صراط: زاروزندگیِ مردم، همان چند رأس گوسفند و خرده وسایلِ محقر زندگی‌ست که طبیعی است تا کار جدی نشود، رهایشان نخواهند کرد. آن مسئول چرا همین‌اندازه نمی‌فهمد؟و چرا نمی‌فهمد که وقتی حرف‌هایی که دو پولِ سیاه هم نمیارزد تحویل مردم دادی، مردم حرفت را نمی‌خرند.
به گزارش تسنیم، محسن آقابابایی زیارتی از فعالان دانشجویی که بعد از وقوع سیل در جازموریان به این منطقه سفر کرده و در حال حاضر آنجا حضور دارد در یادداشتی آورده است: شاید جا و زمان مناسبی نباشد برای فهرست‌کردنِ محرومیت‌های جنوب کرمان؛ این کار را هم نخواهم کرد. اما باید بدانید فهرستِ انباشتۀ محرومیت‌ها، کار امدادرسانی به مردم این منطقه در سیلِ اخیر را دشوار کرده است. تکل‌حسن در جنوب کرمان واقع شده است و کافی است خودتان «محرومیت‌های رودبار جنوب» را در گوگل جست‌وجو کنید.
مسئولان هشدار داده بودند که سیل می‌آید. اما مردم اعتنا نکردند. چرا؟ اول این‌که هشدارهای نوبت‌های قبلی همه بی‌جا بوده‌اند و «کار جدی نشده». دوم این‌که مسئولان به «هشدار» بسنده کردند و اقدامی برای تخلیۀ مردم صورت ندادند. یعنی گفتند مردم باید منطقه را تخلیه کنند؛ و منتظر شدند که مردم چنین کنند. زاروزندگیِ مردم، همان چند رأس گوسفند و خرده وسایلِ محقر زندگی است که طبیعی است تا کار جدی نشود، رهایشان نخواهند کرد. (آن مسئول چرا همین‌اندازه نمی‌فهمد؟ و چرا نمی‌فهمد که وقتی حرف‌هایی که دو پولِ سیاه هم نمیارزد تحویل مردم دادی، مردم حرفت را نمی‌خرند. دودش به چشم مردم می‌رود، اما «مسئول» کیست؟)
حالا کار جدی شده. هلیل‌رود طغیان کرده و جازموریان را به باتلاقی بدل کرده که دیارالبشری نمی‌تواند در آن گام بزند. مردم در محاصرۀ سیل گیر کرده‌اند. راه‌ها همه بسته شده. سطح آب مدام بالا می‌آید.
ستاد مدیریت بحران استان کرمان کار را دست گرفته است. اما به منطقه آشنا نیست و حرفِ کسانی را هم که به منطقه آشنا هستند به گوش نمی‌گیرد. همۀ امکانات را برداشته‌اند برده‌اند به نقطه‌ای که عملاً امکان شکستنِ محاصره از آن نقطه وجود ندارد: زمین‌گیر شده‌اند. جمعی از مسئولان محلی و مردم رفته‌اند و راه‌وچاه را نشانشان داده‌اند، اما آقای ستاد مدیریت بحران «لجبازی» می‌کند. این عبارت را یکی از مردمی که برای امدادرسانی به آنجا رفته به‌کار برده است. چیز غریبی هم نیست.
سطح آب مدام بالا می‌آید و قوۀ عاقله‌ای که باید تدبیر کند و بحران را مدیریت، زمین‌گیر شده. گزارش‌هایی که به رسانه‌های محلی داده می‌شود، گزارش‌هایی از جنس بیلانِ کاری است. رسانه‌های سراسری به گزارشِ رسانه‌های محلی و مسئولان بسنده می‌کنند. به‌این‌ترتیب، ماجرا در مارپیچی از اطلاعاتِ غلط، نمایش‌های نادرستِ رسانه‌ای و سکوت، پیچیده‌تر می‌شود.
اوضاع در جازموریان خوب نیست. کسی کاری بکند!
به گزارش تسنیم، محسن آقابابایی زیارتی از فعالان دانشجویی که بعد از وقوع سیل در جازموریان به این منطقه سفر کرده و در حال حاضر آنجا حضور دارد در یادداشتی آورده است: شاید جا و زمان مناسبی نباشد برای فهرست‌کردنِ محرومیت‌های جنوب کرمان؛ این کار را هم نخواهم کرد. اما باید بدانید فهرستِ انباشتۀ محرومیت‌ها، کار امدادرسانی به مردم این منطقه در سیلِ اخیر را دشوار کرده است. تکل‌حسن در جنوب کرمان واقع شده است و کافی است خودتان «محرومیت‌های رودبار جنوب» را در گوگل جست‌وجو کنید.
مسئولان هشدار داده بودند که سیل می‌آید. اما مردم اعتنا نکردند. چرا؟ اول این‌که هشدارهای نوبت‌های قبلی همه بی‌جا بوده‌اند و «کار جدی نشده». دوم این‌که مسئولان به «هشدار» بسنده کردند و اقدامی برای تخلیۀ مردم صورت ندادند. یعنی گفتند مردم باید منطقه را تخلیه کنند؛ و منتظر شدند که مردم چنین کنند. زاروزندگیِ مردم، همان چند رأس گوسفند و خرده وسایلِ محقر زندگی است که طبیعی است تا کار جدی نشود، رهایشان نخواهند کرد. (آن مسئول چرا همین‌اندازه نمی‌فهمد؟ و چرا نمی‌فهمد که وقتی حرف‌هایی که دو پولِ سیاه هم نمیارزد تحویل مردم دادی، مردم حرفت را نمی‌خرند. دودش به چشم مردم می‌رود، اما «مسئول» کیست؟)
حالا کار جدی شده. هلیل‌رود طغیان کرده و جازموریان را به باتلاقی بدل کرده که دیارالبشری نمی‌تواند در آن گام بزند. مردم در محاصرۀ سیل گیر کرده‌اند. راه‌ها همه بسته شده. سطح آب مدام بالا می‌آید.
ستاد مدیریت بحران استان کرمان کار را دست گرفته است. اما به منطقه آشنا نیست و حرفِ کسانی را هم که به منطقه آشنا هستند به گوش نمی‌گیرد. همۀ امکانات را برداشته‌اند برده‌اند به نقطه‌ای که عملاً امکان شکستنِ محاصره از آن نقطه وجود ندارد: زمین‌گیر شده‌اند. جمعی از مسئولان محلی و مردم رفته‌اند و راه‌وچاه را نشانشان داده‌اند، اما آقای ستاد مدیریت بحران «لجبازی» می‌کند. این عبارت را یکی از مردمی که برای امدادرسانی به آنجا رفته به‌کار برده است. چیز غریبی هم نیست.
سطح آب مدام بالا می‌آید و قوۀ عاقله‌ای که باید تدبیر کند و بحران را مدیریت، زمین‌گیر شده. گزارش‌هایی که به رسانه‌های محلی داده می‌شود، گزارش‌هایی از جنس بیلانِ کاری است. رسانه‌های سراسری به گزارشِ رسانه‌های محلی و مسئولان بسنده می‌کنند. به‌این‌ترتیب، ماجرا در مارپیچی از اطلاعاتِ غلط، نمایش‌های نادرستِ رسانه‌ای و سکوت، پیچیده‌تر می‌شود.
اوضاع در جازموریان خوب نیست. کسی کاری بکند!
