صراط: ایسنا نوشت: تلاش‌های قبلی برای توسعه پوست مصنوعی با موفقیت‌های چندانی همراه نبوده و پوست‌های تولید شده دارای محدودیتهایی از جمله فقدان فولیکول و غدد عرق بودند.
در نهایت یک تیم تحقیقاتی از مرکز زیست شناسی تکوینی ریکن ، به همراه تعدادی دیگر از محققان ژاپنی، به طور مشترک بر محدودیت‌های روش‌های پیشین غلبه کرده و موفق به تولید پوستی شدند که شباهت بسیار نزدیکی به بافتهای طبیعی دارد.
محققان برای ایجاد این پوست مصنوعی، سلولها را از موش‌ها گرفته و از مواد شیمیایی برای تبدیل آنها به سلول‌های پرتوان القایی (سلول های نامتمایزی که می‌تواند به هر نوع سلولی در بدن تبدیل شود) استفاده کردند. این سلولها پس از آن توسط بازآفرینی محیط شیمیایی پوست، به سلول‌های پوست تبدیل شدند. برای ایجاد قابلیت مورد نظر، دسته‌هایی از این سلولها برای تکرار پوست واقعی از جمله اپیدرم، درم و لایه چربی زیر پوستی تولید شدند.
پس از اینکه بافت‌ها بالغ و متمایز شدند، دانشمندان آنها را بر روی پوست موش زنده بی مو منتقل کردند تا به طور طبیعی رشد کنند.
این پوست مصنوعی توانست با موفقیت اتصالات عادی با اعصاب عضلانی و بافتهای اطراف را برقرار کرده و عملکرد طبیعی از جمله رشد مو را داشته باشد.
اگر چه تولید این پوست برای دانشمندان موفقیت بزرگی محسوب می شود، اما محققان هنوز هم با مشکلات متعددی روبرو هستند. به عنوان مثال، بافت جدید می‌تواند به رشته‌های عصبی متصل شود، اما توانایی بوجود آوردن آنها را ندارد که این می‌تواند یک مشکل برای بیماران مبتلا به آسیب عصبی شدید باشد. همچنین، موهایی که بر روی این پوست رشد می‌کنند پیوند همیشه با پوستی که در سایر نقاط بدن وجود دارد همخوانی ندارد. در برخی موارد مشاهده شده که بر روی پوست موش‌هایی با موهای سفید، موهایی به رنگ سیاه رشد می‌کند.
جزئیات این پژوهش در حال حاضر در مجله Science Advances منتشر شده است.
در نهایت یک تیم تحقیقاتی از مرکز زیست شناسی تکوینی ریکن ، به همراه تعدادی دیگر از محققان ژاپنی، به طور مشترک بر محدودیت‌های روش‌های پیشین غلبه کرده و موفق به تولید پوستی شدند که شباهت بسیار نزدیکی به بافتهای طبیعی دارد.
محققان برای ایجاد این پوست مصنوعی، سلولها را از موش‌ها گرفته و از مواد شیمیایی برای تبدیل آنها به سلول‌های پرتوان القایی (سلول های نامتمایزی که می‌تواند به هر نوع سلولی در بدن تبدیل شود) استفاده کردند. این سلولها پس از آن توسط بازآفرینی محیط شیمیایی پوست، به سلول‌های پوست تبدیل شدند. برای ایجاد قابلیت مورد نظر، دسته‌هایی از این سلولها برای تکرار پوست واقعی از جمله اپیدرم، درم و لایه چربی زیر پوستی تولید شدند.
پس از اینکه بافت‌ها بالغ و متمایز شدند، دانشمندان آنها را بر روی پوست موش زنده بی مو منتقل کردند تا به طور طبیعی رشد کنند.
این پوست مصنوعی توانست با موفقیت اتصالات عادی با اعصاب عضلانی و بافتهای اطراف را برقرار کرده و عملکرد طبیعی از جمله رشد مو را داشته باشد.
اگر چه تولید این پوست برای دانشمندان موفقیت بزرگی محسوب می شود، اما محققان هنوز هم با مشکلات متعددی روبرو هستند. به عنوان مثال، بافت جدید می‌تواند به رشته‌های عصبی متصل شود، اما توانایی بوجود آوردن آنها را ندارد که این می‌تواند یک مشکل برای بیماران مبتلا به آسیب عصبی شدید باشد. همچنین، موهایی که بر روی این پوست رشد می‌کنند پیوند همیشه با پوستی که در سایر نقاط بدن وجود دارد همخوانی ندارد. در برخی موارد مشاهده شده که بر روی پوست موش‌هایی با موهای سفید، موهایی به رنگ سیاه رشد می‌کند.
جزئیات این پژوهش در حال حاضر در مجله Science Advances منتشر شده است.
