صراط: دکتر امیر هوشنگ احسانی متخصص و پوست و مو بیان کرد: شپش اکثرا در کودکان مشاهده می شود، عامل پیدایش آن، انگلی است که وارد پوست سر شده و فرد را درگیر خارش، التهاب و عفونت در ناحیه کف سر می کند. اندازه موی سر به بروز شپش ارتباطی نداشته و لزومی به کوتاه کردن موی سر در صورت مشاهده شپش وجود ندارد.
به گزارش جام جم وی افزود: تخم های سفید شپش مانند شوره بوده اما به طرز محکمی به تنه موها چسبیده و از آن جدا نمی شود و فرد احساس می کند جسمی خارجی در کف سرش حرکت می کند. شپش به راحتی از فردی به فرد دیگر منتقل می شود اما محل های تجمع مانند مدرسه ها و مهدهای کودک احتمال انتقال این بیماری را افزایش می دهد. کودکان نیز می توانند شپش را به والدین و دیگر اعضای خانواده خود منتقل کنند.
به گفته احسانی، مهم ترین علامت بیماری شپش، خارش سر است. شپش حتی می تواند در کناره های گردن نیز بوجود آید.
این متخصص پوست و مو در رابطه با نوع درمان شپش گفت: شپش با دو نوبت استفاده از یک شامپوی خاص که پزشک تجویز می کند به سادگی درمان می شود و در نوبت اول استفاده از این شامپو، خاصیت انتقال پذیری آن از بین می رود. معمولا درمان شپش باید طی 2 دوره درمانی تکرار شود. درمان آن نوعی شامپو است که به مدت ده دقیقه روی سر قرار می‌گیرد، یک هفته بعد هم باید تکرار شود، همچنین همه افرادی که با فرد مبتلا زندگی می‌کنند اگر علامت هم نداشتند باید برای یک بار هم شده از این شامپو استفاده کنند. مبتلایان دقت داشته باشند مصرف زیاد شامپوهای ار بین برنده شپش حساسیت‌های پوستی ایجاد می‌کند، بنابراین مصرف شامپو دو بار کافی است.
وی توصیه کرد: فردی که دچار شپش شده باید روسری، روتختی و روبالشی او را در آب، جوشاند. به عبارتی توصیه می شود تمام وسایل شخص مبتلا که قابل جوشاندن است بهتر است جوشیده شود به این ترتیب شپش به کلی از بین می‌رود.
به گفته این متخصص، برای درمان شپش سر نیازی به تراشیدن مو نیست و به راحتی با یک شامپو می توان آن را برطرف کرد. این شامپوها باعث مرگ شپش ها شده و به مرور زمان تخم های آن ها از مو جدا می شود.
احسانی در خصوص تفاوت ظاهری شپش با شوره سر به جام جم آنلاین گفت: تخم شپش به تنه مو می‌چسبد و جابجا نمی‌شود، سفید رنگ و مایل به خاکستری است، اما شوره سر به راحتی جابجا می‌شود.
این متخصص در پایان خاطرنشان کرد: مسؤلان مدارس نیز در صورت مواجه با دانش آموزان مبتلا باید درمان او را جدی بگیرند و مراقب بهداشت سایر دانش آموزان باشند. همچنین والدین دقت داشته باشند از کودک مبتلا خود خجالت نکشند و او را مقصر ندانند، و حتما به مسئولان مدرسه و یا مهدکودک اطلاع دهند.
