در جنگ جهانی دوم، پزشک اس اس، زیگموند راشر در موسسه‌ی قیصر ویلهم، اتاق کم‌فشار مخصوصی ساخت. او از هاینریش هیملر، [دارای بالاترین درجه‌ی شوتس‌شتافل یا اس‌اس، یعنی] رایشسفورر شوتس‌شتافل، درخواست کرد دو یهودی را در اختیار او بگذارند، دو نفری که اسیر جنگی روسی و عضو مقاومت زیرزمینی لهستان بودند.قربانیان او در آن اتاق کم‌فشار محبوس می‌شدند. این اتاق فشار هوای ارتفاع ۶۸۰۰۰ فوتی را بازسازی می‌کرد. هشتاد نفر از قربانیان بعد از نیم‌ساعت حضور در این اتاق از کمبود اکسیژن مردند. ده‌ها نفر دیگر نیز نیمه‌هشیار از آنجا بیرون کشیده شدند.راسچر جمجمه‌ی آن‌ها را باز می‌کرد تا ببیند چه مقدار از رگ‌های خونی مغزشان به‌خاطر آمبولی هوا از هم پاشیده است. او از این آزمایش‌ها و کالبدشکافی‌ها فیلم می‌گرفت و همراه با نوشته‌های ریزبینانه‌اش برای هیملر بازپس می‌فرستاد.
راچر از سوی نیروی هوایی آلمان، آزمایش منجمد کردن را بر روی ۳۰۰ نمونه‌ی آزمایشی اجرا کرد، این آزمایش بدون رضایت شرکت کنندگان انجام شده بود. بازرسان ایالات متحده بعدها به این نتیجه رسیدند که راچر صرفا یک ویترین برای اریک هپکی، جراح ارشد نیروی هوایی آلمان بوده است. هپکی منبع ایده‌های آزمایش‌های راچر بوده است. این آزمایش‌ها پس از نتیجه‌گیری از آزمایش‌های ارتفاع بالا، در داخائو انجام شدند. مقصود این آزمایش تعیین بهترین روش برای گرم کردن خلبان‌های آلمانی بود که مجبور بودند در دریای شمال فرود بیایند و به هیپوترمی یا سرمازدگی دچار می‌شدند.
قربانیان راچر مجبور بودند تا ۱۴ ساعت، برهنه در هوای یخ باقی بمانند، یا به مدت سه ساعت در تانکر آب یخ نگه داشته می‌شدند. نبض و دمای درونی بدن‌شان از طریق مجموعه‌ای از الکترودها اندازه‌گیری می‌شد. سپس گرم کردن قربانیان با روش‌های مختلفی انجام می‌شد، که معمول‌ترین و موفق‌ترین آن‌ها غرقه‌سازی در آب داغ بود؛ حداقل یک نفر از شاهدین این آزمایش، که در برخی از این فرآیندها نقش دستیار را برعهده داشت، بعهدها به این موضوع شهادت داد که برخی قربانیان برای گرم شدن درون آب جوش انداخته می‌شدند.
هیملر در برخی از این آزمایش‌ها حضور داشت، و به راچر گفت بهتر است به منطقه‌ی دریای شمال برود و بررسی کند مردم عادی در این مناطق چگونه قربانیان سرمای شدید را گرم می‌کنند. هیملر گفت فکر می‌کند "یک زن ماهیگیر می‌تواند شوهر نیمه یخ‌زده‌اش را به رختخواب برد و به این طریق او را احیا کند" و اضافه کرد که همه قبول دارند "گرم کردن حیوانی" تأثیر متفاوت‌تری نسبت به گرم کردن مصنوعی دارد. چهار زن رومانیایی از اردوگاه کار اجباری راونسبروک به محل آزمایش ارسال شدند و فرآیند گرم شدن به این صورت آزمایش شد که قربانیان را بین دو زن برهنه قرار می‌دادند.
در اکتبر ۱۹۴۲، نتایج این آزمایش در کنفرانس پزشکی نورنبرگ در دو ارائه به نام‌های "جلوگیری و درمان یخ زدگی" و "بالا بردن دمای بدن پس از انجماد تا نقطه‌ی خطر" ارائه شد.راچر که اکنون به گردان حفاظت مسلح حزب نازی (وافن اس اس) منتقل شده بود مشتاق بود صلاحیت اکادمیک لازم برای احراز یک جایگاه سطح بالای دانشگاهی را کسب کند. شایستگی علمی او در مونیخ، موربرگ و فرانکفورت به خاطر الزام رسمی به علنی کردن و بررسی عمومی نتایج تحقیقات، با شکست مواجه شد.
به گزارش تاریخ سیاسی از جولای تا سپتامبر ۱۹۴۴، آزمایش‌های مشابهی انجام شد، چرا که آننربه فاض و امکانان لازم را در اختیار پزشکان داخائو قرار داد تا آزمایش‌های آب دریا را عمدتا از طریق ولفرام زیفرس انجام دهند. زیفرس در ۲۰ جولای ۱۹۴۴ برای صحبت با کورت پلاتنر و ویلهلم بیگلبوک، که عضو آننربه نبود، و در نهایت این ازمایش‌ها را انجام دادند، از داخائو دیدن کرد.راچر زمانی‌که هنوز در داخائو به سر می‌برد یک کپسول استاندارد سیانور ساخت که، خواه به‌صورت عمدی یا اتفاقی، به راحتی قابل خوردن بود.
