صراط: در 55 کیلومتری اردبیل شهری تاریخی در حال نابودی است و کسی به این موضوع اهمیت نمی‌دهد.
به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ شهر یری، شهری تاریخی و در ۵۵ کیلومتری اردبیل واقع شده است. محوطه این شهر شامل ۲۸۰ سنگ افراشته باستانی است که دیرینه آن به بیش از ۶ هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. وسعت این منطقه تاریخی 400 هکتار بوده و از سه قسمت دژ نظامی، معبد و «قوشا تپه» تشکیل می‌شود.
این سنگ افراشته ها ارتفاع متفاوت ۷۰ تا ۳۶۰سانتی متری دارد که اکثرا منقوش به اشکال انسان هستند. طرح انسان های حک شده بر روی سنگ‌ها، به شکل افرادی دست به سینه و معمولا بدون دهان است. تاکنون فقط هفت قطعه این نوع سنگ - افراشته ها در منطقه حکاری کردستان ترکیه و یک قطعه هم در قپوزستان آذربایجان یافت شده است. در این شهر تاریخی گورهای باستانی متعددی از نوع کلان سنگی و گورکان که حدود ۴۵۰ گور است، یک غار باستانی و تپه ای متعلق به دوران اسلامی شناسایی شده است.
شهر یری با سنگ‌چینی‌های معروف به «مکتب اوشاقلاری» (بچه های مکتب) در جهت شمالی جنوبی امتداد یافته و اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره نخست قبل از میلاد از سکونتگاه های مهم منطقه بوده است.
آثار سفالی، پیاله، فنجان، کاسه، آبریز شانه‌دار، اشیای فلزی شامل آویزهای طلایی، خنجرهای آهنی و مفرغی و آینه‌های برنزی، سنگهای تزئینی شامل مهرهای عقیق و فیروزه و خمیر شیشه از جمله آثار قابل توجه شهر یری است.
این اثر تاریخی در سال ۱۳۸۱ از سوی میراث فرهنگی استان اردبیل در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید.
وضعیت ناگوار شهر یری
فضای اطراف این شهر باز و تنها محافظ آن میل های بلندی است که با طناب های نه چندان مستحکم وصل شده اند. همین سر باز بودن محوطه باعث قرار گرفتن شهر در معرض نور خورشید، باد، باران و برف می‌شود. محیط بیابانی شهر خود عاملی است که خیلی راحت افراد بسیاری با تبر بخشی از این سنگ های گران بها را بشکنند و به فروش برسانند. شاید ناشناخته بودن این شهر تاریخی، خود باعث نوعی بی نظمی بازدید و نبود زمانی مشخص برای دیدن از آن شده است.
هم اکنون شهر یری در بدترین وضعیت ممکن قرار دارد. نوع نگهداری و حفاظت از این شهر تاریخی نشان می‌دهد که چندان به نابودی آن توجه نمی‌شود و تا زمانی که سنگهای ان به سرقت برده نشود، کسی به این امر توجه نمی کند.
به گزارش باشگاه خبرنگاران؛ شهر یری، شهری تاریخی و در ۵۵ کیلومتری اردبیل واقع شده است. محوطه این شهر شامل ۲۸۰ سنگ افراشته باستانی است که دیرینه آن به بیش از ۶ هزار سال پیش از میلاد می‌رسد. وسعت این منطقه تاریخی 400 هکتار بوده و از سه قسمت دژ نظامی، معبد و «قوشا تپه» تشکیل می‌شود.
این سنگ افراشته ها ارتفاع متفاوت ۷۰ تا ۳۶۰سانتی متری دارد که اکثرا منقوش به اشکال انسان هستند. طرح انسان های حک شده بر روی سنگ‌ها، به شکل افرادی دست به سینه و معمولا بدون دهان است. تاکنون فقط هفت قطعه این نوع سنگ - افراشته ها در منطقه حکاری کردستان ترکیه و یک قطعه هم در قپوزستان آذربایجان یافت شده است. در این شهر تاریخی گورهای باستانی متعددی از نوع کلان سنگی و گورکان که حدود ۴۵۰ گور است، یک غار باستانی و تپه ای متعلق به دوران اسلامی شناسایی شده است.
شهر یری با سنگ‌چینی‌های معروف به «مکتب اوشاقلاری» (بچه های مکتب) در جهت شمالی جنوبی امتداد یافته و اواخر هزاره دوم و اوایل هزاره نخست قبل از میلاد از سکونتگاه های مهم منطقه بوده است.
آثار سفالی، پیاله، فنجان، کاسه، آبریز شانه‌دار، اشیای فلزی شامل آویزهای طلایی، خنجرهای آهنی و مفرغی و آینه‌های برنزی، سنگهای تزئینی شامل مهرهای عقیق و فیروزه و خمیر شیشه از جمله آثار قابل توجه شهر یری است.
این اثر تاریخی در سال ۱۳۸۱ از سوی میراث فرهنگی استان اردبیل در فهرست آثار ملی کشور به ثبت رسید.
وضعیت ناگوار شهر یری
فضای اطراف این شهر باز و تنها محافظ آن میل های بلندی است که با طناب های نه چندان مستحکم وصل شده اند. همین سر باز بودن محوطه باعث قرار گرفتن شهر در معرض نور خورشید، باد، باران و برف می‌شود. محیط بیابانی شهر خود عاملی است که خیلی راحت افراد بسیاری با تبر بخشی از این سنگ های گران بها را بشکنند و به فروش برسانند. شاید ناشناخته بودن این شهر تاریخی، خود باعث نوعی بی نظمی بازدید و نبود زمانی مشخص برای دیدن از آن شده است.
هم اکنون شهر یری در بدترین وضعیت ممکن قرار دارد. نوع نگهداری و حفاظت از این شهر تاریخی نشان می‌دهد که چندان به نابودی آن توجه نمی‌شود و تا زمانی که سنگهای ان به سرقت برده نشود، کسی به این امر توجه نمی کند.
