صراط: این روزها شاهد تلاش هایی
بسیار وزارت بهداشت برای تاسیس بیمارستان در اقصی نقاط کشور به ویژه مناطق
روستایی و محروم هستیم تا با این کار علاوه بر کاهش هزینه های درمانی یا به
عبارتی کاهش پرداخت از جیب مردم ، کمی جاده پر تلاطم دسترسی به خدمات
مطلوب پزشکی را برای بیماران هموار کنند.
اما آیا
فقط ساخت بیمارستان و تامین تخت یا به طور کلی تامین بخشی از زیر ساخت های
درمانی به عنوان دغدغه اصلی مسئولان دولتی وسلامت، می تواند پاسخگوی نیاز
مردم به ویژه بیماران باشد.
اگر چه مشارکت های
بخش دولتی با وجود دراختیار داشتن منابع مالی محدود برای این امرتا حدودی
مثمر ثمر بوده اما نمی توان نقش پررنگ بخش خصوصی را در این حوزه نادیده
گرفت تا جایی که طی دو سال اخیر شاهد برنامه های متعدد مسئولان برای تشویق
به مشارکت بخش خصوصی در بهبود شرایط حوزه سلامت بودیم.
باید بخش خصوصی به میدان بیاید
با
این وجود هنوز جای خالی مشارکت های این بخش در بسیاری از مناطق و
بیمارستان ها به خصوص بیمارستان های دولتی احساس می شود واین امر موجب
نارضایتی برخی بیماران در مراجعه به این مراکز درمانی به جهت ناکافی بودن
ارائه خدمت یا نبود امکانات و تجهیزات پزشکی مورد نیاز و سالم شده است.
یکی
از این مراکز درمانی ، بیمارستان شهید رجایی تنکابن به عنوان تنها مرکز
درمانی غیر خصوصی وخیریه این منطقه است که نبود امکانات درمانی کافی، سالم و
مدیریت صحیح موجب نارضایتی بسیاری از بیماران این مرکز شده است.
آزار بیمار به چه قیمت؟
سعید
یکی از همراهان بیماری که به دلیل خون ریزی معده به این مرکز درمانی
مراجعه کرده ضمن ابراز رضایت از عملکرد پزشک بیمارشان می گوید: این
بیمارستان به مرکزی برای آزمایش و کارورزی دانشجویان پزشکی دانشگاه آزاد
تبدیل شده که عدم آگاهی صحیح این دانشجویان و تزریق اشتباه و مکرر خون و
سرم موجب کبودی طولانی مدت دستان بیمار شد.
این
مطلع اظهار کرد: بیمار بعد از 5 روز بستری در این بیمارستان مرخص اما به
دلیل خونریزی مجدد و تغییر فشار و قند خون ، روز بعد برای بار دوم در
بیمارستان بستری شد.
وی
افزود: برای ادامه روند درمانی بیمار نیاز به انجام آندوسکوپی بود که
متاسفانه به دلیل خرابی دستگاه آندوسکوپی بیمارستان ، ناچار به مراجعه به
یک مرکز خصوصی شدیم.
آب در کوزه و ما گرد جهان می گردیم!
شاید
تجهیز کردن بیمارستان های موجود با امکانات زیر ساختی مناسب راه حل مناسب
تری برای تامین نیاز دریافت خدمات درمانی مردم به جای تاسیس یک بیمارستان
جدید باشد.
رسول یکی دیگر از اعضای خانواده ایشان
عنوان کرد: این مرکز درمانی با وجود وسعت ملکی از تجهیزات کافی درمانی
برخوردار نیست، با این وجود برای سرمایه گذاری در این مرکز درمانی توسط
خیرین و مردم محلی مشکلاتی برای دریافت مجوز وجود دارد که هنوز نتوانستیم
این مشکل را با مرکز علوم پزشکی مربوطه بر طرف کنیم.
جاده ای که برای بعضی ها مقصدی ندارد
وی
معتقد است: سرمایه گذاری در بیمارستان های خصوصی آسان تر از بیمارستان های
دولتی و خیریه است چرا که تا چند روز آینده در این منطقه بیمارستان خصوصی
به نام بیمارستان تخصصی شهسوار(سیالانتد) با سرمایه گذاری 60 پزشک برجسته
شهر افتتاح می شود.
رسول با بیان اینکه حجم بالای
ترافیکی شهر ونبود مرکز درمانی کافی در این منطقه می تواند جان بسیاری را
به خطر بیاندازد، افزود: شهر تنکابن حدود150 تا 200 هزار جمعیت دارد اما
برای این تعداد هیچ بیمارستان یا مرکز درمانی مناسبی در این منطقه وجود
ندارد که بتواند نیازهای بیماران را به خوبی پاسخگو باشد.
قوانینی که دست وپا گیر می شود!
این
مطلع تاکید کرد: علی رغم تلاش های بسیار مردم محلی برای تجهیز این مرکز
درمانی از لحاظ تجهیزات درمانی به ویژه تجهیزات دیالیز ، آندوسکوپی و
رادیولوژی، هنوز مشکلاتی برای این موضوع وجود دارد.
دست آخر مناطق روستایی نیازمند توجه بیشتر و ویژه تر مسئولان هستند تا بتوانند از امکانات حداقل درمانی و بهداشتی برخوردار شوند.
