صراط: روزنامه گاردین با برشمردن شباهت های ترامپ، رئیس جمهور آمریکا و رجب طیب اردوغان، رئیس جمهور ترکیه از دیدگاهشان درباره زنان گرفته تا رسانه ها نوشت: باید حرکت ترکیه به سمت استبداد و دیکتاتوری را به منزله هشدار برای اتفاقاتی بدانیم که در صورت نایستادن در برابر ترامپ رخ خواهد داد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان؛ این روزنامه در پایگاه اینترنتی خود نوشت: سفرهای ترزا می، نخست‌وزیر انگلیس، به واشنگتن و آنکارا برای همه یادآور این بود که انگلیس پس از خروج از اتحادیه اروپا نیاز شدید به دوست خواهد داشت. با وجود این، با توجه به «ممنوعیت مهاجرتی» دونالد ترامپ و سرکوب گسترده مخالفان به دست رجب طیب اردوغان، آیا انگلیس واقعاً نیاز به چنین دوستانی دارد؟
بسیاری از مردم ترکیه، نخستین روزهای تکان دهنده فعالیت دولت ترامپ را با این فکر که «به دنیای ما خوش آمدید» نظاره می کنند؛ دنیای توطئه، دنیای سرزنش کردن نیروهای خارجی (بیگانگان) برای مشکلات داخلی، دنیای حمله به رسانه ها و استفاده از مذهب برای ایجاد تفرقه. پیش از این، ترکیه در این مسیر گام نهاده بود.
علاقلانه است که حرکت ترکیه به سمت استبداد و دیکتاتوری را به منزله هشدار برای آنچه ممکن است در صورت نایستادن جهان در مقابل ترامپ رخ دهد، قلمداد کنیم. کارهایی که شما نگرانید رئیس جمهور آمریکا انجام دهد، احتمالاً اردوغان قبلاً انجام داده است. اینها افراد خودمحوری هستند که بیشتر علاقمند به قدرت خود هستند تا پیشبرد واقعی کشورشان. آنها افرادی نیستند که ترزا می بتواند توافقنامه های تجاری با آنها را کنترل کند.
خیلی راحت است که بنشینم و مقاله هایی را درباره ترکیه بخوانیم که در آنها نوشته شده است: «هشیار باشید! اردوغان یک دیکتاتور است.» اما به آمریکا نگاه کنید: روند (فعلی در ترکیه) این گونه آغاز شده است. حرکت خزنده آرامی که در واقع کنترل اندیشه هاست، و در نهایت به ایجاد تفرقه و اعمال سلطه منجر می شود. فراموش نکنید که مدت زیادی نیست که ترکیه به عنوان یک کشور دموکراتیک در خاورمیانه (غرب آسیا) مورد حمایت قرار گرفته است.
ترکیه هم اکنون با دستگیری مخالفان، نارضایی ها را سرکوب می کند. همچنین این کشور به استفاده از شکنجه و خشونت، از جمله تجاوز جنسی متهم شده است. هزاران نفر به علت اتهامات بدون مدارک کافی مبنی بر حمایت از گروهی که دولت مسئول توطئه کودتای سال گذشته می داند، شغل خود را از دست داده اند. آنها بدون حمایت مالی به حال خود رها شده اند و این منجر به خودکشی برخی از آنها شده است. تازه ترین لقب ترکیه، بزرگترین زندان روزنامه نگاران است.
با این همه، نخست وزیر انگلیس تصمیم گرفت همچنان ساکت بماند و به جای آن یک توافق 100 میلیون پوندی برای فروش دو جت جنگنده را میانجیگیری کند. دیدار وی با این دو رئیس جمهور (ترامپ و اردوغان) یک پیام رسا و آشکار را از سوی انگلیس القاء می کند: تا زمانی که ما بتوانیم پول دربیاوریم، هر چه می خواهید بکنید.
اقدام ترزا می در محکوم نکردن قاطعانه ممنوعیت سفر اتباع هفت کشور (که بیشتر جمعیتشان مسلمان هستند) به آمریکا را نیز نباید نادیده گرفت. ترامپ از استفاده از شکنجه حمایت کرده است. همچنین شباهت های وی با رئیس جمهور ترکیه به اینجا ختم نمی شود. هر دو از لحن و لفاظی های میهن پرستانه و ملی گرایی استفاده می کنند، مخالف شدید سقط جنین هستند، و نگاه ابزاری به زن دارند. هر دوی آنها به دامادشان سمت های مهمی داده اند و هیچ کدامشان انتقادپذیر نیستند، به ویژه در برابر خبرنگاران و کمدین ها.
اردوغان و ترامپ از موضع یکدیگر در قبال رسانه ها در گذشته به طور علنی حمایت کرده اند. ما باید قبل از آنکه خیلی دیر شود در برابر توهین به رسانه های آزاد در آمریکا بایستیم. اردوغان دیگر برای ترکیه خوب نیست، همانطور که ترامپ برای آمریکا خوب نیست. آنها هویت کشورشان را تغییر می دهند. با اینکه دور شدن از این نوع سران جهان ممکن است به انزوا منجر شود،آیا واقعاً باید دست در دست آنها بگذاریم؟
ما با سکوت، تبانی و دعوت از افرادی مانند ترامپ برای سفرهای رسمی به آنها قدرت بیشتری می دهیم. در واقع ما با آنها همدست هستیم. پس وقت آن است که دولت انگلیس به پا خیزد و به این رویکرد خود پایان دهد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران جوان؛ این روزنامه در پایگاه اینترنتی خود نوشت: سفرهای ترزا می، نخست‌وزیر انگلیس، به واشنگتن و آنکارا برای همه یادآور این بود که انگلیس پس از خروج از اتحادیه اروپا نیاز شدید به دوست خواهد داشت. با وجود این، با توجه به «ممنوعیت مهاجرتی» دونالد ترامپ و سرکوب گسترده مخالفان به دست رجب طیب اردوغان، آیا انگلیس واقعاً نیاز به چنین دوستانی دارد؟
بسیاری از مردم ترکیه، نخستین روزهای تکان دهنده فعالیت دولت ترامپ را با این فکر که «به دنیای ما خوش آمدید» نظاره می کنند؛ دنیای توطئه، دنیای سرزنش کردن نیروهای خارجی (بیگانگان) برای مشکلات داخلی، دنیای حمله به رسانه ها و استفاده از مذهب برای ایجاد تفرقه. پیش از این، ترکیه در این مسیر گام نهاده بود.
علاقلانه است که حرکت ترکیه به سمت استبداد و دیکتاتوری را به منزله هشدار برای آنچه ممکن است در صورت نایستادن جهان در مقابل ترامپ رخ دهد، قلمداد کنیم. کارهایی که شما نگرانید رئیس جمهور آمریکا انجام دهد، احتمالاً اردوغان قبلاً انجام داده است. اینها افراد خودمحوری هستند که بیشتر علاقمند به قدرت خود هستند تا پیشبرد واقعی کشورشان. آنها افرادی نیستند که ترزا می بتواند توافقنامه های تجاری با آنها را کنترل کند.
خیلی راحت است که بنشینم و مقاله هایی را درباره ترکیه بخوانیم که در آنها نوشته شده است: «هشیار باشید! اردوغان یک دیکتاتور است.» اما به آمریکا نگاه کنید: روند (فعلی در ترکیه) این گونه آغاز شده است. حرکت خزنده آرامی که در واقع کنترل اندیشه هاست، و در نهایت به ایجاد تفرقه و اعمال سلطه منجر می شود. فراموش نکنید که مدت زیادی نیست که ترکیه به عنوان یک کشور دموکراتیک در خاورمیانه (غرب آسیا) مورد حمایت قرار گرفته است.
ترکیه هم اکنون با دستگیری مخالفان، نارضایی ها را سرکوب می کند. همچنین این کشور به استفاده از شکنجه و خشونت، از جمله تجاوز جنسی متهم شده است. هزاران نفر به علت اتهامات بدون مدارک کافی مبنی بر حمایت از گروهی که دولت مسئول توطئه کودتای سال گذشته می داند، شغل خود را از دست داده اند. آنها بدون حمایت مالی به حال خود رها شده اند و این منجر به خودکشی برخی از آنها شده است. تازه ترین لقب ترکیه، بزرگترین زندان روزنامه نگاران است.
با این همه، نخست وزیر انگلیس تصمیم گرفت همچنان ساکت بماند و به جای آن یک توافق 100 میلیون پوندی برای فروش دو جت جنگنده را میانجیگیری کند. دیدار وی با این دو رئیس جمهور (ترامپ و اردوغان) یک پیام رسا و آشکار را از سوی انگلیس القاء می کند: تا زمانی که ما بتوانیم پول دربیاوریم، هر چه می خواهید بکنید.
اقدام ترزا می در محکوم نکردن قاطعانه ممنوعیت سفر اتباع هفت کشور (که بیشتر جمعیتشان مسلمان هستند) به آمریکا را نیز نباید نادیده گرفت. ترامپ از استفاده از شکنجه حمایت کرده است. همچنین شباهت های وی با رئیس جمهور ترکیه به اینجا ختم نمی شود. هر دو از لحن و لفاظی های میهن پرستانه و ملی گرایی استفاده می کنند، مخالف شدید سقط جنین هستند، و نگاه ابزاری به زن دارند. هر دوی آنها به دامادشان سمت های مهمی داده اند و هیچ کدامشان انتقادپذیر نیستند، به ویژه در برابر خبرنگاران و کمدین ها.
اردوغان و ترامپ از موضع یکدیگر در قبال رسانه ها در گذشته به طور علنی حمایت کرده اند. ما باید قبل از آنکه خیلی دیر شود در برابر توهین به رسانه های آزاد در آمریکا بایستیم. اردوغان دیگر برای ترکیه خوب نیست، همانطور که ترامپ برای آمریکا خوب نیست. آنها هویت کشورشان را تغییر می دهند. با اینکه دور شدن از این نوع سران جهان ممکن است به انزوا منجر شود،آیا واقعاً باید دست در دست آنها بگذاریم؟
ما با سکوت، تبانی و دعوت از افرادی مانند ترامپ برای سفرهای رسمی به آنها قدرت بیشتری می دهیم. در واقع ما با آنها همدست هستیم. پس وقت آن است که دولت انگلیس به پا خیزد و به این رویکرد خود پایان دهد.
