به گزارش ایسنا، «دیلی تلگراف» در گزارشی جملاتی خواندنی را از این هنرمند ۸۱ ساله آمریکایی که به طعم خنده‌ای تلخ درآمیخته، در گزارشی آورده است.
۲۰ نقل قول طلایی از کارگردان «آنی هال» و «نیمه شب در پاریس» را می‌خوانید:
۸۰ درصد موفقیت، پُز دادن است.
به خاطر قدّم نتوانستم عضو تیم شطرنج شوم.
هنر از زندگی تقلید می‌کند؟ یا زندگی از تلویزیون؟
تنها حسرت زندگی من این است که کس دیگری نبودم.
عصر عالی‌یی داشتم؛ شبیه محاکمات نورنبرگ بود.
تنها چیزی که بین من و بزرگی قرار گرفته، خود من هستم.
اگر فیلم‌هایم به یک نفر هم احساس بدبختی بدهند، حس می‌کنم کارم را انجام داده‌ام.
از واقعیت متنفرم اما هنوز هم این بهترین جا برای خوردن یک استیک خوب است.
وقتی من را دزدیدند، پدر و مادرم سریع وارد عمل شدند. آن‌ها اتاقم را اجاره دادند.
من نمی‌خواهم از طریق کارهایم به جاودانگی برسم، می‌خواهم با نمردن جادوانه شوم.
خیلی به ساعت طلای جیبی‌ام افتخار می‌کنم. پدربزرگم در بستر مرگ آن را به من فروخت.
خیلی نمی‌توانم به موسیقی «واگنر» گوش دهم؛ این حس را به من می‌دهد که باید لهستان را فتح کنم.
فقط اگر خدا یک نشانه روشن به من نشان می‌داد! مثل گذاشتن یک پس‌انداز هنگفت به نام من در بانک سوئیس.
چیزهای بدتر از مرگ هم در زندگی وجود دارند؛ تا حالا یک بعد از ظهر را با یک فروشنده بیمه گذرانده‌ای؟
وقتی می‌توانی برای ۱۰۰ شدن زندگی کنی که از تمام چیزهایی که باعث می‌شود تو بخواهی ۱۰۰ باشی، دست بکشی.
من به خاطر تقلب در امتحان متافیزیک از دانشگاه نیویورک اخراج شدم. به درون روح پسری که کنارم نشسته بود، نگاه کردم.
چه می‌شود اگر همه چیز یک توهم باشد و هیچ چیز وجود نداشته باشد؟ در این صورت، مسلما من برای فرشم زیادی پول داده‌ام.
چه می‌شود اگر هیچ چیز وجود نداشته باشد و ما همه در خواب یک نفر باشیم؟ یا از آن بدتر؛ چه می‌شود اگر فقط آن مرد چاقی که در ردیف سوم است واقعیت داشته باشد؟
دو باور موهوم که درمورد من وجود دارد، یکی این است که چون این عینک را به چشم می‌زنم، روشنفکر هستم و چون فیلم‌هایم ضرر می‌کند، هنرمند هستم. این دو افسانه سال‌هاست که رایج هستند.
یک جوک قدیمی هست که می‌گوید دو زن مسن در اقامتگاه کوهستانی «کَتس‌کیل» هستند که یکی از آن‌ها می‌گوید: «غذای اینجا خیلی افتضاحه». آن یکی جواب می‌دهد: «آره، درسته، خیلی هم کمه.» خب، اساسا این حسی است که من نسبت به زندگی دارم.
*****
«وودی آلن» کمدین، بازیگر، کارگردان، نویسنده، موسیقی‌دان و نمایشنامه‌نویس آمریکایی است. او فعالیت حرفه‌ای خود را به یک نویسنده کتاب‌های طنز و سپس در نقش کمدین روی صحنه شروع و سپس در دهه ۶۰ میلادی، فعالیت فیلمسازی خود را آغاز کرد.
«وودی آلن» طی سه دهه فیلمسازی، بیش از ۴۵ فیلم ساخته که با آن‌ها افتخارات و جوایز سینمایی متعددی کسب کرده است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به چهار جایزه اسکار و دو جایزه «گلدن گلوب» اشاره کرد.
دو جایزه بهترین کارگردانی و شش جایزه بهترین فیلم‌نامه از جوایز «بفتا»ی انگلیس، خرس نقره‌ای جشنواره برلین در سال ۱۹۷۵، جایزه «فیپرشی» جشنواره کن در سال ۱۹۸۵ برای «رز بنفش قاهره»، دو جایزه بهترین فیلم خارجی از جوایز سزار فرانسه برای «منهتن» و «رز بنفش قاهره»، جایزه بهترین فیلم اروپایی از جوایز «گویا»ی اسپانیا در سال ۲۰۰۶ برای «امتیاز نهایی»، شیر طلای افتخاری جشنواره ونیز در سال ۱۹۹۵، جایزه یک عمر دستاورد سینمایی از جشنواره «سن‌سباستین» در سال ۲۰۰۴ از دیگر افتخارات سینمایی این کارگردان بزرگ محسوب می‌شوند. وی ۲۴ بار نامزد اسکار و چهار بار برنده آن شده که این جوایز شامل یک اسکار بهترین کارگردانی و سه جایزه اسکار بهترین فیلم‌نامه غیراقتباسی می‌شود.
»آنی‌هال»، «صحنه‌های داخلی»، «منهتن»، «خاطرات اکلیلی»، «امتیاز نهایی»، «آلیس»، «ویکی کریستینا بارسلونا»، «گلوله‌های بر فراز برادوی» ،«آفرودیت قدرتمند»، «شالوده‌شکن»، «نیمه شب در پاریس»، «تقدیم به رم با عشق»، «یاسمن غمگین»، «کافه سوسایتی» و «مرد بی‌منطق» از جمله ساخته‌های این کارگردان صاحب‌نام سینمای جهان است
