صراط: سخنگوی دولت شب گذشته دقیقا حرف همان کسانی را درباره توافقنامه سعدآباد تکرار کرد، که روحانی در برنامه های انتخاباتی‌اش آنها را بی‌سواد خطاب کرده بود؛ ماجرای معروفی که در ذهن‌ها با جمله معروف «تهران دکلریشن» باقی مانده است.
هنوز حتی بر سر اسم آن هم دعواست؛ خیلی ها نمی دانند باید اتفاقی که در تیرماه در عرصه دیپلماسی ایران رخ داد را چه صدا کنند؟ توافق وین،برجام، معاهده وین یا هر چیزی دیگری.
شاید در ابتدا این دعواها بر روی اسم از دید برخی چندان مهم نباشد، اما در عالم سیاست و قانون،فاصله این الفاظ آنقدر زیاد است که می تواند برجام یا توافق وین را از بهارستان خارج و راهی ساختمانی در حوالی پاستور کند، ساختمانی که متعلق به شورای عالی امنیت ملی است.
موضوع دقیقا از جایی شروع شد که برخی نمایندگان مجلس معتقد بودند آنچه در وین رخ داد یک توافقنامه بوده و به دلیل ایجاد تعهداتی برای ایران باید بر طبق قانون اساسی و بند 77 آن در مجلس شورای اسلامی تصویب شود.
اما دولتی ها نظری کاملا بر خلاف نظر نمایندگان ملت داشتند؛ از عباس عراقچی که معتقد بود صلاح نیست برجام در مجلس به تصویب برسد تا نوبخت که قاطعانه از عدم نیاز تصویب برجام در مجلس سخن می گفت.
در این میان اما هنوز بحث ها درباره عنوان برجام باقی بود؛ گره ای که شاید با کنارهم گذاشتن چند پازل مجزا از اظهارات خود دولتی باز و یا حتی کور تر شود؛ اظهارات آقای سخنگو و حسن روحانی به فاصله دو سال از هم، کلاف سر درگم اسم‌گذاری بر روی رویداد تیرماه وین را قابل تامل تر می کند.
سخنگوی دولت و تاکید بر توافق بودن بیانیه پاریس و تهران در سال 82
محمد باقر نوبخت شب گذشته به برنامه نگاه یک رفت تا هم از مواضع اقتصادی دولت دفاع کند و هم گوشه چشمی به مسائل سیاسی و توافق هسته ای داشته باشد.
نکته قابل توجه اظهارات نوبخت درست در جایی بود که وی می خواست بر اساس اطلاعات و رخدادهای مشابه تاریخی ثابت کند که برجام نیازمند تصویب در مجلس شورای اسلامی نیست.
نوبخت در این بخش از اظهارات خود تصریح کرد: «موضوع هسته‌ای از سال 1382 طبق اصل 176 قانون اساسی به شورای عالی امنیت ملی سپرده شد کما این که در آن زمان نیز مجلس نسبت به توافق سعدآباد و توافق پاریس ورود نکرد چرا که این موارد در حوزه کاری شورای عالی امنیت ملی بود.»
بکار بردن واژه توافق برای متن امضا شده در سعد آباد و پاریس توسط ایران و سه کشور اروپایی، شاید در نگاه اول برای مخاطب عجیب به نظر نرسد اما بازگشتی به دوران قبل از انتخابات ریاست جمهوری قطعا مساله را شفاف تر می کند.
روحانی: بگویید بیانیه سعد آباد
شب ششم خرداد ماه سال 92 حسن روحانی برای شرکت در برنامه انتخاباتی تدارک دیده شده از سوی رسانه ملی در شبکه دو سیما و گفت‌وگوی ویژه خبری حاضر شد؛ نکته قابل تامل آنکه مجری انتخاب شده برای این برنامه (عابدینی) کسی بود که تناسب خوبی با محور تبلیغات حسن روحانی، یعنی مساله سیاست خارجی و هسته ای داشت.
مجری از کاندیدای آن روزها و رئیس جمهور امروز دقیقا این سوال را پرسید؛ « جناب دکتر بعضی از منتقدین شما می گویند که آن زمان در جریان قراردادهای سعدآباد، بروکسل و پاریس عملا همه چیز متوقف شد حالا سوای از این قضیه شما چقدر دولت تدبیر و امید انتقادپذیر است یعنی اگر مخالفین پس از....»
روحانی اظهارات عابدینی را قطع کرد و جواب عجیبی به مجری برنامه داد؛ روحانی خطاب به عابدینی گفت: «این حرفی که زدید می دانید که دروغه خودتون می‌دونید که دروغه! ببینید در سعدآباد یا مذاکرات تهران اصلا قراردادی نبود. اینها مال بی سوادهاست شما که به حمدالله تو این کار واردید حالا ممکنه تو گوشی به شما بگویند اونی که از گوشی به شما می گوید بلد نیست قاعدتا خود شما بلدی تصحیح کن ببین تهران دکلریشن (tehran Declaration) بیانیه تهران!»
با کنار هم قرار دادن این جملات حسن روحانی و اظهارات شب گذشته نوبخت مبنی بر «توافق» بودن آنچه در سعدآباد و پاریس در سال 82 رخ داد، چه نتیجه ای می توان گرفت؟
در جایی آقای روحانی می خواهد بر بی اطلاعی و بی سوادی منتقدان خود تاکید کند که آنها حتی معنای واژه «Declaration» (اعلامیه یا بیانیه) را نمی دانند و در جایی دیگر سخنگوی دولت روحانی با توافق خواندن همان بیانیه سعدآباد و عدم ورود مجلس به آن می خواهد ثابت کند که برجام در حوزه کاری مجلس تعریف نشده و بهارستان نشینان نمی‌توانند به آن ورود کنند.
با کنار هم قرار دادن این اظهار نظرها قطعا نمی توان جلوی ذهن برخی منتقدان که معتقد اند «دولت با الفاظ بازی می کند تا از توافق هسته ای به مجلس نرود»را گرفت و این تصور را از ذهن آنها دور کرد.
حال باید دید سخنگوی دولت باز هم اظهارات خود در یک برنامه زنده تلویزیونی را تکذیب می کند یا رئیس جمهور اظهارات دو سال پیش خود را اصلاح؟!
هنوز حتی بر سر اسم آن هم دعواست؛ خیلی ها نمی دانند باید اتفاقی که در تیرماه در عرصه دیپلماسی ایران رخ داد را چه صدا کنند؟ توافق وین،برجام، معاهده وین یا هر چیزی دیگری.
شاید در ابتدا این دعواها بر روی اسم از دید برخی چندان مهم نباشد، اما در عالم سیاست و قانون،فاصله این الفاظ آنقدر زیاد است که می تواند برجام یا توافق وین را از بهارستان خارج و راهی ساختمانی در حوالی پاستور کند، ساختمانی که متعلق به شورای عالی امنیت ملی است.
موضوع دقیقا از جایی شروع شد که برخی نمایندگان مجلس معتقد بودند آنچه در وین رخ داد یک توافقنامه بوده و به دلیل ایجاد تعهداتی برای ایران باید بر طبق قانون اساسی و بند 77 آن در مجلس شورای اسلامی تصویب شود.
اما دولتی ها نظری کاملا بر خلاف نظر نمایندگان ملت داشتند؛ از عباس عراقچی که معتقد بود صلاح نیست برجام در مجلس به تصویب برسد تا نوبخت که قاطعانه از عدم نیاز تصویب برجام در مجلس سخن می گفت.
در این میان اما هنوز بحث ها درباره عنوان برجام باقی بود؛ گره ای که شاید با کنارهم گذاشتن چند پازل مجزا از اظهارات خود دولتی باز و یا حتی کور تر شود؛ اظهارات آقای سخنگو و حسن روحانی به فاصله دو سال از هم، کلاف سر درگم اسم‌گذاری بر روی رویداد تیرماه وین را قابل تامل تر می کند.
سخنگوی دولت و تاکید بر توافق بودن بیانیه پاریس و تهران در سال 82
محمد باقر نوبخت شب گذشته به برنامه نگاه یک رفت تا هم از مواضع اقتصادی دولت دفاع کند و هم گوشه چشمی به مسائل سیاسی و توافق هسته ای داشته باشد.
نکته قابل توجه اظهارات نوبخت درست در جایی بود که وی می خواست بر اساس اطلاعات و رخدادهای مشابه تاریخی ثابت کند که برجام نیازمند تصویب در مجلس شورای اسلامی نیست.
نوبخت در این بخش از اظهارات خود تصریح کرد: «موضوع هسته‌ای از سال 1382 طبق اصل 176 قانون اساسی به شورای عالی امنیت ملی سپرده شد کما این که در آن زمان نیز مجلس نسبت به توافق سعدآباد و توافق پاریس ورود نکرد چرا که این موارد در حوزه کاری شورای عالی امنیت ملی بود.»
بکار بردن واژه توافق برای متن امضا شده در سعد آباد و پاریس توسط ایران و سه کشور اروپایی، شاید در نگاه اول برای مخاطب عجیب به نظر نرسد اما بازگشتی به دوران قبل از انتخابات ریاست جمهوری قطعا مساله را شفاف تر می کند.
روحانی: بگویید بیانیه سعد آباد
شب ششم خرداد ماه سال 92 حسن روحانی برای شرکت در برنامه انتخاباتی تدارک دیده شده از سوی رسانه ملی در شبکه دو سیما و گفت‌وگوی ویژه خبری حاضر شد؛ نکته قابل تامل آنکه مجری انتخاب شده برای این برنامه (عابدینی) کسی بود که تناسب خوبی با محور تبلیغات حسن روحانی، یعنی مساله سیاست خارجی و هسته ای داشت.
مجری از کاندیدای آن روزها و رئیس جمهور امروز دقیقا این سوال را پرسید؛ « جناب دکتر بعضی از منتقدین شما می گویند که آن زمان در جریان قراردادهای سعدآباد، بروکسل و پاریس عملا همه چیز متوقف شد حالا سوای از این قضیه شما چقدر دولت تدبیر و امید انتقادپذیر است یعنی اگر مخالفین پس از....»
روحانی اظهارات عابدینی را قطع کرد و جواب عجیبی به مجری برنامه داد؛ روحانی خطاب به عابدینی گفت: «این حرفی که زدید می دانید که دروغه خودتون می‌دونید که دروغه! ببینید در سعدآباد یا مذاکرات تهران اصلا قراردادی نبود. اینها مال بی سوادهاست شما که به حمدالله تو این کار واردید حالا ممکنه تو گوشی به شما بگویند اونی که از گوشی به شما می گوید بلد نیست قاعدتا خود شما بلدی تصحیح کن ببین تهران دکلریشن (tehran Declaration) بیانیه تهران!»
با کنار هم قرار دادن این جملات حسن روحانی و اظهارات شب گذشته نوبخت مبنی بر «توافق» بودن آنچه در سعدآباد و پاریس در سال 82 رخ داد، چه نتیجه ای می توان گرفت؟
در جایی آقای روحانی می خواهد بر بی اطلاعی و بی سوادی منتقدان خود تاکید کند که آنها حتی معنای واژه «Declaration» (اعلامیه یا بیانیه) را نمی دانند و در جایی دیگر سخنگوی دولت روحانی با توافق خواندن همان بیانیه سعدآباد و عدم ورود مجلس به آن می خواهد ثابت کند که برجام در حوزه کاری مجلس تعریف نشده و بهارستان نشینان نمی‌توانند به آن ورود کنند.
با کنار هم قرار دادن این اظهار نظرها قطعا نمی توان جلوی ذهن برخی منتقدان که معتقد اند «دولت با الفاظ بازی می کند تا از توافق هسته ای به مجلس نرود»را گرفت و این تصور را از ذهن آنها دور کرد.
حال باید دید سخنگوی دولت باز هم اظهارات خود در یک برنامه زنده تلویزیونی را تکذیب می کند یا رئیس جمهور اظهارات دو سال پیش خود را اصلاح؟!
