صراط: علی اکبر تجویدی، نقاش، مترجم، پژوهشگرِ تاریخ هنر ایران و باستان شناسی در تاریخ بیستم خرداد ماه ۹۶ در پاریس درگذشت.
به گزارش تسنیم، علی اکبر تجویدی، نقاش، مترجم، پژوهشگرِ تاریخ هنر ایران و باستان شناسی، پس از گذران عمری پر بار در معرفی فرهنگ و هنر ایرانی، در تاریخ بیستم خرداد ماه 96 در پاریس درگذشت.
علی اکبر تجویدی، متولد 1305، فرزند هادی خان تجویدی، از شاگردان کمالالملک و از هنرآموختگان مدرسه صنایع مستظرفه، یکی از مهمترین هنرمندان و پژوهشگران خاندان هنرپرورتجویدی به شمار میآید. علاوه بر کارنامهای درخشان در آموزش هنر و نیز همکاری مستمر با وزارت فرهنگ و هنرِ وقت، به واقع تجویدی یکی از آغازگران جدی پژوهش‌های کیفی در تاریخ نقاشی ایرانی است؛ به طوری که نتیجهی پژوهشها و تأملات چندین سالهی وی، سال 1352 در کتابی با عنوان «نقاشی ایرانی از کهن‌ترین روزگار تا دوران صفوی» انتشار یافت. این کتاب را میتوان نخستین تلاش یک ایرانی اندیشمند و نگارگر به شمار آورد که در نوشتار خود به اصول علمی متداول آن زمان وفادار بوده است. به عبارت دیگر این کتاب، نخستین کتاب تخصصی درباره نقاشی ایرانی است که سیر تاریخی دارد و از نقاشی غارهای لرستان آغاز شده و ادوار متعدد را همراه با نمونه‌های تصویری با کیفیت شایسته نشان میدهد و انجام پژوهش را به عهد صفوی می‌رساند. علاوه بر کتاب مذکور، همکاری در انتشار کتاب «پنجمین کنگرهی جهانی باستان شناسی و هنر ایران» به سال 1347 نیز از دیگر آثار ماندگار این هنرپژوه بزرگ است.
مروری بر مجلات هنری پیش از انقلاب، نشان میدهد که بیشترین مقالات وی در حوزههای تاریخ هنر، هنرهای سنتی، معماری و باستانشناسی در دو دههی 1340 و 1350 در مجلهی «هنر و مردم» انتشار یافته است. دبیری دومین بیینال تهران در سال 1339، و نیز معرفی هنرمدان ایرانی به نمایشگاههای بینالمللی هنر پاریس توسط تجویدی در دههی 1350، هرگز از سطور تاریخ هنر ایران در سدهی اخیر، محو نخواهد شد.
همچنین تجویدی به جهت تسلط بر زبان فرانسه، در ترجمه و انتشار چند کتاب نقش مهم و تأثیرگذاری داشته است. از جمله انتشار دو کتاب «هنر مدرن ایران» (L’ArtModerneen Iran) در سال 1346/1967 و «برگزیدهی اشعار حافظ» (L’amour, L’amant, L’aime) در سال 1368/1989.
وی پس از انقلاب نیز مصدر خدمات فرهنگی بسیاری بود است؛ از جمله تدریس در مقطع کارشناسی ارشد هنربه دعوت دانشگاه هنر تهران بین سالهای 1370 تا 1375. واپسین سالهای عمر استاد در بیماری و خانهنشینی در شهر پاریس سپری شد. دیدار استاد با خوشنویسان ایرانی در آذر 1393 در پاریس و نیز همکاریهایی در اوایل دههی 1390 با خانه فرهنگ ایران در پاریس را میتوان آخرین حضور وی در محافل عمومی دانست.
به گزارش تسنیم، علی اکبر تجویدی، نقاش، مترجم، پژوهشگرِ تاریخ هنر ایران و باستان شناسی، پس از گذران عمری پر بار در معرفی فرهنگ و هنر ایرانی، در تاریخ بیستم خرداد ماه 96 در پاریس درگذشت.
علی اکبر تجویدی، متولد 1305، فرزند هادی خان تجویدی، از شاگردان کمالالملک و از هنرآموختگان مدرسه صنایع مستظرفه، یکی از مهمترین هنرمندان و پژوهشگران خاندان هنرپرورتجویدی به شمار میآید. علاوه بر کارنامهای درخشان در آموزش هنر و نیز همکاری مستمر با وزارت فرهنگ و هنرِ وقت، به واقع تجویدی یکی از آغازگران جدی پژوهش‌های کیفی در تاریخ نقاشی ایرانی است؛ به طوری که نتیجهی پژوهشها و تأملات چندین سالهی وی، سال 1352 در کتابی با عنوان «نقاشی ایرانی از کهن‌ترین روزگار تا دوران صفوی» انتشار یافت. این کتاب را میتوان نخستین تلاش یک ایرانی اندیشمند و نگارگر به شمار آورد که در نوشتار خود به اصول علمی متداول آن زمان وفادار بوده است. به عبارت دیگر این کتاب، نخستین کتاب تخصصی درباره نقاشی ایرانی است که سیر تاریخی دارد و از نقاشی غارهای لرستان آغاز شده و ادوار متعدد را همراه با نمونه‌های تصویری با کیفیت شایسته نشان میدهد و انجام پژوهش را به عهد صفوی می‌رساند. علاوه بر کتاب مذکور، همکاری در انتشار کتاب «پنجمین کنگرهی جهانی باستان شناسی و هنر ایران» به سال 1347 نیز از دیگر آثار ماندگار این هنرپژوه بزرگ است.
مروری بر مجلات هنری پیش از انقلاب، نشان میدهد که بیشترین مقالات وی در حوزههای تاریخ هنر، هنرهای سنتی، معماری و باستانشناسی در دو دههی 1340 و 1350 در مجلهی «هنر و مردم» انتشار یافته است. دبیری دومین بیینال تهران در سال 1339، و نیز معرفی هنرمدان ایرانی به نمایشگاههای بینالمللی هنر پاریس توسط تجویدی در دههی 1350، هرگز از سطور تاریخ هنر ایران در سدهی اخیر، محو نخواهد شد.
همچنین تجویدی به جهت تسلط بر زبان فرانسه، در ترجمه و انتشار چند کتاب نقش مهم و تأثیرگذاری داشته است. از جمله انتشار دو کتاب «هنر مدرن ایران» (L’ArtModerneen Iran) در سال 1346/1967 و «برگزیدهی اشعار حافظ» (L’amour, L’amant, L’aime) در سال 1368/1989.
وی پس از انقلاب نیز مصدر خدمات فرهنگی بسیاری بود است؛ از جمله تدریس در مقطع کارشناسی ارشد هنربه دعوت دانشگاه هنر تهران بین سالهای 1370 تا 1375. واپسین سالهای عمر استاد در بیماری و خانهنشینی در شهر پاریس سپری شد. دیدار استاد با خوشنویسان ایرانی در آذر 1393 در پاریس و نیز همکاریهایی در اوایل دههی 1390 با خانه فرهنگ ایران در پاریس را میتوان آخرین حضور وی در محافل عمومی دانست.
