سلام آیدین. حتی نوشتن اسمت برایم ویران‌کننده است؛ نوشتن برایت پیشکش.
نیستی ببینی همه دوست‌ها و آشناها تو این روزها به یادت می‌افتند. انگار رفتنت خیلی‌ها را ناراحت کرد. من هم هر سال این موقع‌ها بیشتر می‌فهمم که راه تو درست بود، رفتارت درست بود که همه دوستت دارند. جالب است بدانیم یکسری افراد اصلا ندیدنت یا موقعی که تو بدون خداحافظی ما را ترک کردی و رفتی خیلی کوچک بودند ولی الان دوستت دارند و از خوبی‌هایت می‌گویند. کاش بودی و در موفقیت‌ها و بزرگی بسکتبال این روزها که برایش خیلی زحمت کشیدی، زندگی می‌کردی.
افتخار می‌کنم که برادرت هستم. حواست به من باشد بدون تو همه چیز خیلی سخت‌تر شد. هنوز هم بعد از 8 سال جای خالی‌ات اینقدر بزرگ است که همه بزرگ و کوچک تمام ثانیه‌های آن روزها یادشان می آید.
از همه مردم بزرگ و کوچک، فامیل، دوستان، پیشکسوتان گرانقدرم، مسوولان
محترم و بسکتبالیست‌های عزیز تشکر می‌کنم که با یاد کردن از آیدین به ما
قدرت ادامه می‌دهید. دست همه را از راه دور می‌فشارم که این حسرت بی‌پایان
را حداقل برای چند روز همراه ما به دوش می‌کشید.
