی شان منجر شود. توجه به استعدادهای دانش آموزانی که به نسبت هم سالان خود کم بهره ترند و از این رو ممکن است به ترک تحصیل فکر کنند یا این ایده را خیلی زود عملی کنند، در حالی که اگر بدانند "تحصیل" راه رسیدن شان به شغل و آینده است، بعید است چنین فکری از خاطرشان بگذرد.
آینده سازانی که سرنوشت شهر و دیارشان به تحصیل و مهارت ایشان گره خورده و غفلت از این مهم، ممکن است موجب سوق ایشان به هزار و یک آسیب شود. از گرایش به مواد مخدر گرفته تا آفت های دیگری که می‌توان امید داشت مهارت آموزی و تدارک زیرساخت های اشتغال ایشان، مانع از بروز و نمودشان شود. یک تیر و چند نشانی که امیدواریم با توسعه طرح های مهارت آموزی در مناطق محروم، زودتر محقق شود.
