جزء به جزء ماجرای بنیتا از زبان متهمان

صراط: روزنامه جام جم نوشت: «پدر، خود را روی کاپوت ماشین انداخته بود و با مشت به شیشه می‌کوبید. فریاد می‌کشید «نگه دار... بچه‌ام تو ماشینه... بچه‌ام تو ماشینه» سارق اما پایش را روی گاز گذاشته بود و ویراژ می‌داد. سرعت بالا و حرکات مارپیچ باعث شد برف پاک‌کن‌های پراید کنده شود و پدر از روی کاپوت روی زمین بیفتد. خون از دستانش سرازیر شده بود. دوباره برخاست و با تمام قدرت فریاد کشید و دنبال ماشین دوید اما سارق توقف نکرد و خودرو پیش چشمان بهت‌زده پدر دور شد.

او کودک هشت ماهه‌اش، بنیتا، را لحظه‌ای در ماشین رها کرده بود تا در پارکینگ را ببندد. طولی نکشید تمام شبکه‌های اجتماعی از تصویر بنیتا پر شد و پلیس برای پیدا کردن او عملیات خود را آغاز کرد اما سرانجام پس از شش روز جست‌وجو پیکر بنیتا در خودروی سرقت شده پدرش کشف شد. سارق خودرو را در یکی از خیابان‌های پرتردد مامازند پاکدشت رها کرده بود. محمد ۲۷ ساله به برنامه رادیویی «یک پرونده، یک روایت» می‌گوید: «۱۲ سال است شیشه مصرف می‌کنم. آن روز برای تهیه مواد به مشیریه رفته بودم که ماشین را دیدم. وقتی آن را رها کردم، با خودم گفتم حتما یک نفر بچه را داخلش می‌بیند.»

مشروح این گفت‌وگو را در ادامه بخوانید:

در ۱۷ سالگی به جرم سرقت.

پنج فقره. از سال ۸۸ به جرم سرقت، درگیری، مواد مخدر و سرقت داخل خودرو.

دی ماه ۹۵ با قرار وثیقه از زندان بیرون آمدم. پدرم ۱۷ ماه دنبال پرونده‌ام نیامد تا شاید در زندان اصلاح شوم.

همان اول راهنمایی که مدرسه را رها کردم. از ۱۲ - ۱۰ سال پیش هم شیشه مصرف می‌کنم تا الان که ۲۷ سال دارم.

موتورسازی کار می‌کردم. از شش سال پیش هم سرقت را شروع کردم.

یک سال و نیم پیش سر خرید مواد با هم دوست شدیم.

بله، برای خرید روانگردان شیشه به مشیریه رفته بودیم که چشممان به ماشین روشن افتاد که کنار خیابان و در پنج متری خانه پارک شده بود. می‌خواستیم بقیه راه تا محل خرید مواد را پیاده نرویم برای همین تصمیم به سرقت گرفتیم. قرار شد مهدی دم در خانه بایستد تا اگر صاحب ماشین آمد، مانع او شود.

من سوار ماشین شدم اما تا پشت فرمان نشستم، پدر بنیتا سر رسید و خودش را روی کاپوت انداخت. با مشت روی شیشه می‌زد و فریاد می‌کشید.

نگه دار... بچه‌ام... بچه‌ام...

نه، از ترسم متوجه نشدم. ۱۵۰ متر دورتر، وقتی هنوز در منطقه مشیریه بودم صدای گریه بچه درآمد. آنجا فهمیدم.

اول بزرگراه آزادگان به مهدی زنگ زدم. گفت: بچه را ول کن. گفتم: چطور ولش کنم؟ کوچک است. قرار شد همدیگر را در افسریه ببینیم اما وقتی آنجا رسیدم، مهدی نیامده بود. دوباره زنگ زدم گفت: بیا قیامدشت.

نه، آرام شده بود.

قیامدشت، سر چهارراه اول ایستادم و مهدی را سوار کردم. عقب را نگاه کرد و بچه را دید. گفت او را به آژانس تحویل بده تا پیش خانواده‌اش ببرند. گفتم آژانس از کجا بیاورم؟ گفت خب به تاکسی خطی بده. آن هم نمی‌شد. دست آخر گفت: من می‌روم، بچه و ماشین را گوشه خیابان رها کن.

ضبط ماشین و دو سه تا عینک و آچار برداشت. بعد سوار ماشین یکی از دوستانش شد که تا آنجا آمده بود. سپس من به سمت حصارامین راه افتادم و مهدی و دوستش هم دنبالم آمدند تا اگر گشتی پلیس دیدند، خبرم کنند.

مهدی یک بار زنگ زد گفت ماشین پلیس دنبالت است اما من هرچه نگاه کردم، ماشینی ندیدم.

به سمت مامازند پاکدشت رفتم. ماشین را جلوی یک ابزارفروشی گذاشتم. آنجا میوه تره‌بار زیاد دارد. یک استخر هم آنجا هست.

گریه می‌کرد.

فکر می‌کردم حتما همان‌جا یک نفر بچه را می‌بیند و محال است کسی بچه را پیدا نکند.

من به شیشه‌ها دست نزدم، همان‌طور بالا رهایشان کردم. اصلا به عقلم نرسید شیشه‌ها را پایین بیاورم.

از قبل با یکی از دوستانم هماهنگ کرده بودم. دنبالم آمد و به خانه او رفتم. شیشه کشیدم و خوابیدم.

نه، مدام به این فکر می‌کردم بچه پیدا شده یا نه.

شب اول خانه همان دوستم ماندم اما بعد به خانه همسرم رفتم.

فهمیده بودند یک چیزی را مخفی می‌کنم اما از ترس حرفی بهشان نزدم.

ترسیده بودم.

اول فکر می‌کردم شاید بچه را پیدا کرده باشند اما وقتی فهمیدم این‌طور نیست، جای ماشین را به مامورها نشان دادم.

همه‌کاره خود مهدی بود. ما برای خرید مواد رفته بودیم و اگر او پیشنهاد سرقت نمی‌داد، این کار را نمی‌کردم. مقصر هر دویمان بودیم.

بله، همسرم دو ماهه باردار است.

چرا، حالم هم بد می‌شد.

هرچه زودتر اعدام شوم، بهتر است. آن بچه حقش این نبود.

آن چه بر بنیتا رفت با نقشه مشترک سرقت از سوی دو مجرم سابقه‌دار شروع شد. یکی از آنها مهدی ۳۶ ساله است. او قرار بود دم در حیاط خانه بنیتا بایستد تا هنگام سرقت مانع پدر شود اما در بازجویی‌ها منکر این مساله شده است. او مدعی است پیشنهاد تحویل دادن بنیتا به آژانس یا تاکسی را به محمد، متهم ردیف اول داده بود.

بله، ۳۶ ساله هستم و یک دختر ۹ و یک پسر دو ساله دارم.

مشاور املاکی دارم و در شهرداری هم به عنوان راننده نیسان کار می‌کنم. البته استخدام نیستم. پیمانکاری پنج ساله قرارداد دارم.

ماهی پنج میلیون تومان.

من به هیچ وجه دزدی نمی‌کنم. پیشنهاد سرقت ماشین را هم من ندادم. محمد (متهم ردیف اول) به خاطر این‌که او را لو داده‌ام، این حرف را زده است.

من پایم مشکل داشت برای همین توانایی ایجاد مانع برای صاحب ماشین را نداشتم. وقتی محمد ماشین را دزدید و التماس‌های پدر و مادر کودک و مردمی را که جمع شده بودند، دیدم از ترسم به آرامی منطقه را ترک کردم، چون سابقه‌دار هم هستم، ترسم بیشتر شده بود.

سه فقره سابقه سرقت، مواد مخدر و رابطه نامشروع دارم.

تا بچه را دیدم گفتم او را با آژانس یا تاکسی به خانواده‌اش برسان چون خیلی بی‌قرارند.

من سابقه دارم. ترسیدم. فقط ماجرا را به همسرم و دو نفر از دوستانم گفتم.

من چیزی از ماشین ندزدیدم. اگر یک پیچ دزدیده یا یک قدم با آن ماشین برداشته باشم، سزاوار مرگ هستم.»