صراط: روزنامه جوان نوشت: انتشار تصاویر متعدد از افرادی مانند احسان علیخانی، محمدرضا گلزار و مهران مدیری یا بعضی خواننده‌های زیر‌زمینی با مردان قوی هیکلی که وظیفه محافظت از آنها را بر عهده گرفته‌اند، این سؤال را به وجود آورده که مثلاً به غیر از درخواست امضا یا عکس سلفی، مردم چه خواسته‌ای از شخصی مانند علیخانی خواهند داشت که وی برای فاصله گرفتن از مردم سراغ بادیگار رفته است؟
در عوض هم افراد وقتی جلوی دوربین تلویزیون قرار می‌گیرند، قربان صدقه همان مردمی می‌روند كه برای دور ماندن از آنها بادیگارد استخدام كرده‌اند! پارادوكس مردمی بودن در شعار و محافظ شخصی داشتن برای دور شدن از عامه مردم مسئله‌ای است كه چهره‌های به اصطلاح هنرمند با آن درگیر هستند.
محافظ شخصی یا همان بادیگارد، قدمتی طولانی در تاریخ بشر دارد. وب‌سایت شركت مشاوره امنیتی IMG در این باره می‌نویسد، «برای صدها سال شخصیت‌های برجسته برای محافظت در برابر تروریست‌های خارجی، شورشیان داخلی و افراد متخلف، نیازمند محافظ بوده‌اند. پادشاهان، رؤسای جمهور، پاپ‌ها و همچنین ثروتمندان و قدرتمندان محافظان ویژه را برای اطمینان از ایمنی در اختیار دارند.» IMG می‌افزاید: «در سال‌های اولیه بادیگاردها از سربازانی انتخاب و استخدام می‌شدند كه تجربه رزمی‌شان به اثبات رسیده بود. با این حال توانایی مبارزه تنها عامل مهم نبود، در عهد قدیم، وفادارای شخصی بادیگارد به مدیرش مهم‌ترین بخش كیفیت كار بود».
گارد جاویدان هخامنشی، واحد نظامی «Hetairoi»، سامورایی‌های ژاپنی و محافظان سوئیسی پاپ، نمونه‌هایی از نیرو‌های محافظ در تاریخ هستند كه شهرت فراوانی دارند. اما سال‌ها است كه دیگر محافظ داشتن از انحصار مقامات دولتی خارج شده و بخش دیگری از جامعه نیز این نیاز را در خود احساس كرده است كه باید بادیگارد داشت. شاید فردی مثل آنجلینا جولی حق داشته باشد در مقابل باندهای تبهكاری كه ممكن است فرزندانش را بربایند، قهرمان حرفه‌ای بوكس را به عنوان بادیگارد استخدام كند. یا خانواده ثروتمند دیوید بكهام، فوتبالیست سابق تیم ملی انگلستان برای اینكه خانواده پر‌جمعیتش از شر پاپاراتزی‌ها و مزاحم‌های خیابانی در لندن در امان باشد، سراغ بادیگاردی رزمی‌كار با قد 2 متر قد برود كه تنها تماشای چهره‌اش دلهره‌آور است. اما در مقابل وقتی یك چهره نا‌آشنا و تازه ظهور كرده در فضای موسیقی زیر‌زمینی ایران با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شود، این به چه معنا است؟ آیا قرار است مافیای روسی شهر نیویورك برنامه‌ای برای اخاذی از یك خواننده زیر‌زمینی در تهران داشته باشد یا پاپاراتزی‌ها برایشان مهم است كه چهره نا‌آشنایی كه در گوشه‌ای از یك مراسم ختم نشسته، كیست و عكس‌های شخصی وی را منتشر كنند؟
تقریباً هیچ‌كدام از این موارد در ایران وجود ندارد، حتی در بعد بین‌المللی وقتی به وب‌سایت‌های شركت‌های امنیتی مراجعه می‌كنیم به مشتریانشان توصیه می‌كنند كه برای سفر به مناطق نا‌امنی چون سوریه، محافظ امنیتی استفاده كنند، ولی ما در ایران برای ایجاد امنیت در سوریه نیروی داوطلب اعزام می‌كنیم. تفاوت معنای امنیت در ایران و غرب آنقدر گسترده است كه استفاده از محافظ برای چهره‌های غیرحاكمیتی را كه الزامات و ملاحظات امنیتی برایشان اجباری است، بی‌معنا می‌كند.
اینكه اكنون مؤسساتی در ایران اقدام به آموزش محافظ شخصی می‌كنند و برای مشتریان داخلی محافظ در نظر می‌گیرند، كاری است كه حتماً توجیهی دارد، اما اینكه چهره‌های هنرمند در رأس مشتریان این محافظان قرار می‌گیرند، جای تعجب دارد. مسئله وقتی جالب می‌شود كه اغلب كسانی كه با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شوند جزو هنرمندان ریشه‌دار و مردمی نیستند و در عوض چهره‌های سوپر‌استار و ستاره‌های یك‌شبه سینما سراغ این‌گونه رفتار‌های لاكچری‌مآبانه می‌روند. این روزها مردم تصویر حضور مهران مدیری در مشهد را با محافظ و اسكورت نگاه می‌كنند و آن را با عبور و مرور ساده دولتمردان برخی كشورهای خارجی مقایسه می‌كنند و در نهایت به جوگیر بودن برخی از ما در مواجهه با هنرمندان می‌خندند!
در عوض هم افراد وقتی جلوی دوربین تلویزیون قرار می‌گیرند، قربان صدقه همان مردمی می‌روند كه برای دور ماندن از آنها بادیگارد استخدام كرده‌اند! پارادوكس مردمی بودن در شعار و محافظ شخصی داشتن برای دور شدن از عامه مردم مسئله‌ای است كه چهره‌های به اصطلاح هنرمند با آن درگیر هستند.
محافظ شخصی یا همان بادیگارد، قدمتی طولانی در تاریخ بشر دارد. وب‌سایت شركت مشاوره امنیتی IMG در این باره می‌نویسد، «برای صدها سال شخصیت‌های برجسته برای محافظت در برابر تروریست‌های خارجی، شورشیان داخلی و افراد متخلف، نیازمند محافظ بوده‌اند. پادشاهان، رؤسای جمهور، پاپ‌ها و همچنین ثروتمندان و قدرتمندان محافظان ویژه را برای اطمینان از ایمنی در اختیار دارند.» IMG می‌افزاید: «در سال‌های اولیه بادیگاردها از سربازانی انتخاب و استخدام می‌شدند كه تجربه رزمی‌شان به اثبات رسیده بود. با این حال توانایی مبارزه تنها عامل مهم نبود، در عهد قدیم، وفادارای شخصی بادیگارد به مدیرش مهم‌ترین بخش كیفیت كار بود».
گارد جاویدان هخامنشی، واحد نظامی «Hetairoi»، سامورایی‌های ژاپنی و محافظان سوئیسی پاپ، نمونه‌هایی از نیرو‌های محافظ در تاریخ هستند كه شهرت فراوانی دارند. اما سال‌ها است كه دیگر محافظ داشتن از انحصار مقامات دولتی خارج شده و بخش دیگری از جامعه نیز این نیاز را در خود احساس كرده است كه باید بادیگارد داشت. شاید فردی مثل آنجلینا جولی حق داشته باشد در مقابل باندهای تبهكاری كه ممكن است فرزندانش را بربایند، قهرمان حرفه‌ای بوكس را به عنوان بادیگارد استخدام كند. یا خانواده ثروتمند دیوید بكهام، فوتبالیست سابق تیم ملی انگلستان برای اینكه خانواده پر‌جمعیتش از شر پاپاراتزی‌ها و مزاحم‌های خیابانی در لندن در امان باشد، سراغ بادیگاردی رزمی‌كار با قد 2 متر قد برود كه تنها تماشای چهره‌اش دلهره‌آور است. اما در مقابل وقتی یك چهره نا‌آشنا و تازه ظهور كرده در فضای موسیقی زیر‌زمینی ایران با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شود، این به چه معنا است؟ آیا قرار است مافیای روسی شهر نیویورك برنامه‌ای برای اخاذی از یك خواننده زیر‌زمینی در تهران داشته باشد یا پاپاراتزی‌ها برایشان مهم است كه چهره نا‌آشنایی كه در گوشه‌ای از یك مراسم ختم نشسته، كیست و عكس‌های شخصی وی را منتشر كنند؟
تقریباً هیچ‌كدام از این موارد در ایران وجود ندارد، حتی در بعد بین‌المللی وقتی به وب‌سایت‌های شركت‌های امنیتی مراجعه می‌كنیم به مشتریانشان توصیه می‌كنند كه برای سفر به مناطق نا‌امنی چون سوریه، محافظ امنیتی استفاده كنند، ولی ما در ایران برای ایجاد امنیت در سوریه نیروی داوطلب اعزام می‌كنیم. تفاوت معنای امنیت در ایران و غرب آنقدر گسترده است كه استفاده از محافظ برای چهره‌های غیرحاكمیتی را كه الزامات و ملاحظات امنیتی برایشان اجباری است، بی‌معنا می‌كند.
اینكه اكنون مؤسساتی در ایران اقدام به آموزش محافظ شخصی می‌كنند و برای مشتریان داخلی محافظ در نظر می‌گیرند، كاری است كه حتماً توجیهی دارد، اما اینكه چهره‌های هنرمند در رأس مشتریان این محافظان قرار می‌گیرند، جای تعجب دارد. مسئله وقتی جالب می‌شود كه اغلب كسانی كه با بادیگارد در محافل عمومی ظاهر می‌شوند جزو هنرمندان ریشه‌دار و مردمی نیستند و در عوض چهره‌های سوپر‌استار و ستاره‌های یك‌شبه سینما سراغ این‌گونه رفتار‌های لاكچری‌مآبانه می‌روند. این روزها مردم تصویر حضور مهران مدیری در مشهد را با محافظ و اسكورت نگاه می‌كنند و آن را با عبور و مرور ساده دولتمردان برخی كشورهای خارجی مقایسه می‌كنند و در نهایت به جوگیر بودن برخی از ما در مواجهه با هنرمندان می‌خندند!
