ونوچینی در جمع حاضرینی که شامگاه گذشته – 7 آذرماه- در فضای صمیمی خانه نمایش «دا» جمع شده بودند، گفت: من به تئاترهایی که به اصطلاح برای سرگرمی هستند، چندان علاقمند نیستم و بیشتر ترجیح می‌دهم تئاتری کار کنم که با اجرای آن، زمان حال خودمان را بیشتر درک کنیم.
او اضافه کرد: این یکی از دلایلی بود که ما به خاطرش به تهران سفر کردیم و همچنین دلیل سفرهای گذشته و دلیل سفرهای آینده‌مان خواهد بود. برای ما بسیار ارزشمند است که ببینیم در غرب و شرق دنیا چه اتفاقاتی رخ می‌دهد و تئاتر چگونه می‌تواند آن ها را به هم مرتبط کند.
این پژوهشگر ایتالیایی تئاتر همچنین ادامه داد: کار کردن در اینجا با دختران و پسران تهرانی مرا بیشتر از همیشه متقاعد کرد که همگی ما فرزندان یک مادر هستیم.
او با اشاره به پیشینه‌ی کاری‌اش یادآور شد: من در کشورهای مختلفی مانند لبنان، فلسطین، آلمان و البته ایتالیا نمایش اجرا کرده‌ام که بعضی از آن‌ها خاص بوده‌اند؛ مانند یک نمایشی که در زندان اجرا کردیم و یا پرفورمنسی را که در ماه ژوئن گذشته با پناهندگان آفریقایی که به مرز ایتالیا آمده بودند، اجرا کردیم.
ونوچینی در ادامه اظهار کرد: من در این کارگاه تئاتر، نمایشی از بچه‌های جمعیت امام علی دیدم که از آن خوشم آمد و بسیار برایم جالب بود. همچنین پس از دیدن آن این را درک کردم که این مدل تئاتر کار کردن نه فقط برای بچه‌ها بلکه برای عموم مردم هم امکان پذیر است.
او تصریح کرد: ما اینجا نیستیم تا چیزی را آموزش دهیم؛ بلکه ما اینجا هستیم تا با یکدیگر کار کنیم.
این کارگردان تئاتر همچنین با تشکر از گروه تئاتر «آو» برای برگزاری این پروژه‌ی مشترک، اضافه کرد: درست است که این پروژه تجربه‌ی بسیار کوتاهی بود، ولی امیدوارم برای هرکسی در قالب برداشت شخصی‌اش، چیزی گذاشته باشم که این پروژه برای همکاری‌های آینده نقطه‌ی شروعی باشد.
ریکاردو ونوچینی که این پروژه‌ی بینافرهنگی زیر نظر او برگزار شده بود، در توضیح نمایش‌های در پیش رو، گفت: ما دو ورک‌شاپ برگزار کردیم که شما حاصل آن را در قالب دو پرفورمنس بیست دقیقه‌ای، که هر دو برداشت آزادی از داستان «هملت» شکسپیر است، خواهید دید.
این مولف ایتالیایی همچنین خاطرنشان کرد: بسیار علاقمند بودم که در این کار به رابطه‌ی بین هملت و افلیا و مخصوصا افیلا اشاره کنم؛ چرا که همانطور که بارها هم گفته‌ام بر این باورم، دنیا به دست زنان نجات پیدا خواهد کرد.
او در پایان با این توصیه که «نمایش را با نگرشی غیر مردانه و بلکه زنانه ببنید»، تصریح کرد: آن چه را که خواهید دید یک معرفی از کارهایی ست که در ورک‌شاپ هایمان با بچه‌ها انجام داده‌ایم و هنگام تماشای آن نیازی نیست که دائم از خودتان بپرسید این نمایش چه چیزی می‌خواهد به ما بگوید؟! و یا چه اتفاقی در آن درحال وقوع است. بنشینید و فقط نمایش را نگاه کنید.
سهیل اعرابی، سرپرست گروه نمایش «آو» نیز افزود: با اینکه تجربه بسیار کوتاهی بود ولی برای ما ارزشمند بود که توسط همچنین گروه تئاتری دعوت به همکاری شویم.
او همچنین با تشکر از حمایت معنوی بچه‌های جمعیت امام علی و دست اندرکاران گروه «دا» در این پروژه، خاطرنشان کرد: ما دوست داشتیم که افراد و ارگان‌های بیشتری با این کار درگیر شوند تا هرچه بیشتر به عمق آن مفهوم تئاتر اجتماعی که مد نظرمان بود، برویم.
آخرین روز از پروژه‌ی مشترک تئاتر ایران و ایتالیا با اجرای دو پرفورمنس در خانه نمایش «دا» با حضور قطب الدین صادقی و جمعی از علاقمندان تئاتر به کار خود پایان داد.
پروژه‌ی مشترک تئاتر ایران و ایتالیا و کارگاه بازیگری تئاتر و دغدغه‌های اجتماعی با عنوان «تئاتر،ابزاری برای درک رویدادها» از 30 آبان تا 7 آذرماه با مدیریت گروه نمایش «آو» و زیر نظر ریکاردو ونوچینی در تهران برگزار شد.
