آداب و رسوم اشرار در فضای مجازی

 

رزومه

 

بخش اول بیشتر این ویدئوها عموما اختصاص دارد به پرزنت کردن رزومه و توانایی ها توسط شرور مربوطه.

 

ذکر مواردی مثل القاب (جومونگ، گاوزن و...) مدت زمان حبس، میزان نفوذ در محدوده زندگی و بین علاف ها و خسته های محله، قابلیت ها و تخصص ها در زمینه هایی نظیر کاردزنی و خرد کردن فک با مشت و لگد از اهم مسائل مطرح شده در چند ثانیه ابتدایی هر ویدئو است.

 

خشم تدریجی

 

بعد از ارائه رزومه مختصر، عزیزان تدریجا خشمگین تر می شوند و شروع می کنند به تهدید رقبا با تکیه بر توانایی های ذکر شده در بند بالا. قیمه قیمه کردن با قمه، دعوت از رقبا برای عزیمت به لب دریا و اقدام به ضرب و شتم یکدیگر و آویزان کردن طرف از دروازه شهر در راستای عبرت گیری سایر رقبا از جمله کارهایی است که در این مرحله صورت می پذیرد. این لحظات را نباید با صدای بلند تماشا کرد، حتی 20:30 هم موقع پخش این قسمت ها مدام از صدای بیب استفاده می کند.

 

ژانگولر

 

این مرحله بلافاصله پس از انفجار خشم انجام می گیرد و در واقع ضربه نهایی هر ویدئو محسوب می شود! در ثانیه های ماقبل پایانی ویدئو، شرور مورد نظر مهم ترین توانایی و تخصص خود را به منظور ارعاب حریفان رو می کند.

 

 بعضی ها با آوردن پاها تا آخرین حد ممکن، قدرت لگدپرانی خود را نشان می دهند، گروهی با آن هیبت غریب و غیرظریف 180 می زنند و انعطاف آن حجم عظیم گوشت و چربی را به رخ می کشند، بعضی ها با حرکات دورانی قمه ابراز وجود می کنند و یکی دو نفر هم که خلافشان سنگین تر است، با اسلحه شکاری در جنگل رو به دشمن فرضی تیراندازی می کنند.

 

تشویق حضار

 

این قسمت مربوط به ویدئوها و اشراری است که با گروه فیلم برداری مجهز به صحنه آمده اند و فیلمشان سیاهی لشکر دارد. بعد از پایان قدرت نمایی وظیفه سیاهی لشکرها این است که در اقدامی پاچه خارانه شروع کنند به تشویق کردن مرادشان. این تشویق به دو صورت انجام می شود یا تصدیق حرف های «اوسّا» یا پایین آوردن متناوب کله یا کف زدن برای او بعد از نشان دادن توانایی های فیزیکی.

 

پایان بندی

 

فرمول خاصی ندارد و بسته به روحیه طرف متفاوت است. بعضی ها به دلیل زمان بندی نامناسب حرفشان نیمه کاره می ماند و زمان ویدئو تمام می شود، بعضی ها هم بعد از فرو نشاندن رگبار کلمات رکیک و فحش های خانمانسوز، در کمال تعجب از بینندگان جان خداحافظی هم می کنند!

 

قواعد مجازی نشینی

 

حتی این اراذل هم فهمیده اند که عصر عصر ارتباطات و فضای مجازی است. بنابراین بساط را از کوچه و خیابان و قهوه خانه جمع کرده اند، گوشی به دست شده اند و بسط نشسته اند پای اینستا و تلگرام. تصویر خنده داری است که یک غول تشن با انواع خالکوبی ها و زخم هیا ناسور صبح به صبح تلگرامش را چک کند تا ببیند رقبا و دشمنان چه رجز جدیدی برایش خوانده اند و سریع در گروه ها و کانال ها ناسزاهای شان را روانه دوست و دشمن کنند. این مجازی نشینی آنها هم قواعد و آداب و رسومی دارد که به اختصار به هر کدام از این قواعد می پردازیم.

 

خرد جمعی

 

خوشبختانه این افراد به کار گروهی و خرد جمعی اعتقاد دارند، بنابراین هر جا که می روند، از رفتن به بقالی برای خرید زغال گرفته تا زدن به جاده، گروهی از اراذل رده پایین تر آنها را همراهی می کنند. این قضیه در فضای مجازی هم نمود دارد و نوچه ها در این فضا پاچه مراد خود را با کامنت های تصدیق آمیز نسبت به اوسّا و کامنت های غیرتصدیق آمیز و خصمانه نسبت به بدخواهان روا می دارند. یک لات مجازی همیشه تعدادی نوچه فالوئرنما دارد که وظایف بالا را بر عهده دارند.

 

نقطه طلایی

 

هر عکسی یک نقطه طلایی دارد که سوژه مورد نظر در آن دیده بهتر دیده می شود و درواقع مرکز ثقل عکس است. لات ها به این نقطه واقفند. بنابراین در جریان مراسم جشن و سرور، خیابان گردی های، باشگاه رفتن ها و مواردی از این دست، همیشه در مرکز تصویر قرار دارند.

 

ژست

 

این عنوان خودش یک کتاب قطور می طلبد. خلاصه آن این است که باید تلاش کرد تا هنگان عکاسی در کریه ترین و خوفناک ترین حالت ممکن به نظر رسید. در هم کشیدن سگرمه ها، برجسته جلوه دادن جایز تیزی و خال، منقبض کردن عضلات کول و گردن، نگه داشتن دست ها در طرفین با زاویه بازی از بدن و نشستن به صورت «جغدی» و «زرنگی» از جمله مهم ترین اصول عکاسی است.

 

اندکی عمق

 

به هر حال باید کمی هم به محتوا توجه کرد. این قسمت از عهده خود عزیزان خارج است و معمولا عده ای مشاور فرهنگی و رسانه ای آن را به عهده می گیرند. زیر همین عکس های ناجور و زهره ترک کننده کپشن های عمیق می گذارند جهت تعمیق روابط با مخاطبان فرهیخته تر لابد! این پست ها و کپشن ها بیشتر شامل حکایاتی در مورد مورچه های زحمتکش، فرق عقاب و کلاغ، فرق گرگ و سگ و روابط والدین با فرزند است. به عنوان مثال، خلیل که در تمام درس هایش تجدید شده بود به پدرش گفت چه کنم پدر؟ پدر گفت: «جبران خلیل، جبران»

 

لوکیشن

 

لوکیشن عامل مهمی است. یک لات واقعی در وادی گذاشتن عکس از بستنی فلان معجون فروشی و نوتلا و صبحانه در فلان کافه و سلفی و یهویی بازی نیست، لوکیشن ها عموما خفن است و در شیک ترین حالت ممکن، کنار رودخانه وحشی. بهترین حالت داشتن عکس در زندان است که بیشتر عزیزان دارند. کور شویم اگر دروغ بگوییم که یکی از آنها در جایی شبیه زندان با قمه عکس یادگاری گرفته بود! یعنی دوستان آن جا هم به دوربین دیجیتال دسترسی دارند، هم به قمه!