صراط: اگر چه مدت زمان یک بازی فوتبال چیزی حدود 90 دقیقه است ولیکن گمانه زنی های قبل بازی و بحث های تمام نشدنی پسابازی جزو ویژگی های این مردمی ترین ورزش دنیاست.
به گزارش "ورزش سه"، مثلا به مناسبت دیدار کره-ایران، کره ای ها قبل از ما شروع به بحث و تحلیل و تفسیر از مصافی کردند که در دو بُعد حیثیتی(چهار باخت متوالی و بدون گل زده) و رقم خوردن سرنوشت حضور آنها در جام جهانی از ما که روی پر قو به سرمیبریم، حساس تر است. هر چند روحیه جنگندگی و عطش حفظ رکورد بکر آمار گل نخورده کی روش و شاگردانش بیش از آن است که به خسبیدن روی این بالش بسنده کنند.
نمونه اش گزارشی است که "ورزش سه" از سمینار بررسی راه های شکست ایران با تجزیه و تحلیل شین تائه یونگ از سیستم بازی تیم ملی ایران منتشر کرد. گزارشی که مزین به عکسی است که سرمربی تیم ملی کره را جلوی صفحه ای نمایشی از شماتیک تکراری 4-2-3-1 محبوب کی روش نشان می دهد. از رازغیرعادی بودن برگزاری یک میتینگ که در آن سرمربی یک تیم ملی چند روز قبل از بازی به طور علنی دانسته هایش از رقیب و راهکارهای مقابله را به نمایش می گذارد حرف نمی زنیم، چون کلید این راز در دست همقاره ای های جنوب شرقی ماست و به آن احترام می گذاریم.
*آنچه در اینجا اهمیت دارد تشریحی است که ایشان از نوع بازی ایرانیان کرده:
" تیمی مبتنی بر پرس شدید، هافبک های قدرتی و بازیکنانی باقابلیت پوشش
دادن بازی یکدیگر و قادر به ارائه ضدحملات سریع ... ضدحملاتی که بر پایه
بازیکنانی چون عزت اللهی، دژاگه و مسعود شجاعی شکل می گیرد."
*نسخه ای که شین تائه یونگ برای از کارانداختن ماشین جهنمی تیم ملی ایران
می پیچد عبارت است از"اعمال پرس شدید بر روی خط دفاعی ایران توسط مهاجمان و
منع آنها از ارسال پاس های بلند" و همچنین جایگزینی پرس منطقه ای بر پرس
فردی نسبت به بازی رفت. ایشان پیش بینی کرده "رضا قوچان نژاد در نوک خط
حمله و دژاگه به عنوان هافبک هجومی و طارمی و جهانبخش نیز در 2 سوی خط حمله
بازی خواهند کرد."
*می توانیم ذهنیت سرمربی کره از ترکیب احتمالی تیم ملی ایران را اینگونه
تصور کنیم: بیرانوند + چهار مدافع(غفوری یا رضائیان، سیدجلال حسینی، پورعلی
گنجی، میلاد محمدی) + دو هافبک دفاعی(عزت اللهی، حاج صفی) + دو بال راست و
چپ(جهانبخش، طارمی) + یک هافبک مرکزی هجومی(دژاگه) + یک مهاجم نوک(قوچان
نژاد).ذهنیتی که می تواند با ذهنیت اکثر کارشناسان داخلی نیز همپوشانی
داشته باشد. اما دلایلی هم دال بر اینکه کی روش امکان دارد از سیستم دیگری
در سئول بهره برده و این آنالیز تک بعدی جلوه کند وجود دارد.
*به یاد بیاوریم شیوه ای که با آن تیم ملی ایران در دوحه بازی را آغاز کرد:
یک هافبک دفاعی، بدون هافبک مرکزی و سه مهاجم، همان 4-3-3 با مثلث نوک
پایین. شیوه ای که فقط در این بازی به کار گرفته شد و دردوبازی خانگی بعدی
مقابل چین و ازبکستان(که معلوم بود به دفاع صرف روی می آورند) به همان
4-2-3-1 همیشگی بازگشتیم. همانی که در آنالیز کره ای ها به هنگام حمله به
4-3-3 با مثلث رو به بالا تبدیل می شود.
*اما چه دلایلی وجود دارند که می توانند به احتمال اتخاذ دوباره شیوه بازی ایران در دوحه، اینبار در سئول دامن بزنند؟
**دلیل اول اینکه
محاسبات رقیب، همچون محاسباتی که فوساتی در قطر داشت به هم می ریزد و تیم
مقابل با آرایشی غیر از آنچه که خود را برایش آماده کرده روبرو می شود. دوم
وجه مشترک قطر و کره در بازی برگشت خانگی مقابل ایران است. قطر به خاطر
نیاز مبرم به پیروزی مجبور به ارائه یک بازی هجومی بود. و کره ای ها نیز در
خانه خود با انگیزه هایی هجومی تر نسبت به بازی رفت به میدان خواهند آمد.
وقتی سرمربی کره صحبت از پرس شدید روی مدافعین ایران می کند یعنی بلوک
دفاعی اش با فاصله بیشتری از دروازه خودی بازی خواهد کرد. همان برنامه ای
که قطری ها در دستور کار داشتند و ریسک ایجاد فضای خالی پشت مدافعین را
خریدند.
**دلیل دوم، در آن
بازی سه مهاجم ایران انصاری فرد، آزمون و طارمی وظیفه داشتند روی ارسال های
بلند و مستقیم در تمام عرض فضای خالی بین مدافعین حریف و دروازه بانشان
حرکت کنند. تدبیری که به خوبی جواب داد. آنها ضمن مشارکت و کمک به خط میانی
در توپ گیری چندین بار با دریافت ارسال ها روی دروازه قطر ایجاد موقعیت
کردند و اگر تک به تک ها تبدیل به گل می شد کنتور بازی تا دقیقه 60 بیش از
یک گل(طارمی) برای ایران ثبت می کرد.
**دلیل سوم، نقطه قوت مشترک قطر و کره در خط میانیشان است. کلاس هافبک های هر دو تیم از دیگر خطوط آنها بالاتر است و با این شیوه، نخبگان حریف از بازی حذف می شوند. سرمربی کره تاکید زیادی بر عدم فرصت به بازیکنان ایرانی برای ارسال توپ های بلند دارد. نکته ای که در برنامه قطری ها هم بود و پرس شدید آنها به شدت از دقت پاس های بلند کاسته بود ولی حضور سه مهاجم در خط حمله حتی از توپ هایی که توسط مدافعین و پیستون های ما، به صورت شبه کور و از زیر زده می شد خطر می ساخت.
**دلیل چهارم این
است که کی روش تنها یک پست 10 به عنوان نوک مثلث رو به بالا در قطر با خود
به همراه داشت: مسعود شجاعی و اینبار نیز تنها یک پست 10 در سئول حضور
دارد: اشکان دژآگه. البته از سامان قدوس نیز به عنوان یکی از نامزدهای
هافبک مرکزی یاد می کنند ولی ملحق شدن این تازه وارد به اردو بعد از طی
کردن مسافت طولانی در فاصله کوتاه به بازی امکان حضور او را حداقل در ترکیب
ثابت نزدیک به صفر می کند. از طرفی دژاگه ماه هاست بازی نکرده و ما از
شرایط وی به خوبی آگاه نیستیم. هر چند اشکان دژاگه در گذشته بارها با این
وضعیت روبرو بوده ولی هربار به زمین آمده خواسته های کادرفنی را برآورده
کرده است. موردی نه چندان عادی در فوتبال که شامل حال سعید عزت اللهی(و علی
کریمی) هم می شود که در بین تمامی بازیکنان، رکورددار حضور در بازی های
مقدماتی جام جهانی 2018 است بدون آنکه جمع دقایق بازیش در لیگ روسیه در این
یکی دو سال از جمع دقایق بازی ها به تعداد انگشتان یک دست تجاوز کند.
*با این وصف، بنا بر شماتیک قطر، تیم ملی می تواند با یک هافبک دفاعی(عزت اللهی)، دو پیستون راست و چپ(جهانبخش، حاج صفی) و سه مهاجم(انصاری فرد، قوچان نژاد، طارمی) به مصاف میزبان برود.
اما شواهدی هم هستند که وقوع چنین احتمالی را رد می کنند. اینکه در قطر ما
سه مهاجم سرزن برای ارسال ها داشتیم ولی با محرومیت سردار آزمون یک سرزن
قهار از جمع مهاجمین کم می شود. آن هم در مرکز، فضای مورد علاقه قوچان
نژاد. وانگهی اگر کی روش می خواست با سه مهاجم بازی کند چرا بر خلاف همیشه
که چهار مهاجم(مرکز دوست) در اردو داشت اینبار سه مهاجم در سئول دارد؟ در
چنین حالتی توجیه عدم دعوت از کاوه رضایی هم سخت می شود.
*شاید آنالیز تک بعدی شین تائو یونگ به نفعش تمام شود و بی خود و بی جهت، ذهن خود و شاگردانش را به خاطر احتمالی اندک درگیر هیچ و پوچ نکند. شایدهم بایستی 10 درصد از وقت سمینار خود را به آن اختصاص می داد. چرا که اعمال تغییرات در سیستم کی روش از چشم یک خبرنگار پرتغالی دورنمانده که اخیرا از وی پرسیده است: "شما در تیم ملی ایران از سه سیستم بازی متفاوت استفاده می‌کنید:1-3-2-4، 2-4-4 و 3-3-4. آیا بازیکنان‌تان به سادگی خود را با این سیستم بازی‌های متفاوت وفق می‌دهند؟"
"بله. تمامی اینها فرایند یادگیری است. در ابتدا ممکن نبود در مورد نگرش
ساختار تیم تصمیمات پیچیده گرفت. ما با سیستم بازی 3-3-4 شروع کردیم و سال
بعد به لطف تأثیرات تمرینات و کل فرایند آماده‌سازی، تیم بدون اینکه آشفته و
نامتعادل شود، مهارت‌های دیگر را کسب کرد. امروز تیم ما قادر است نگرش‌های
مختلفی در بازی‌اش به وجود بیاورد، اما مهم است که تأکید کنم در عین حال
ما بازیکنان زیادی داریم که قادر هستند خود را با این تغییرات وفق دهند."
