محسن رضایی نوشت:
تاریخ صد سال اخیر ایران،چهار درس مهم را در سیاست خارجی ثبت کرده است. اولین درس اینکه سیاست خارجی نباید به تعارفات و ژست و گپ و گفت تقلیل یابد.
دوم آنکه اگر با تلاش و هزینه دادن بر روی کاغذ به جایی رسیدیم باید آن را نقد کنیم و گرنه طلب ما نسیه می ماند و به سراب تبدیل می شود.
سوم آنکه بارها تجربه شده است طرف مقابل به تعهدات خود پایبند نیست؛ پس نباید فرصتها را از دست داد.
چهارم آنکه نتیجه خوش‌بینی، تضمین نگرفتن و گام به گام جلو نرفتن این است که امتیاز بدهیم ولی طرف مقابل تنها روی کاغذ با ما جلو بیاید و در موقع عمل یا مریض و یا با کس دیگر جابجا شود تا پای قراری جدید به میان آید.
