به گزارش تسنیم، اما از سال 2011 او توانست آرام آرام میان بازیگران هم نسل خودش جایی باز کند. اولین تلاش جدی اش برای جلب نظر اعضای آکادمی با فیلم «خدمتکار» اتفاق افتاد اما بیش از این که بازی وی در ساخته تیت تیلور دیده شود، وایولا دیویس، اکتاویا اسپنسر و جسیکا چستین دیده شدند. هر سه به نامزدی اسکار هم رسیدند و در نهایت این اکتاویا اسپنسر بود که جایزه بهترین بازیگر نقش مکمل زن را به خودش اختصاص داد. در روزگاری که هنوز بازیگران سیاه پوست می توانستند به راحتی نامزدی در اسکار را تجربه کنند.
تابستان 2012 یک موقعیت بسیار عالی برای استون پیش آمد تا نقش گوئن استیسی را در مجموعه جدید «مرد عنکبوتی شگفت انگیز» بازی کند. فیلمی که در دایره آثار ابرقهرمانی قرار می گرفت و قطعا می توانست محدوده شهرت او را از مرزهای آمریکا فراتر ببرد. «مرد عنکبوتی» با اختلاف، پر فروش ترین فیلم کارنامه کاری بازیگر آن زمان 24 ساله هالیوودی شد. در حالی که 11 فیلم قبلی کارنامه کاری اما استون در بهترین حالت چیزی حدود 216 میلیون دلار فروخته بودند، این اثر در سینماهای جهان بیش از 757 میلیون دلار فروخت. حد فاصل «مرد عنکبوتی شگفت انگیز» 1 و 2، در سه اثر، از جمله انیمیشن «خانواده کرود ها» و فیلم «جوخه گانگستر» حضور پیدا کرد اما مجموع فروش این سه فیلم، فقط حدود 15 میلیون دلار بیش از قسمت دوم «مرد عنکبوتی» شد.
بازی در نقش گوئن استیسی برای بار دوم و این بار مرگی دراماتیک روی پرده سینما، محبوبیت اما استون را افزایش داد. حالا دیگر کارگردان های صاحب نام می توانستند به راحتی سراغ او بیایند و بدون کمترین ریسکی از او در قامت نقش اول آثارشان بازی بگیرند. اما نگاه خانم بازیگر به جوایز دوخته شده بود. شاید به همین جهت هم از میان تمام پیشنهادهایش، به «جادو در مهتاب» وودی آلن پاسخ مثبت داد. چون نامزدی فیلم های آلن در اسکار یا حضور در جشنواره بین المللی فیلم کن را قطعی می دانست. اما این بار اتفاقا ساخته آلن چندان بازخورد مثبتی نداشت و هیچ جایزه ای نبرد. استون از دومین تلاش خودش برای بردن جایزه هم نتیجه قابل قبولی نگرفت. اما تلاش سوم بالاخره نتیجه داد.
حضور در فیلم «بردمن» الخاندرو گونسالس اینیاریتو، او را تا آستانه کسب اسکار برد. فیلم نامزد نه تندیس آکادمی، از جمله در بخش های بهترین فیلم، کارگردانی، فیلمنامه ارجینال، بازیگر نقش اول و مکمل مرد و البته بازیگر نقش مکمل زن شد. اینیاریتو جوایز را درو کرد. سه جایزه بهترین کارگردانی، بهترین فیلمنامه ارجینال و بهترین فیلم به این فیلمساز مکزیکی رسید تا صدای شان پن هم درآید. اما سهم استون در حد همان نامزدی و یک مجسمه اسکار لگویی باقی ماند.
در قامت بازیگر نامزد اسکار باز با وودی آلن همکاری کرد اما انگار قرار نبود فیلم های مشترک این دو سرنوشت «آنی هال»، «نیمه شب در پاریس» یا حتی «جاسمین غمگین» را پیدا کند. اوج افتخار «مرد غیرمنطقی» این بود که در حاشیه جشنواره کن روی پرده رفت. سال 2016، بار دیگر عدد سه جادوی خودش را به اما استون نشان داد. او فقط در یک فیلم سینمایی مهم بازی کرد: «لا لا لند»، اثر جدید و موزیکال دیمین شزل. کارگردانی که با «ویپلش» آکادمی را شیفته خودش کرده بود. سومین فیلم کارنامه کاری اما استون، بعد از «خدمتکار» و «بردمن» که توانست نامزد اسکار بهترین فیلم شود. این بار اعضای آکادمی استون را نامزد جایزه بهترین بازیگر نقش اول زن کردند و تندیس افسانه ای اسکار را به او دادند.
حالا نام اما استون در کنار چهره هایی مثل مری پیکفورد، کاترین و آدری هپبورن، اینگرید برگمن، بتی دیویس و جون کرافورد، گریس کلی، جولی اندروز و مریل استریپ قرار گرفته بود. در میان بازیگران الیت هالیوود. جایزه اسکار او را وارد لیست 100 چهره تاثیر گذار مجله تایم در سال 2017 کرد. فوربز هم اخیرا نام او را با درآمدی 26 میلیون دلاری در صدر جدول پر درآمدترین بازیگران زن سال قرار داد، با این تفاوت که بر خلاف اسکارلت جوهانسون و جنیفر لاورنس، بدون حضور در فیلم های بلاک باستر ابرقهرمانانه در یک سال گذشته، این عنوان را به خودش اختصاص داده و بر خلاف جنیفر آنیستون و نیکول کیدمن بدون حضور در تبلیغات تلویزیونی ایرلاین های عربی. چیزی که شاید تا پنج سال پیش برای استون یک آرزو بود.
بازیگر «لا لا لند» اما نتوانست مثل خیلی از ستاره های همردیفش، لنز دوربین ها را به سمت خودش بچرخاند. نه زندگی خصوصی جذابی داشت و نه مدام با اعتراض علیه ترامپ نام خودش را سر زبان ها می انداخت. به صورت گذرا در حد چند مصاحبه و نظر در مورد موضوعات روز هالیوود و آمریکا صحبت کرده اما به طور کلی زندگی آرامش را با این مسائل به حاشیه نکشیده است. نه مثل هم نام بریتانیایی اش اما واتسون در راستای کمپین های فیمینیستی پا به صحن سازمان ملل گذاشت و نه مثل انه هاته وی پس از انداختن رایش در صندوق، روی صفحات مجازی عکس خودش را با برچسب «من رای دادم» منتشر کرد. اما تاریخ هالیوود ثابت می کند در طول این سال ها فقط ستاره هایی باقی می مانند که بتوانند کارکرد خودشان را برای ایالات متحده داشته باشند. اساسا نظام رسانه ای آمریکا، فردی معمولی را تبدیل به ستاره می کند تا بعدا بتواند در راستای اهداف خودش از او استفاده تبلیغاتی کند.
اما استون یک بار برنده اسکار شد اما اگر می خواهد دوباره به این جایزه دست پیدا کند، باید وظایف خودش را به درستی انجام دهد. شاید به همین خاطر هم هست که اخیرا شروع به مصاحبه هایی در اعتراض به تبعیض جنسیت یا در حمایت از برابری کرده است.
او به زودی با «نبرد جنسیت ها» به پرده های سینما باز می گردد تا شانس خودش را برای تکرار اسکار آزمایش کند. فیلمی احتمالا با مضمون برابری جنستی که می تواند دقیقا همان کارکردی را که آمریکا می خواهد داشته باشد. باید دید پایان امسال، روزهای اوج خانم بازیگر هم تمام می شود یا رویای او کماکان ادامه دارد؟
