به گزارش ایسنا، آدیداس،تولید کننده لباس این دو باشگاه، در همکاری با یک سازمان مردم نهاد حمایت از دریاها، برای جلب توجه جهانی به مساله آلودگی آب های دنیا،تصمیم گرفتند از زباله‌هایی که در اقیانوس‌ها ریخته می‌شود لباس لیگ قهرمانان تولید کنند تا توجه مردم دنیا به مساله حیاتی افزایش آلودگی آب های آزاد جلب شود.
این شاید جدیدترین اقدام برای جلب توجه جهانی به آلودگی اقیانوس‌ها باشد، اما حتما تنها اقدام نیست. چند سال پیش، دیوید دو روثچایلد، ماجراجوی انگلیسی، با یک قایق ساخته شده از 20 هزار بتری پلاستیکی از کالیفرنیا تا قاره استرالیا را طی کرد تا توجه مردم را به جزیره‌های پلاستیکی که در اقیانوس اطلس بین دو قاره آسیا و آمریکا ایجاد شده است جلب کند.
متاسفانه زباله ها غیب نمی شوند، تمام چیزهایی که در آب رودخانه‌ها و دریاها می ریزیم، یا در ساحل جا می‌گذاریم با آب حرکت می‌کنند و آلودگی اقیانوس‌ها را بیشتر می‌کنند. بیشتر زباله‌ای که به آلودگی دریاها منجر می‌شود توسط مردمی تولید می‌شود که در فاصله 50 کیلومتری و نزدیک تر از آن به آب های آزاد زندگی می‌کنند، علاوه بر زباله‌هایی که رودخانه‌ها به اقیانوس ها حمل می‌کنند، هزاران کشتی تجاری، و ماهیگیری در آب های آزاد تردد می‌کنند که همه جور زباله ای را در این آب‌ها رها می کنند، از بتری‌های خالی گرفته تا لفاف‌های بسته بندی، و حتی مانیتورهای سوخته کامپیوتر. یک پژوهش که در سال 2015 انجام شده تخمین زده است که هر سال 8 میلیون تن زباله پلاستیکی در اقیانوس ها رها می شود، مقداری که با آن می‌شود هر فوت از مساحت 192 کشور جهان را با دست کم 5 کیسه پر از زباله پوشاند.
ماجرای قاره هفتم
کره زمین چند جریان آبی مشخص دارد، یکی از بزرگترین این جریان های آبی، جریان آب گرم در جنوب اقیانوس آرام و جریان آب سرد در شمال آن است، حد فاصل این دو جریان آبی، منطقه‌ای در شمال جزایر هاوایی، محلی است که به دلیل پایداری نسبی آب در آن، بیشتر زباله‌های اقیانوسی آنجا انبار می شوند و سطح های عظیمی را به وجود می آورند که فعالان محیط زیستی نام قاره هفتم را به آنها داده‌اند. برخی از این فعالان محیط زیستی می‌گویند اندازه این قاره هفتم به اندازه قاره آمریکا است! اما تحقیقات نشان می‌دهد مجموعه جزایری که از تجمع زباله ها در اقیانوس آرام ایجاد شده وسعتی معادل مکزیک دارد. با این که اولین مجموعه از این جزایر زباله‌ای در اقیانوس آرام پیدا شده است اما نمونه های دیگری از آنها در جاهایی مثل اقیانوس اطلس هم وجود دارد، که با توجه به حجم زباله ای که به دریا ریخته می شود، چندان هم جای تعجب ندارد.
پلاستیک‌هایی که در اقیانوس رها شده‌اند، غیرقابل تجزیه هستند. آفتاب، آب و باکتری‌ها از پس هضم این زباله ها بر نمی‌آیند. تنها اتفاقی که درطول مدت برای این زباله ها می‌افتد تبدیل شدن آنها به تکه‌های کوچک‌تر است، که وجودشان را برای محیط زیست خطرناک تر می‌کند، هر چه این زباله ها ریزتر می‌شوند، احتمال این که توسط ماهی ها و باقی موجودات دریایی خورده شوند هم بیشتر می‌شود و از آنجا که دریا یکی از مهم‌ترین منابع غذایی انسان است،این زباله ها خیلی زود از زنجیره غذایی مردم سر در می‌آورند.
خطر دیگری که جزیره های زباله ای برای محیط زیست درست می کند، « ماهیگیری کور» است. استفاده از تورهای ماهی گیری پلاستیکی که هم ارزان و هم مقاوم هستند مدت هاست که بین ماهیگران صنعتی و محلی رایج شده است، این تورها را نمی توان ترمیم کرد و در نتیجه پاره شدنشان آنها را به زباله تبدیل می‌کند. تورهای ماهیگیری که در دریا رها می‌شوند، هنوز می توانند ماهی‌ها و حیونات دریایی بزرگ تر را اسیر کنند، با این فرق که دیگر کسی نیست که حیوانات گرفتار را از تور بیرون بکشد. لاک‌پشت ها،ماهی ها و جانوران دریایی زیادی هر ساله در چنین دام هایی از گرسنگی تلف می‌شوند.
علاوه بر این ها، رنگ و پوشش مواد پلاستیکی که در سطح دریا رها شده‌اند تحت تاثیر تابش آفتاب ترکیبات شیمیایی سمی آزاد می کنند که مثل لایه ای پایدار سطح آب را می پوشاند. این سموم آزاد شده باعث مسمومیت و مرگ حیواناتی می شوند که ممکن است وارد زنجیره غذایی ما بشوند.
اگر همه آن چیزی که خوانده‌اید باعث نشده کمی نگران آلودگی اقیانوس ها باشید، باید بدانید که ایران هم از طریق دریاهای جنوبی به دریای عمان و آب‌های آزاد اقیانوس هند راه دارد و متاسفانه زباله‌هایی که ما تولید می‌کنیم هم در آلودگی دریاها سهم دارند. حالا اگر می خواهید به طبیعت، خودتان و فرزندان تان کمک کنید، چند کار ساده هست که می توان آنها را تمرین کرد:
* تا جایی که ممکن است هنگام خرید کردن از زنبیل یا پاکت‌های پارچه ای چند بار مصرف استفاده کنید.
* موقع خرید نوشابه دقت کنید، بطری‌های شیشه‌ای به بطری‌های آلمینیومی و بطری‌های آلمینیومی به بطری‌های پلاستیکی ارجحیت دارند.
* درست است که ظرف‌های یک بار مصرف پلاستیکی زحمت بسیاری از مهمانی ها را کم تر کرده است، اما وقتی می‌خواهید از این ظرف ها استفاده کنید، دوباره فکر کنید؛ این ظرف ها هیچ وقت در طبیعت جذب نمی‌شوند. آیا زحمت و وقت کمتر برای شستن ظرف ارزش از بین بردن دریاها، حیوانات و آینده فرزندانتان را دارد؟
* بطری های آب ابداع خوبی برای رفع تشنگی در خیابان‌ها هستند، اما نه وقتی که بدانید بطری که دور می اندازید برای هزاران سال آینده روی زمین باقی می‌ماند، قمقمه می تواند مشکل تشنگی در خیابان را حل کند، حتی همین بطری ها را هم می شود از شیر آب یا آب سردکن‌های خیابان پر کرد و در جهت کاهش تولید زباله گام برداشت.
* زباله‌ها را جدا کنید، خودتان برای ظرف های پلاستیکی و بطری ها مورد استفاده تازه پیدا کنید و سعی کنید آنها را دوباره به کار بگیرید، اگر هیچ راهی به ذهن تان نمی رسد نزدیک ترین ایستگاه بازیافت شهرداری را پیدا کنید و زباله های خشک را تحویل دهید.
* زباله ها را در طبیعت رها نکنید، ممکن است تا سال آینده که دوباره برای تعطیلات به ساحل می روید، بطری ها و کیسه هایی که جا گذاشته اید دقیقا در جایی که ترکشان کردید باقی نمانده باشند، اما حتما هنوز یک جایی روی کره زمین به آلوده کردن محیط زیست ادامه می دهند. اگر در محل تفریح تان سطل های زباله قرار ندارد، زباله ها را به شهر برگردانید، پوشک های کثیف، لباس های پاره و بطری های نوشیدنی و خیلی چیزهای دیگر هیچ کدام «جذب» طبیعت نمی شوند.
