مارسل پروست (1922-1871) نویسنده مطرح فرانسوی و خالق رمان هفت‌جلدی «در جست‌وجوی زمان از دست‌رفته» که بلندترین رمان جهان است و عموما به عنوان یکی از آثار دوران‌ساز ادبیات مدرن توصیف می‌شود، به بیماری آسم و آلرژی شدید مبتلا بود؛ بنابراین ناگزیر از زندگی‌ای کم‌تحرک بود.
درباره اتاق خواب با چوب‌پنبه عایق‌بندی‌شده پروست دو جنبه مطرح است؛ یکی محافظت در برابر صداهای بیرون و دیگر در برابر گرد و غبار. رمان «در جست‌وجوی زمان از دست‌رفته» پروست کاوش در حافظه و ذهن است؛ به همین منوال نوشتن این رمان هم یک تجربه درونی بود. او حس می‌کرد برای نوشتن باید مانع ورود صداهای دنیای بیرون شود. بنابراین اتاق خوابش را با لایه‌هایی از چوب‌پنبه پر کرد، که هم محافظ صدا بود و هم گرد و غبار. او همچنین کرکره‌های پنجره‌ها را بست و پرده‌های ساتن آبی را کشید. تنها منبع نورش هم چراغ خوابی با پارچه سبزرنگ بود.
پروست قبل از به پایان رساندن ویرایش نهایی جلدهای پایانی رمانش از دنیا رفت، گرچه نسخه اصلاح‌نشده «در جست‌وجوی زمان از دست‌رفته» هم به عنوان یکی از بزرگ‌ترین آثار ادبی تمام دوران در نظر گرفته می‌شود.
حالا «اتاق مارسل پروست» در موزه «کارناواله» شهر پاریس روایت‌گر زندگی نویسنده‌ای است که یکی از بحث‌برانگیزترین آثار دنیای ادبیات را خلق کرد. این اتاق شامل وسایلی همچون تخت، صندلی، میز، چراغ خواب، کتابخانه، شمعدان، فرش و یک تابلو نقاشی از چهره دکتر آدرین پروست - پدر نویسنده - است.
