بخشی از این مصاحبه را می خوانید:
بعد از آن‌همه پرکاری که در دهه 70 داشتید، چه شد که در سال‌های اخیر حضورتان در سینما و تلویزیون کمرنگ شده است؟
سال‌هاست سینما و تلویزیون مرا کنار گذاشته و واقعا نمی‌دانم چرا؟ البته خودم هم مقداری در انتخاب‌هایم سختگیرتر شد‌ه‌ام و دیگر در کارهای آیتمی تلویزیون بازی نمی‌کنم. چون در دوره‌ای احساس کردم هرچه خلاقیت داشتم در همان زمانی که کارهای آیتمی در اوج بود، نشان دادم و بیش از این اگر بخواهم در این زمینه کار کنم به ورطه تکرار و کلیشه می‌افتم. من الان شاید نقش بد را قبول کنم، اما دیگر زیر بار نقش‌های کلیشه‌ای نمی‌روم. چون نمی‌خواهم در ذهن مردم طرد شوم.
شغل دیگری غیر از بازیگری دارید؟
نه، من فقط بازیگری بلدم.
زمانی‌که با «ساعت خوش» در اوج شهرت و محبوبیت بودید، فکر می‌کردید عرصه تصویر این قدر بی‌رحم باشد که شما به مرور در حاشیه قرار بگیرید؟
البته سر «ساعت خوش» هم فقط کمی از کار و موقعیتم لذت می‌بردم و باقی همه خستگی بود و خستگی. آن زمان به قدری حجم واکنش‌های مردم زیاد بود که حتی پیش می‌آمد از دستشان فرار کنم. «ساعت‌خوش» که تمام شد، هرکدام از بچه‌ها رفتند به سمتی. آن‌موقع فکر می‌کردم چه آینده درخشانی پیش‌رویم است. فکر می‌کردم قرار است با گروه‌های معتبر سینمایی کار کنم و در فیلم‌هایی بازی کنم که مردم برای دیدن آنها صف‌های طولانی می‌بندند، اما نشد و واقعا نمی‌دانم چرا نشد!
آقای ممتاز چطور شما را برای بازی در «چهار اصفهانی در بغداد» انتخاب کرد و این نقش چه ویژگی‌هایی داشت که آن را پذیرفتید؟
بعد از این که فیلمنامه را خواندم، از داستان و نقش خوشم آمد، ضمن این‌که بازیگران خوبی مثل اکبر عبدی، نسرین مقانلو و قاسم زارع هم در این کار بودند و حضور آنها مرا برای بازی در این فیلم دلگرم می‌کرد.
از نتیجه کارتان بر پرده سینما راضی بودید؟
نمی‌دانم. راستش را بخواهید، من اصلا سینما نمی‌روم و می‌گذارم هر وقت دی‌وی‌دی فیلم‌ها بیرون آمد، آنها را در خانه نگاه می‌کنم.
