صراط: پروانه معصومی گفت: فیلم‌سازان ما خودشان باید عشق داشته باشند تا به سراغ رویداد مهمی همچون خرمشهر بروند نه اینکه به آن‌ها پیشنهاد داد و فیلم سفارشی بسازند.
پروانه معصومی، هنرمند پیش‌کسوت سینما در گفت‌وگو با فارس، با بیان اینکه منابع کافی از فتح و آزادی خرمشهر برای فیلم‌سازی موجود نیست، در عین حال تاکید کرد: فیلم‌سازان ما خودشان باید عشق داشته باشند تا به سراغ رویداد مهمی همچون خرمشهر بروند نه اینکه به آن‌ها پیشنهاد داد و فیلم سفارشی بسازند.
این بازیگر به مناسبت سالروز آزادسازی خرمشهر درباره فیلم‌سازی در سینما با موضوع آزادی خرمشهر گفت: ما در این زمینه منابع داریم اما نه به اندازه کافی که بتوانیم خوب کار کنیم. متاسفانه اشغال خرمشهر خیلی ناگهانی اتفاق افتاد و مردم آنجا نتوانستند خیلی خودشان را جمع و جور کنند و به جایی پناه ببرند. من فکر می‌کنم قصه‌های این‌چنینی که از اشغال خرمشهر تا آزادی باشد خیلی کم داریم؛ این در حالی است که به نظرم تا وقتی قصه‌هایی از اشغال آنجا نداشته باشیم طبیعتا نمی‌توانیم برای آزادی‌اش هم کاری کنیم. متاسفانه ما در هر رو مورد منابع خیلی کمی داریم.
وی در پاسخ به اینکه چه پیشنهادی به فیلم‌سازان در این زمینه دارید، خاطرنشان کرد: پیشنهاد خاصی ندارم چون معتقدم فیلم‌سازان خودشان باید به مسائلی چون خرمشهر عشق داشته باشند و به سراغش بیایند. یک فیلم‌ساز باید همیشه در هر موضوعی عاشقانه کار کند. مسئله دیگری که در این زمینه به نظرم مهم محسوب می شود، بحث هزینه‌های ساخت این‌گونه آثار است که باید ببینیم هزینه‌ها چطور تامین می‌شود. به نظرم این بخش از فیلم‌سازی به سرمایه‌گذاری خوبی احتیاج دارد.
معصومی همچنین درباره اینکه سینما چه نقشی در بازسازی و تثبیت حماسه‌های تاریخی ملت ایران دارد، بیان کرد: در این زمینه که قطعا سینما خیلی نقش دارد. به عنوان مثال الان چند سال است که از جنگ جهانی اول و دوم می‌گذرد، ما هنوز هم می‌بینیم که کشور آلمان و فرانسه فیلم‌هایی با موضوع جنگ جهانی اول و دومشان می‌سازند. به اعتقاد من اگر پژوهشگران ما شروع به پژوهش کنند و در عین حال برای این کار سرمایه‌گذاری شود و برنامه‌ریزی شده پیش برویم، می‌توانیم پژوهشگرانمان را به همین سمت سوق بدهیم که اگر این اتفاق بیفتد حتما به قصه‌های آنچنانی خواهیم رسید که نه تنها برای سینمای خودمان بلکه برای سینمای جهان فوق‌العاده و زیبا و جذاب خواهد بود.
بازیگر «سوخته دلان» در پی همین بحث درباره نقش تحقیق و پژوهش در باورپذیری هرچه بیشتر تولیدات هنری اظهار کرد: در کل به نظرم به دلیل اینکه در این زمینه خوب سرمایه‌گذاری نمی‌شود، متاسفانه تحقیقات خوبی هم صورت نمی‌گیرد؛ این در حالی است که اگر این مشکل حل شود مسلما علاقه هم پدید می‌آید.
او سپس در پاسخ به اینکه بهتر است برای ساخت آثار دفاع مقدس از چه زاویه‌ای وارد شویم، گفت: من اخیرا یک قصه خواندم که در قالب یک سریال طراحی شده بود. با توجه به اینکه من سال ها از تلویزیون دور بودم اما آنچه که مرا خیلی جذب کرد، این بود که قصه درباره 3،4 روز اول رویداد خرمشهر بود که تقریبا کاری به جنگ نداشت اما همین جنگ بود که خانواده‌ها را آواره کرد. به نظرم ما باید از همین زاویه به این اتفاق نگاه کنیم.
معصومی در پایان درباره استفاده از خاطرات دفاع مقدس به عنوان منبعی برای اقتباس در سینما و اینکه تا چه حد می‌توانند مفید باشند، تاکید کرد: خاطرات واقعی جنگ همیشه مفید بوده‌اند. در سینما و تلویزیون هرگاه از خاطرات واقعی استفاده شده، دلپذیر و دلنشین بوده و به نظرم هرچه به باورهای مردم نزدیک‌تر شویم، قطعا کارهایمان برایشان جذاب‌تر خواهد بود. واقعا یک فیلم راجع به آزادی خرمشهر که در آن نشاط و شوق خیابان‌های تهران باشد جایش خالی است.
پروانه معصومی، هنرمند پیش‌کسوت سینما در گفت‌وگو با فارس، با بیان اینکه منابع کافی از فتح و آزادی خرمشهر برای فیلم‌سازی موجود نیست، در عین حال تاکید کرد: فیلم‌سازان ما خودشان باید عشق داشته باشند تا به سراغ رویداد مهمی همچون خرمشهر بروند نه اینکه به آن‌ها پیشنهاد داد و فیلم سفارشی بسازند.
این بازیگر به مناسبت سالروز آزادسازی خرمشهر درباره فیلم‌سازی در سینما با موضوع آزادی خرمشهر گفت: ما در این زمینه منابع داریم اما نه به اندازه کافی که بتوانیم خوب کار کنیم. متاسفانه اشغال خرمشهر خیلی ناگهانی اتفاق افتاد و مردم آنجا نتوانستند خیلی خودشان را جمع و جور کنند و به جایی پناه ببرند. من فکر می‌کنم قصه‌های این‌چنینی که از اشغال خرمشهر تا آزادی باشد خیلی کم داریم؛ این در حالی است که به نظرم تا وقتی قصه‌هایی از اشغال آنجا نداشته باشیم طبیعتا نمی‌توانیم برای آزادی‌اش هم کاری کنیم. متاسفانه ما در هر رو مورد منابع خیلی کمی داریم.
وی در پاسخ به اینکه چه پیشنهادی به فیلم‌سازان در این زمینه دارید، خاطرنشان کرد: پیشنهاد خاصی ندارم چون معتقدم فیلم‌سازان خودشان باید به مسائلی چون خرمشهر عشق داشته باشند و به سراغش بیایند. یک فیلم‌ساز باید همیشه در هر موضوعی عاشقانه کار کند. مسئله دیگری که در این زمینه به نظرم مهم محسوب می شود، بحث هزینه‌های ساخت این‌گونه آثار است که باید ببینیم هزینه‌ها چطور تامین می‌شود. به نظرم این بخش از فیلم‌سازی به سرمایه‌گذاری خوبی احتیاج دارد.
معصومی همچنین درباره اینکه سینما چه نقشی در بازسازی و تثبیت حماسه‌های تاریخی ملت ایران دارد، بیان کرد: در این زمینه که قطعا سینما خیلی نقش دارد. به عنوان مثال الان چند سال است که از جنگ جهانی اول و دوم می‌گذرد، ما هنوز هم می‌بینیم که کشور آلمان و فرانسه فیلم‌هایی با موضوع جنگ جهانی اول و دومشان می‌سازند. به اعتقاد من اگر پژوهشگران ما شروع به پژوهش کنند و در عین حال برای این کار سرمایه‌گذاری شود و برنامه‌ریزی شده پیش برویم، می‌توانیم پژوهشگرانمان را به همین سمت سوق بدهیم که اگر این اتفاق بیفتد حتما به قصه‌های آنچنانی خواهیم رسید که نه تنها برای سینمای خودمان بلکه برای سینمای جهان فوق‌العاده و زیبا و جذاب خواهد بود.
بازیگر «سوخته دلان» در پی همین بحث درباره نقش تحقیق و پژوهش در باورپذیری هرچه بیشتر تولیدات هنری اظهار کرد: در کل به نظرم به دلیل اینکه در این زمینه خوب سرمایه‌گذاری نمی‌شود، متاسفانه تحقیقات خوبی هم صورت نمی‌گیرد؛ این در حالی است که اگر این مشکل حل شود مسلما علاقه هم پدید می‌آید.
او سپس در پاسخ به اینکه بهتر است برای ساخت آثار دفاع مقدس از چه زاویه‌ای وارد شویم، گفت: من اخیرا یک قصه خواندم که در قالب یک سریال طراحی شده بود. با توجه به اینکه من سال ها از تلویزیون دور بودم اما آنچه که مرا خیلی جذب کرد، این بود که قصه درباره 3،4 روز اول رویداد خرمشهر بود که تقریبا کاری به جنگ نداشت اما همین جنگ بود که خانواده‌ها را آواره کرد. به نظرم ما باید از همین زاویه به این اتفاق نگاه کنیم.
معصومی در پایان درباره استفاده از خاطرات دفاع مقدس به عنوان منبعی برای اقتباس در سینما و اینکه تا چه حد می‌توانند مفید باشند، تاکید کرد: خاطرات واقعی جنگ همیشه مفید بوده‌اند. در سینما و تلویزیون هرگاه از خاطرات واقعی استفاده شده، دلپذیر و دلنشین بوده و به نظرم هرچه به باورهای مردم نزدیک‌تر شویم، قطعا کارهایمان برایشان جذاب‌تر خواهد بود. واقعا یک فیلم راجع به آزادی خرمشهر که در آن نشاط و شوق خیابان‌های تهران باشد جایش خالی است.
