صراط: در میان بازار کساد کار، نرخ بالای بیکاری و پیدا نشدن شغل، مدرک تحصیلی جوانان به صورت مداوم در حال بالا رفتن است مدارکی که به جای سر برآوردن در حوزه های تخصصی خود، در گوشه ای خاک خواهند خورد.
البته مسئله تنها این نیست بلکه خیلی از این مدارک وقتی در حوزه تخصصی خود هم به کار گرفته می شوند محصلین آنها حرفی برای گفتن ندارند، چرا که عدم کارایی و کاربردی بودن دروس در تناسب با محیط واقعی کسب و کار و همچنین عدم انگیزه مالی و کاری دانشجویان از مسائلی هستند که به این موضوع دامن می زنند.
با اینکه کسب علم و رشد علمی کشور امری مطلوب است اما وقتی مدرک گرایی در حال تبدیل به موضوع لوکس و پز اجتماعی باشد به جای تخصص گرایی و کاربردی کردن علوم در زمینه پیشرفت کشور و کسب معاش می توان گفت که این مدارک و 4 سالی که یک جوان وقت خود را صرف کرده است به جای کمک به رشد علمی کشور به رشد وضعیت بیکاری، بالا رفتن انتظارات شغلی، بالا رفتن سن ازدواج و... کمک کرده است و شاید با نگاهی منطقی تر جوان می توانست در محیطی بهتر و با تصمیم آینده ساز تر برای خود و جامعه مفید باشد.
کسب علم و بالابردن سطح دانش امری مطلوب و به نوعی سرمایه برای فرد و جامعه محسوب می شود اما مدرک گرایی صرف که فقط انسان را از زندگی، موقعیت ها و موفقیت های دیگرعقب بیاندازد بیماری ای اجتماعی است که نسل جوان ما با آن درگیر هستند
در واقع در وضعیتی که مشکلات اقتصادی و موضوع بیکاری گریبانگیر جامعه و جوانان است، به هر دلیل مدرک تحصیلی جوانان برای آنان ضامن کار تخصصی و درآمدزایی از قبل آن نیست و همچنین موانعی چون تجربه گرایی صرف، عدم اعتماد و میدان دادن به نیروی جوان و پارتی بازی در بروکراسی های اداری وجود دارد اما هنوز شاهد هستیم که عده ای حاضرند در این وضع از جیب خود پول هم خرج کنند و از عمر و جوانی خود بگذارند و علی رغم استعداد،
باور و داشتن برنامه برای مسیری که در آن پا گذاشته اند تنها یک مدرک به دست بیاورند. تب مدرک گرایی نه تنها با مشکلات اقتصادی و اشتغال جامعه تغییری نمی کند بلکه داغ تر هم می شود! در حالی که رشد مدرک یک محصل، توقع او را در کسب درآمد و انتخاب شغل سخت تر خواهد کرد.
جوانی که مدرک گرفته است تا پرستیژ یا به عبارت بهتر یک پز اجتماعی داشته باشد، آنهم مدرکی بدون تخصص و کاربرد، دیگر به هر شغلی تن نمی دهد و هر درآمدی را نمی پذیرد، موردی که آسیب های روانی، خانوادگی و اجتماعی را به دنبال دارد. خیلی از جوانان در شغل های آزاد و مهارت های دیگر که علاوه بر دانشگاه می توان آن را کسب نمود، موفق ترند اما در این تب مدرک گرایی، فرصت های پیش رو و زمان را که به راحتی ، قابل به دست آوردن نیست از دست می دهند.
کسب علم و بالابردن سطح دانش ، امری مطلوب و به نوعی سرمایه برای فرد و جامعه محسوب می شود اما مدرک گرایی صرف که فقط انسان را از زندگی، موقعیت ها و موفقیت های دیگر عقب بیاندازد بیماری ای اجتماعی است که نسل جوان ما با آن درگیر هستند.
علم امری مفید و خوب است اما کسب علم و مهارت تنها منوط به ورود به دانشگاه نیست. این باور که تنها دانشگاه فارغ از سایر روش های کسب علم و اگاهی- می تواند موجبات موفقیت یک فرد باشد امری اشتباه است
نباید به مدرک به عنوان یک موضوع لوکس نگریسته شود این خود آغاز یک انحراف در بستر رشد علمی و تخصص گرایی خواهد بود.
در این راستا باید شرایط آموزش را در دانشگاه بهبود بخشید تا افرادی که به درست و با انتخاب منطقی و صحیح وارد حوزه ای تخصصی می شوند در آن حوزه یک فرد متبحر و ورزیده شوند و برای جامعه مفید باشند و در کنار آن شرایط محیط های شغلی را با بروزرسانی و آمیختن تجربه با علم برای اشتغال زایی و استفاده از نیروهای آموزش دیده آماده کرد که خود باعث بالارفتن راندمان و بازدهی یک سازمان خواهد شد.
از طرف دیگر افرادی که واقعا به عنوان یک پرستیژ و امری تزینی به مدرک و دانشگاه نگاه می کنند به جای اتلاف عمر و جوانی خود و کمک به رشد آسیب ها و مشکلات اجتماعی مرتبط با این مورد، با انتخاب صحیح و منطقی تر می توانند در جامعه و زندگی شخصی خود فردی موفق تر باشند.
علم امری مفید و خوب است اما کسب علم و مهارت تنها منوط به ورود به دانشگاه نیست. این باور که تنها دانشگاه فارغ از سایر روش های کسب علم و آگاهی- می تواند موجبات موفقیت یک فرد باشد امری اشتباه است. باید هر کس با توجه به استعداد خود مسیر آینده خود را انتخاب کرده و در آن پرورش یابد، البته مهیا کردن شرایط برای استعداد یابی، کسب مهارت و علم و انتخاب صحیح مسیر در این راه موضوعی است که به عهده مسئولان و البته نهاد خانواده است.
