به گزارش تسنیم، آرمان شیشه گر - سرپرست هیأت کاوش اظهار داشت: کاوش فصل دوم محوطه جوبَجی- دهیور در بخشی از این محوطه، در حدود 50 متری جنوب شرقی آرامگاه عیلام نو انجام شد.
وی افزود: این آرامگاه که در کاوش فصل نخست در سال 1386 آشکار شد، متعلق به دو بانو از خاندان شاه شوتورنهونته پسر ایندَدَ از آخرین شاهان دوره عیلام نو (حدود 585 تا 539 پیش از میلاد) بود.
این باستان شناس گفت: فصل دوم کاوش به منظور شناسایی آثار فرهنگی و معماری مرتبط با این آرامگاه و نیز آثار فرهنگی سایر دوره‌ها، انجام گرفت و به کشف آثاری از دوره‌های اشکانی، هخامنشی، عیلام نو و عیلام میانی منجر شد.
عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی، اظهار داشت: در این کاوش نخست دیوارهای سنگ چین منظم که دو فضای مستطیل شکل کوچک و یک فضای مستطیل بزرگ با زوایای گرد را تشکیل می دادند و بیشترین بلندای آنها حدود 70 سانتی متر بود، به دست آمد.
شیشه گر، وجود این سازه‌ها و بقایای دو تنور در دو اندازه با قطر تقریبی حدود 60 و 50 سانتی متر، دستاس‌ها و پاشنه در سنگی را نشان از استقرارهای کوچ رو در این محل دانست که ممکن است متعلق به دورة هخامنشی باشند.
وی با بیان اینکه بخش‌هایی از این لایه استقراری با تدفین‌های تابوتی دوره اشکانی که دارای حفاظی سنگ چین بودند، آشفته شده بود، تصریح کرد: حجم زیادی از سفالینه‌های مکشوفه در میان آوار این دو لایه استقراری، سفال‌های دوره هخامنشی و اشکانی هستند که دلیل اختلاط آنها حفر و ایجاد این گورهای دوره اشکانی در لایه زیستگاهی هخامنشی بوده است.
این باستان شناس در همین حال، نمونه‌هایی از سفالینه‌های هخامنشی را قابل توجه دانست و افزود: این تدفین‌ها نیز خود با خاکبرداری، جاده سازی و عبور ماشین آلات سنگین، آشفته و منهدم و از تابوت‌ها قطعات اندکی باقی بود و اسکلت‌ها نیز کاملاً از میان رفته بود.
سرپرست هیأت کاوش گفت: در کنار سازه‌های سنگی، آثار دیوارهای خشتی که احتمالاً مربوط به دورة عیلام نو هستند و بخشی از آنها در بررسی محوطه از پیش شناسایی شده بود مرکب از خشت‌های حدود 35 در 35 سانتی متر و ضخامت حدود 10 سانتی متر به دست آمد.
به گفته وی، از عرض دیوارها بین 4 تا 5 خشت و کمتر از 2 متر باقی مانده بود و بیشترین بلندای باقیمانده از دیوارها، شامل 8 رج خشت بود.
وی با بیان اینکه آثار سقف مشاهده نشد و ممکن است در تخریب‌های امروزی با ماشین آلات سنگین از میان رفته باشد تصریح کرد: در غیر اینصورت فرض وجود فضایی حیاط مانند پدید می آید و با تکیه بر فرض دوم، این فضاهای خشتی، چهار دیواریهایی را تشکیل می‌دهند که درازای هر ضلع ممکن است تا نزدیک 13 متر برسد.
این باستان شناس با بیان اینکه بقایای دیوارهای خشتی کاوش شده در این فصل، شامل بخش‌هایی از سه سازه چهار دیواری به هم پیوسته بود، افزود: ناگفته نماند که آثار دیوارهای خشتی در سایر نقاط محوطه پراکنده و شناسایی شده و نقشه آثار کاوش شده در دست تهیه است.
شیشه گر با بیان اینکه حفر گورهای دورة اشکانی باعث تخریب بخش‌هایی از دیوارهای خشتی نیز شده است، اظهار داشت: در محدوده کارگاه‌ها، تعداد زیادی چاله کاوش‌های غیرمجاز و زباله دان نیز باعث تخریب بیشتر این دیوارهای مملو از خاکستر و سفال ایجاد شده در طول زمان و حتی برخی مربوط به روزگار کنونی شده است.
به گفته او ، سیلاب‌های فصلی رودخانه و خاکبرداری مکرر ماشین آلات سنگین نیز به ویرانی بیشتر این فضای خشتی انجامیده است.
عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی افزود: بقایای جمجمه و بالاتنه یک کودک که دو ظرف سفالی بر بالای سر و گوشواری مفرغی به گوش و چند مهرة عقیق و بدل چینی به همراه داشت در کنار یکی از دیوارهای خشتی مدفون بود که احتمالاً متعلق به دوره هخامنشی یا عیلام نو بوده و تنها اسکلت قابل شناسایی در این کاوش است.
وی گفت: در فضای باز میان چهاردیواری خشتی میانی، گمانه ای با اندازه 2 در 2 متر، ایجاد شد که حاوی سنگ‌های نسبتاً بزرگ رودخانه ای و مملو از سفالینة عیلام میانی بود.
این باستان شناس افزود: در عمق حدود 5/2 متری از سطح گمانه، سازه ای پدیدار شد که از نظر چیدمان شبیه به خشت بود، اما جنس آن ماسه ای بود و پنج رج آن مشخص شد.
عضو هیأت علمی پژوهشکده باستان شناسی افزود: با گسترش گمانه به اندازه‌های 3 در 6 متر، ردیفی از سنگ‌های بزرگ و توده ای از سنگ‌های ریز و درشت در کنار آنها یافته شد که در اصل روی این سازه را می پوشانده است.
سرپرست هیأت کاوش خاطرنشان کرد: با پایان یافتن زمان مجوز، کاوش این لایه فرهنگی به فصل سوم موکول شد.
