جمعه ۰۷ دی ۱۴۰۳ - ساعت :
۰۱ آبان ۱۳۹۵ - ۰۹:۳۹

«آیا تو برادر منی؟» تصویر شد +عکس

«حسن روح الامین» نقاش انقلابی تابلوی «آیا تو برادر منی؟» را تصویر کرد.
کد خبر : ۳۲۹۳۳۶
صراط: «حسن روح الامین» نقاش انقلابی تابلوی «آیا تو برادر منی؟» را تصویر کرد.

به گزارش تسنیم، تابلوی نقاشی «آیا تو برادر منی» تازه‌ترین اثر «حسن روح الامین» هنرمند جوان انقلابی در قطع 80*180 به پایان رسید و انتشار یافت. این اثر که به روایتگری لحظه رسیدن حضرت زینب (س) بر بالین امام حسین (ع) در قتلگاه اشاره دارد. به شکل هنرمندانه‌‌ای بدن به نمایش گذاشتن بدن حضرت به خوبی روایتگری لحظه واقعه را کرده‌ است.

در این تابلو گودی قطلگاه را که اطرافش نیزه شکسته ها وجود دارد می‌بینیم که از آن نوری بیرون می‌زند و ان نور امام حسین (ع) و حضرت زینب نیز رو به بدن، از شدت غم به زانو درآمده است.

«آیا تو برادر منی؟» تصویر شد +عکس

 در مقاتل آمده است که‌:

زینب (سلام الله علیها) آمد کنار گودال قتلگاه «فوجدته مکبوباً علی وجهه و هو جثة بلا رأس و نوره مشرق مرمل بدمائه و الریاح سافیة علیه فقلت هذا و الله الحسین» (1)
نگاه کرد دید برادرش با بدن بی سر، به رو افتاده یعنی سینه حسین به روی خاک است و پشتش به طرف بالا یک نگاهی کرد به بدن و صدا زد:
«حسین جان! آیا تو برادر منی؟ آیا تو پسر پدر منی؟»
گفت: یا رسول الله این حسین توست که لباس ندارد. مقابل آفتاب افتاده، با بدن قطعه قطعه.

بعد هم رو کرد به خون بدن و فرمود: «بأبی المهموم حتی قضی بأبی العطشان حتی مضی» (2)
حسین جان پدرم به قربانت که با لب تشنه جان دادی و یا دل داغدار از دنیا رفتی. (3)
ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
1- حتی أتیت إلی الحسین علیه السلام فوجدته مکبوبا علی وجهه و هو جثة بلا رأس و نوره مشرق مرمل بدمائه و الریاح سافیة علیه فقلت هذا و الله الحسین.
بحارالانوار ج: 45 ص: 316
2- بأبی من لا غذئب فیرتجی و لا جریح فیداوی بأبی من نفسی له الفداء بأبی المهموم حتی قضی بأبی العطشان حتی مضی بأبی من شبیته تقطر بالدماء، بأبی من جده محمد المصطفی بأبی من جده رسول أله السماء بأبی من هو سبط نبی الهدی بأبی محمد مصطفی بابی خدیجة الکبری بأبی علی المرتضی علیه السلام بأبی فاطمه الزهرا علیه السلام سیدة النساء بأبی من ردت له الشمس.
اللهوف 130. بحارالانوار 45: باب: 14 ص: 317
3- بحارالانوار ج: 45 باب: 46 روایت: 14 ص: 317.