صراط: عده‌ای سرباز انگلیسی در جنگ جهانی اول در چند کیلومتری بیت‌المقدس کتیبه‌ای یافتند. پس از چند ماه بررسی و تحقیقِ باستانشاسان معلوم شد که لوح مقدسی به نام «لوح سلیمانی» است و سخنانی از حضرت سلیمان را در بر دارد که به الفاظ عبرانی قدیم نگارش یافته است.
به گزارش تسنیم، در جنگ جهانی اول (1916 میلادی) هنگامی که عده‌ای از سربازان انگلیسی در چند کیلومتری بیت‌المقدس مشغول سنگرگیری و حمله بودند. در دهکده کوچکی به نام «اونتره» یک لوح نقره ای پیدا کردند که حاشیه‌اش به جواهرات گرانبها مرصع و در وسطش، خطوطی به حروف طلایی نگارش یافته بود و چون آن را نزد فرمانده خود ، «میجر ـ ای ـ ان ـ گریندل» بردند … هر چه کوشید نتوانست از آن چیزی بفهمد، اما دریافت که این نوشته به زبان و خطی بسیار قدیمی است و بالاخره این لوح، به وسیله وی دست به دست شد تا به سرپرست ارتش بریتانیا «لیفتو نانت» و «گلدستون» رسید و آنها هم آن را به دست باستانشناسان بریتانیا سپردند.
پس از پایان جنگ (1918 میلادی) درباره لوح مذکور به تحقیق و بررسی پرداختند و کمیته‌ای تشکیل دادند که اساتید شناخت زبان‌های باستانی بریتانیا ، آمریکا ، فرانسه ، آلمان و سایر کشورهای اروپایی، عضو آن کمیته بودند. پس از چند ماه بررسی و تحقیق در سوم ژانویه 1920 میلادی معلوم شد که این لوح مقدسی است به نام «لوح سلیمانی» و سخنانی از حضرت سلیمان را در بر دارد که به الفاظ عبرانی قدیم نگارش یافته است و ما ترجمه‌اش در اینجا می‌آوریم:
الله؛ احمد؛ ایلی؛ باهتول؛ حاسن؛ حاسین
یاه احمد! مقذا = ای احمد! به فریادم رس
یا ایلی! انصطاه = یا علی! مرا مددی فرمای
یاه باهتول! اکاشئی = ای بتول! نظر مرحمت فرمای
یاه حاسن! اضو مظع = ای حسن! کرم فرمای
یاه حاسین! بارفو = یا حسین! خوشی بخش
امو سلیمان صوه عئخب زالهلاد اقتا = این سلیمان اکنون به این پنج بزرگوار استغاثه می‌کند
بذات الله کم ایلی = و علی قدرةالله است
چون این خبر به اسقف اعظم انگلستان (lord bishop ) رسید، فرمان محرمانه‌ای به کمیته نوشت که خلاصه‌اش این است: اگر این لوح در موزه گذاشته شود و در دید مردم قرار گیرد ، اساس مسیحیت متزلزل خواهد شد و سرانجام خود مسیحیان، جنازه مسیحیت را بر دوش بلند می‌کند، در قبر فراموشی دفن خواهند کرد. بنابراین بهتر آن است که لوح مذکور در رازخانه کلیسای انگلستان گذارده شود و جز اسقف و اهل سرّ کسی آن را نبیند.
کسانی که این لوح را دیدند و بینشی داشتند گرایشی عجیب به اسلام و مذهب اهل بیت علیهم السلام پیدا کردند.
منبع: کتاب اتمام حجّت، صفحه 182 به نقل از کتاب و پیامبران نویسنده حکیم سیالکوتی
به گزارش تسنیم، در جنگ جهانی اول (1916 میلادی) هنگامی که عده‌ای از سربازان انگلیسی در چند کیلومتری بیت‌المقدس مشغول سنگرگیری و حمله بودند. در دهکده کوچکی به نام «اونتره» یک لوح نقره ای پیدا کردند که حاشیه‌اش به جواهرات گرانبها مرصع و در وسطش، خطوطی به حروف طلایی نگارش یافته بود و چون آن را نزد فرمانده خود ، «میجر ـ ای ـ ان ـ گریندل» بردند … هر چه کوشید نتوانست از آن چیزی بفهمد، اما دریافت که این نوشته به زبان و خطی بسیار قدیمی است و بالاخره این لوح، به وسیله وی دست به دست شد تا به سرپرست ارتش بریتانیا «لیفتو نانت» و «گلدستون» رسید و آنها هم آن را به دست باستانشناسان بریتانیا سپردند.
پس از پایان جنگ (1918 میلادی) درباره لوح مذکور به تحقیق و بررسی پرداختند و کمیته‌ای تشکیل دادند که اساتید شناخت زبان‌های باستانی بریتانیا ، آمریکا ، فرانسه ، آلمان و سایر کشورهای اروپایی، عضو آن کمیته بودند. پس از چند ماه بررسی و تحقیق در سوم ژانویه 1920 میلادی معلوم شد که این لوح مقدسی است به نام «لوح سلیمانی» و سخنانی از حضرت سلیمان را در بر دارد که به الفاظ عبرانی قدیم نگارش یافته است و ما ترجمه‌اش در اینجا می‌آوریم:
الله؛ احمد؛ ایلی؛ باهتول؛ حاسن؛ حاسین
یاه احمد! مقذا = ای احمد! به فریادم رس
یا ایلی! انصطاه = یا علی! مرا مددی فرمای
یاه باهتول! اکاشئی = ای بتول! نظر مرحمت فرمای
یاه حاسن! اضو مظع = ای حسن! کرم فرمای
یاه حاسین! بارفو = یا حسین! خوشی بخش
امو سلیمان صوه عئخب زالهلاد اقتا = این سلیمان اکنون به این پنج بزرگوار استغاثه می‌کند
بذات الله کم ایلی = و علی قدرةالله است
چون این خبر به اسقف اعظم انگلستان (lord bishop ) رسید، فرمان محرمانه‌ای به کمیته نوشت که خلاصه‌اش این است: اگر این لوح در موزه گذاشته شود و در دید مردم قرار گیرد ، اساس مسیحیت متزلزل خواهد شد و سرانجام خود مسیحیان، جنازه مسیحیت را بر دوش بلند می‌کند، در قبر فراموشی دفن خواهند کرد. بنابراین بهتر آن است که لوح مذکور در رازخانه کلیسای انگلستان گذارده شود و جز اسقف و اهل سرّ کسی آن را نبیند.
کسانی که این لوح را دیدند و بینشی داشتند گرایشی عجیب به اسلام و مذهب اهل بیت علیهم السلام پیدا کردند.
منبع: کتاب اتمام حجّت، صفحه 182 به نقل از کتاب و پیامبران نویسنده حکیم سیالکوتی
