کیانوش رستمی در رکوردگیری تیم ملی وزنه‌برداری به منظور اعزام به بازی‌های آسیایی نتوانست رکوردهای لازم را کسب کند و با وجود این که محمدحسین برخواه، سرمربی تیم ملی وزنه‌برداری مخالف اعزام این وزنه‌بردار به جاکارتا بود اما شورای فنی مجوز اعزام رستمی را به بازی‌های آسیایی صادر کرد. این در حالیست که برای اعزام به بازی‌های آسیایی، وزنه‌برداران باید رکوردهای لازم را کسب می‌کردند.
چگونه امکان دارد سرمربی تیم ملی با اعزام یک وزنه‌برداری به رقابت‌های مهمی همچون بازی‌های آسیایی مخالفت کند اما خیلی راحت تصمیم او وتو شود؟ کوروش باقری، سجاد انوشیروانی، محسن بیرانوند و در حال حاضر هم محمدحسین برخواه در مبارزه با ورزشکارسالاری ناکام ماندند. مربیانی که به لحاظ فنی توانستند عملکرد خوبی در تیم ملی داشته باشند اما همگی آنها به این خاطر از سمت‌شان کنار رفتند که نمی‌توانستند با ورزشکارسالاری در تیم ملی مماشات کنند.
نتیجه‌گرایی باعث شده وزنه‌برداری کشور نتواند بر اساس اصول و ضابطه فعالیت کند. هرازگاهی تصمیماتی اینچنینی گرفته می‌شود که در نهایت هم دود آن به چشم این ورزش می‌رود اما باز هم این اتفاقات تکرار می‌شود. شورای فنی که تصمیماتش کاملا در راستای تصمیمات رئیس فدراسیون است نقش زیادی در بغرنج‌تر شدن معضل ورزشکارسالاری دارد. عضو این شورا وقتی از او سوال می شود که رستمی برای مسابقات جهانی هم چنین فرصتی در اختیار داشت اما ناکام ماند، خیلی راحت می‌گوید که پیش می آید و در خصوص مخالفت سرمربی تیم ملی با اعزام رستمی هم عنوان می‌کند که برخواه نباید چنین صحبتی کند، چون کیانوش زیر نظر او تمرین نمی‌کند.
با این شرایط به نظر می‌رسد با توجه به این که هیچ فردی در فدراسیون وزنه‌برداری توان مقابله با ورزشکارسالاری را ندارد، سمت سرمربیگری تیم ملی برچیده شود و هر وزنه‌بردار به طور جداگانه تمرین کند و در نهایت هم حتی اگر نتوانستند رکوردهای لازم را کسب کنند به مسابقات بین‌المللی اعزام شوند. حداقل این که این گونه می‌توان مساوات را بین وزنه‌برداران رعایت کرد.
وزنه‌برداری ایران همچنان با معضل ورزشکارسالاری روبرو است و هیچ اراده‌ای هم برای حل این معضل دیده نمی‌شود اما آنچه مسلم است در آینده‌ای نه چندان دور دیگر نمی‌توان برای این معضل چاره‌ای اندیشید و این معضل همچون بیماری سرطان، کل وزنه‌برداری کشور را تحت شعاع قرار خواهد داد.
