به گزارش تسنیم، متن این یادداشت به شرح زیر است:
نخست:تجمعات کار ضدانقلاب است؟
در اینکه آیا ضدانقلاب و نیروی خارجی در ساماندهی تجمعات اخیر نقش موثر میدانی داشته یا خیر اطلاع دقیقی در دست نداریم اما اولاً: وجود نارضایتی اقتصادی در بین مردم مساله پوشیده‌ای نیست و نباید با این تصور که همه‌اش کار ضدانقلاب است و هیچ مبنایی در داخل و ریشه‌ای در ناکارآمدی دولت ندارد، مساله را ساده سازی کرد.
دوماً اینکه اگر مساله ما امکان بهره برداری ضدانقلاب از این تجمعات است؛ اینهم طبیعی است. دشمنی که نخواهد از این تجمعات به نفع خود سواستفاده کند اساسا دشمن نیست!
اما اینکه آیا دشمن می‌تواند کاری از پیش ببرد؟ مهمترین خوشبختی آن است که وضع دشمن خرابتر از این حرف‌هاست. مثلاً مخالفینی در آنسوی آب و بعضا در اینسو از رادیکال شدن تجمعات حمایت و آن را به سمت شعارهایی علیه کلیت نظام تشویق می‌کنند که در سوی دیگر ماجرا همه هم و غمشان مجاب کردن امریکا و اروپا به تحریم همه چیز و حتی داروهای بیماران در ایران است. مردم اینها را می‌بینند
دوم: ایران بعد انقلاب دو دوره تجربه اعتراضات اقتصادی مهم داشته یکی دوره هاشمی و دیگری دوره فعلی. فصل مشترک هر دو دوره حضور فعال تکنوکرات‌ها و تجویز اقتصاد لیبرالی است؛ مجموع نتایج حاصل آمده نشان دهنده انسداد نظری و عملی این دیدگاه است. در دولت مستقر هم امید چندانی برای بسامان کردن این اوضاع دیده نمی‌شود؛ لذا راه باقیمانده مشارکت فعالتر وفاداران انقلاب برای سامان دادن به اوضاع اقتصادی مردم است.
سوم: این تجمعات هشدار مهمی درباره بودجه ٩٧ و آثار اجتماعی آن است؛ بودجه‌ای که دولت به مجلس ارسال کرده یکی از بدترین بودجه‌های پس از انقلاب از نظر تحمیل مصائب بر گرده طبقات ضعیف است. یکی از فوریترین اقدامات در حال حاضر می‌تواند اصلاح بنیادین این بودجه توسط مجلس باشد.
