این روزها در نگارخانه «تابستان» خانه هنرمندان ایران نمایشگاهی با عنوان «سرنوشت تو را بتی رقم زد که دیگران می‌پرستیدند» برپا شده. درواقع این نمایشگاه عکس‌های «نگار مسعودی» از «مرضیه ابراهیمی» است؛ از زندگی مرضیه بعد از «اسیدپاشی» که من جمعه به مراسم افتتاحیه‌اش رفتم.
به گزارش شرق آخرین فرد قربانی اسیدپاشی اصفهان، در افتتاحیه نمایشگاه خوشحال به نظر می‌رسد. با عکاسان و خبرنگاران رفتار خوبی داشت و همراه همسرش به سؤالات مخاطبان پاسخ می‌داد. عکس‌های نمایشگاه که در حقیقت برشی از زندگی مرضیه ابراهیمی است با وجود اینکه همه سیاه‌وسفید هستند، اما بیانگر آشتی او با زندگی‌اند. مرضیه در یکی از عکس‌ها آرایش می‌کند. در دیگری پشت فرمان اتومبیل است و در دیگری حلقه ازدواج به دست کرده. در میان همهمه مخاطبان صدای مهناز افشار به گوش می‌رسد. یکی از دوستانم به من گفت که برخی از چهره‌های هنری، به‌ویژه زنان پیش از این به افتتاحیه آمده بودند.
از مهناز افشار درباره چرایی حضورش در این نمایشگاه پرسیدم که پاسخ داد: «برای اینکه مرضیه ابراهیمی را می‌شناسم و پیگیر فاجعه اسیدپاشی‌ای که برایش رخ داد، هستم. جدا از این نکته، چیزی که باعث شد من مسائل زندگی مرضیه را پیگیری کنم این است که مسیری که او بعد از آن فاجعه تا امروز طی کرده بسیار بااهمیت است. درست است که فاجعه برای همگان می‌تواند رخ دهد. هر‌چند که برای مرضیه دردناک‌تر بود، اما اینکه چگونه با این فاجعه تا امروز مواجه شد و برخورد کرد قابل تحسین است. درواقع مرضیه مقابل آن فاجعه دردناک ایستاد. سر خم نکرد. درعوض زندگی‌کردن را ترجیح داد تا فقط زنده‌ماندن را.
او تصمیم گرفت که زندگی کند. پس این بزرگ‌ترین دلیلی است که همه ما می‌توانیم در اینجا و در کنار او حضور داشته باشیم. به نظرم مرضیه ابراهیمی می‌تواند الگوی خوبی برای تمام زنان ایرانی باشد».
همچنین نظر افشار را درباره فرایند هنری زندگی مرضیه جویا شدم که توضیح داد: «به نظرم کار خوبی صورت گرفته. من عکس‌ها را دیدم و به نظرم بسیار خوب هستند. چندتا از این عکس‌ها هم من را خیلی جذب کردند و می‌خواهم یکی از آنها را خریداری کنم تا حمایتی کرده باشم. عکس‌ها به زیبایی، زندگی عادی مرضیه را به نمایش می‌گذارند و او را هنگام خرید‌کردن یا آرایش‌کردن دنبال می‌کنند یا مرضیه میان مردم خیابان به زندگی خود ادامه می‌دهد.
بعد ازدواج می‌کند و تمام اینها یعنی زندگی همچنان ادامه دارد. در حقیقت همه ما متوقف‌نشدن مرضیه را می‌بینیم. انگار عکاس از قبل قصه‌ای را برای این کار طراحی کرده و از شروع تا پایانش برای من مخاطب تعریف می‌کند. روایت او از زندگی مرضیه را دوست دارم»
