اگر دیروز عارف رییس مجلس بود با کوچک زاده چه می‌کرد؟

گروه سیاسی صراط - ماجرای جدل لفظی مهدی کوچک زاده با علی لاریجانی در جلسه روز گذشته مجلس شورای اسلامی، در طول چند سال گذشته بارها به انحای گوناگون تکرار شده است.

به گزارش گروه سیاسی صراط، فضای سیاسی کشور به ویژه از سال 88 به این سو، و ترکیب نمایندگان مجلس در دوره های اخیر همواره به گونه ای بوده است که کشمکش های سیاسی درون پارلمان شکل افراطی و تندروانه ای به خود بگیرد. در این شرایط نحوه مدیریت جلسه از اهمیت ویژه ای برخوردار است و چه بسا اگر رییس جلسه توانایی لازم برای مواجه شدن با چنین شرایطی را نداشته باشد، صحن علنی به صحنه تنش و مجادله و درگیری های بی ثمر تبدیل شود.

محمدرضا عارف نامزد مورد نظر بخشی از اصلاح طلبان برای ریاست مجلس دهم سابقه نمایندگی مجلس و کار در پارلمان را ندارد. او در امور اجرایی نیز همواره به عنوان "نفر دوم" شناخته شده است نه تصمیم گیر اصلی.

عمده ترین مثال ها برای این مدعا، معاون اولی او در دولت دوم اصلاحات و نیز نقش کاتالیزوری اش برای حسن روحانی در انتخابات ریاست جمهوری سال 92 است. در هر دو مورد عارف نقش "نفر دوم" را ایفا می کرد؛ یک بار زیر سایه خاتمی و بار دیگر زیر سایه روحانی.

عارف در دوران فعالیت اجرایی خود عمدتا در سازمان ها و نهادهایی "نفر اول" بوده که وجهه علمی آنها بر بعد سیاسی شان غلبه داشت و حاشیه خاصی در اطراف آنها قابل تصور نبود.

با این وجود، عارف دست کم در مقطعی کوتاه در مقابل دیدگان مخاطبان تلویزیونی نحوه مواجهه خود با شرایط "نامطلوب" و "غیرمساعد" را به نمایش گذاشته است. در سال 92 و در جریان مناظرات انتخاباتی، ترتیب دهندگان برنامه مذکور در اقدامی توهین آمیز و غیرقابل توجیه، چند عکس را به کاندیداهای ریاست جمهوری نشان داده و از آنها خواستند تا عکس را شناخته و توصیف خود را از آن در جملاتی کوتاه بیان کنند؛ تقریبا همه 8 کاندیدای انتخابات به این اتفاق عجیب انتقاد داشتند. با این حال شیوه مواجهه آنها با مسئله با یکدیگر متفاوت بود و در این میان رفتار افراطی عارف بیشتر از بقیه به چشم آمد.


او ابتدا ضمن اعتراض شدید به این اقدام صداوسیما و توهین آمیز خواندن آن، با چهره ای خشم آلود اعلام کرد که به سوال مجری پاسخ نخواهد داد. وضعیت عارف در آن لحظات به گونه ای بود که حتی می شد تصور کرد که او محل مناظره را ترک خواهد کرد. با این حال اندکی بعد به راحتی از موضع خود کوتاه آمد و به ساده ترین شکل ممکن مانند بقیه به سوالات پاسخ داد.

سایر نامزدها نیز مانند عارف اعتراض داشتند اما رفتار او را در پیش نگرفتند؛ به طور مثال محسن رضایی با آرامش توضیح داد که صداوسیما باید هر 8 نفر را در جایگاه "رییس جمهور" در نظر بگیرد و با این منطق، رفتار آنها توهین آمیز است. دیگرانی مثل روحانی و جلیلی هم صرفا با پاسخ های کوتاه وارد این بازی نشدند و رویه سکوت را در پیش گرفتند.

با این شرایط، عارف که همیشه "نفر دوم" بوده، و در مواجهه با شرایط "نامساعد" هم مدیریت مطلوبی ندارد، به عنوان رییس مجلس در شرایطی مانند یکی از جدل های دامنه دار نمایندگان با رییس مجلس نهم، چه عملکردی خواهد داشت؟

اگر یکی از همفکران کوچک زاده – البته نه خود او که رای نیاورده است - که لاریجانی را هم برنمی‌تابند در مقابل "عارف رییس مجلس" سخنی به تندی بگوید، از مدیریتش انتقاد کند، او را به بی‌عدالتی متهم کند، وکیل الدوله بخواندش، حمایت از برجام را بر سرش خراب کند، با چاشنی سیب زمینی برگه استعفایش را روی میز او بکوبد، وقتی ظریف به مجلس می رود به سمتش حمله ور شود، واکنش عارف چیست؟

پاسخ این سوالات شاید یکی از مهم ترین دلایلی باشد که خود اصلاح طلبان هم به همان دليل براي انتخاب عارف به رياست پارلمان مردد باشند.