گل مریم با نام علمی POLINTHES TUBEROSA، از خانواده مارچوبگان و بومی منطقه مکزیک است. از عصاره گل مریم در ساخت انواع عطر استفاده می شود. این گل از حدود ۱۲ گونه تشکیل شده است. Polianthes به معنی گل های بسیار در زبان یونانی است.
به گزارش فردا، گل مریم جزء ۱۰ گل برتر شاخه بریده دنیاست. در هند و فرانسه برای صنایع عطر سازی کشت می شود و در ژاپن اهمیت زیادی دارد.
سطح زیر کشت آن در ایران ۲۵۰ هکتار است که در هر متر مربع ۲۰ تا ۳۰ شاخه تولید می شود.
گل ها به صورت جفت جفت هستند و طول سنبله به ۹۰سانتی مترمی رسد.
تعداد پرچمها ۶ عدد است بساکها از بخش میانی به هم پیوسته اند وتخمدان حفره ای است.
گرده افشانی آن توسط حشرات صورت میگیرد.
روش کاشت
این گل از طریق پیاز یا غده تکثیر می شود. کاشت آن به صورت کرتی یا ردیفی است. فاصله کاشت ۲۰ در ۳۰ می باشد و عمق کاشت ۳ تا ۱۰ سانتی متر می باشد.
زمان کاشت
از اوایل بهار تا اواسط تابستان
زمان برداشت
۴۵ تا ۶۰ روز پس از کاشت پیاز ها به گلدهی میرسند.
خاک مناسب
خاک مورد نیاز آن سبک، شنی و با حاصلخیزی مناسب می باشد و در طی فصل رشد رطوبت خاک باید حفظ شود.
آبیاری
مقدار آب مورد نیاز بر اساس نوع خاک محاسبه می شود به طور کلی بین ۴۰۰ تا ۷۰۰ متر مکعب در سال برای یک هکتار مورد نیاز است.
نور
برای تولید، پیاز مریم باید در آفتاب کامل با درجه حرارت ۲۰ تا ۳۰ درجه کاشته شود.
درجه حرارت انبار بر تعداد پیازهای برداشت شده و کیفیت گل سنبله اثر دارد. نگهداری پیازها در دمای حداقل ۱۸ درجه به مدت ۴ تا ۶ هفته عملکرد گلها را بهبود می دهد اما نگهداری بیشتر باعث کاهش عملکرد می شود.
