صراط: صدام در همان سال‌های ابتدایی تهاجم به ایران، جنگ را به داخل شهرها کشاند و توانست با استفاده از تسلیحات اهدایی غرب، از زمین و هوا شهرهای ایرانی خصوصا شهرهای جنوبی نظیر دزفول را هدف موشک قرار دهد. مدت زیادی طول نکشید تا اینکه آتش رژیم بعث به پایتخت هم رسید و حالا ایران می بایست جواب درخوری به این تهاجمات می‌داد.
مردم خواهان «مقابله به مثل» بودند و در نمازجمعه‌ای که آیت‌الله خامنه‌ای -رئیس جمهور وقت- آن را اقامه کردند: این فریاد «موشک جواب موشک» مردم بود که رساتر از هر صدایی به گوش می‌رسید.
قبل از آن نیز وقتی آیت‌الله خامنه‌ای همزمان با موشک باران دزفول در آبان 59 به این شهر سفر کردند، باز خواسته مردم از ایشان تنها یک چیز بود: «موشک جواب موشک»
اما دستان ایران خالی بود و چیزی به عنوان یگان موشکی وجود نداشت و همین امر صدام را جری‌تر می‌کرد تا فارغ از ترس هرگونه مقابله به مثلی، به موشک باران شهرها ادامه دهد.
سال 62 وقتی حضرت امام(ره) با مقابله به مثل موافقت کردند، اولین جرقه‌ها برای یافتن راهکار مناسب زده شد و چند ماه بعد، در پاییز 63 ماموریتی سری به سپاه پاسداران محول می‌شود: «تشکیل یگان موشکی»
حسن طهرانی مقدم که به تازگی یگان توپخانه را در سپاه بنیان گذاشته بود، مامور این کار می‌شود. او به همراه 12 نفر دیگر به سوریه رفته و آموزش های لازم را می‌ببینند و همزمان تعداد معدودی موشک اسکاد نیز از طریق لیبی خریداری می‌شود.
حالا همه چیز برای «ضربت متقابل» فراهم است اما لیبیایی‌ها خیانت کرده و کار را رها می‌کنند و در یک قدم جلوتر با کارشکنی و ایجاد مشکل در سیستم موشک‌ها دست ایران را در پوست گردو می‌گذارند اما دیگر توان جلوگیری از موجی که براه افتاده نیست و حالا جوانان بی تجربه سپاهی که تنها آموزش تئوری موشک را دیده‌اند، خود دست به کار شده و اولین موشک از غرب کشور به خاک عراق شلیک می‌شود و این آغاز راهی بود که ایران را در مسیر تبدیل شدن به قدرتمندترین کشور موشکی منطقه قرار می‌داد.
از آن ماجرا 31 سال می‌گذرد.
پرونده هسته‌ای ایران به یک پیچ تاریخی رسیده و پس از 12 سال مذاکرات، حالا توافق نهایی در حال تدوین است اما یک موضوع در این میان نگرانی‌هایی را بوجود می‌آورد: «مذاکره بر سر توان موشکی»
اگرچه رهبر معظم انقلاب بارها و به صراحت ورود به هرگونه موضوع غیرهسته‌ای را در مذاکرات ممنوع کردند اما پس از انتشار «برجام» و نیز صدور قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل که در بندی از آن به موضوع موشک‌های بالستیک ایرانی اشاره شده، این نگرانی در افکار عمومی بوجود می‌آید که نکند خللی -هرچند کوچک- در توان موشکی ایران که حالا در رده هفتمین کشور قدرتمند موشکی جهان ایستاده، وارد شود.
مسئولان دیپلماسی در مقاطع مختلف بارها بر بی اثر بودن این قطعنامه بر توان موشکی سخن می‌گویند اما اینها کارساز نمی‌افتد و افکار عمومی برای اثبات این موضوع، یک اقدام عملی می‌خواهند.
روحانیون پیش قدم شده و با صدور بیانیه‌ای که در آن، امضای تعداد زیادی از علما و طلاب حوزه علمیه قم دیده می شود، خواستار برپایی رزمایش موشکی توسط سپاه می‌شوند.
اندکی پس از آن دانشجویان به صحنه می آیند و بیانیه دیگری صادر می‌کنند.
در مجلس شورای اسلامی هم نمایندگان که در کش و قوس آوردن «برجام» به خانه ملت برای بررسی بیشتر هستند، دست به کار شده و 23 نفر از آنها حمایت خودر را از درخواست‌های رزمایشی طلاب و دانشجویان اعلام می‌کنند تا رئیس ستاد کل نیروهای مسلح پاسخ این درخواستها را اینگونه بدهد: «آزمایش‌های موشکی جمهوری اسلامی ایران برابر مصوبات مقام معظم فرماندهی کل قوا در زمان خود انجام خواهد شد.»
مجلس به این حمایت بسنده نکرده و بیانیه‌ای با امضای 204 نماینده خطاب به سرلشکر فیروزآبادی رئیس ستاد کل نیروهای مسلح صادر کرده و خواهان راستی آزمایی موشکی قطعنامه اخیر شده و می‌خواهند که سپاه پاسداران در اولین فرصت خیال ملت را راحت کند.
رئیس ستاد کل مجددا به این درخواست پاسخ داده و می‌گوید: «فعالیت‌های موشکی جمهوری اسلامی ایران به نحوی که در کشور جمهوری اسلامی ایران برنامه‌ریزی شده است با هیچ مانعی روبرو نخواهد بود.»
حالا همه منتظر ماشه‌ای هستند که آخرین بار (البته بنا بر اعلام‌های رسمی و علنی) 173 روز قبل چکانده شد.
در جریان رزمایش دریایی پیامبر اعظم(ص) سپاه در خلیج فارس بود که در روز ششم اسفندماه سال قبل، سپاه پاسداران اقدام به شلیک چند فروند موشک بالستیک کرد. یکی از آنها موشک دریایی خلیج فارس و دیگری موشک فاتح 110 بود که دقیقترین موشک‌های بالستیک ایران محسوب می‌شوند.
نکته‌ای که در این میان مهم به نظر می‌رسد، «یکصدایی افکار عمومی و نیز سیاسیون» کشور در ایستادگی پای توانمندی‌های دفاعی است که بار دیگر نشان می دهد اگرچه در جامعه ایرانی قطعا به واسطه پرهیز از یکصدایی، اختلافاتی در همه حوزه ها چه سیاسی، چه فرهنگی، اجتماعی و .. وجود دارد، اما وقتی پای «اقتدار نظامی» به میان می‌آید، همه اختلاف‌ها کنار گذاشته می‌شود.
رژه موشک‌های بالستیک و دوربُرد ایرانی
باید صبر کرد و دید، از میان یادگاران حاج حسن طهرانی مقدم کدامیک خیال ملت را راحت خواهد کرد: فاتح 300 کیلومتری، قیام 800 کیلومتری، شهاب 1200 کیلومتری، قدر و سجیل 2000 هزار کیلومتری یا...؟
مردم خواهان «مقابله به مثل» بودند و در نمازجمعه‌ای که آیت‌الله خامنه‌ای -رئیس جمهور وقت- آن را اقامه کردند: این فریاد «موشک جواب موشک» مردم بود که رساتر از هر صدایی به گوش می‌رسید.
قبل از آن نیز وقتی آیت‌الله خامنه‌ای همزمان با موشک باران دزفول در آبان 59 به این شهر سفر کردند، باز خواسته مردم از ایشان تنها یک چیز بود: «موشک جواب موشک»
اما دستان ایران خالی بود و چیزی به عنوان یگان موشکی وجود نداشت و همین امر صدام را جری‌تر می‌کرد تا فارغ از ترس هرگونه مقابله به مثلی، به موشک باران شهرها ادامه دهد.
سال 62 وقتی حضرت امام(ره) با مقابله به مثل موافقت کردند، اولین جرقه‌ها برای یافتن راهکار مناسب زده شد و چند ماه بعد، در پاییز 63 ماموریتی سری به سپاه پاسداران محول می‌شود: «تشکیل یگان موشکی»
حسن طهرانی مقدم که به تازگی یگان توپخانه را در سپاه بنیان گذاشته بود، مامور این کار می‌شود. او به همراه 12 نفر دیگر به سوریه رفته و آموزش های لازم را می‌ببینند و همزمان تعداد معدودی موشک اسکاد نیز از طریق لیبی خریداری می‌شود.
حالا همه چیز برای «ضربت متقابل» فراهم است اما لیبیایی‌ها خیانت کرده و کار را رها می‌کنند و در یک قدم جلوتر با کارشکنی و ایجاد مشکل در سیستم موشک‌ها دست ایران را در پوست گردو می‌گذارند اما دیگر توان جلوگیری از موجی که براه افتاده نیست و حالا جوانان بی تجربه سپاهی که تنها آموزش تئوری موشک را دیده‌اند، خود دست به کار شده و اولین موشک از غرب کشور به خاک عراق شلیک می‌شود و این آغاز راهی بود که ایران را در مسیر تبدیل شدن به قدرتمندترین کشور موشکی منطقه قرار می‌داد.
از آن ماجرا 31 سال می‌گذرد.
پرونده هسته‌ای ایران به یک پیچ تاریخی رسیده و پس از 12 سال مذاکرات، حالا توافق نهایی در حال تدوین است اما یک موضوع در این میان نگرانی‌هایی را بوجود می‌آورد: «مذاکره بر سر توان موشکی»
اگرچه رهبر معظم انقلاب بارها و به صراحت ورود به هرگونه موضوع غیرهسته‌ای را در مذاکرات ممنوع کردند اما پس از انتشار «برجام» و نیز صدور قطعنامه 2231 شورای امنیت سازمان ملل که در بندی از آن به موضوع موشک‌های بالستیک ایرانی اشاره شده، این نگرانی در افکار عمومی بوجود می‌آید که نکند خللی -هرچند کوچک- در توان موشکی ایران که حالا در رده هفتمین کشور قدرتمند موشکی جهان ایستاده، وارد شود.
مسئولان دیپلماسی در مقاطع مختلف بارها بر بی اثر بودن این قطعنامه بر توان موشکی سخن می‌گویند اما اینها کارساز نمی‌افتد و افکار عمومی برای اثبات این موضوع، یک اقدام عملی می‌خواهند.
روحانیون پیش قدم شده و با صدور بیانیه‌ای که در آن، امضای تعداد زیادی از علما و طلاب حوزه علمیه قم دیده می شود، خواستار برپایی رزمایش موشکی توسط سپاه می‌شوند.
اندکی پس از آن دانشجویان به صحنه می آیند و بیانیه دیگری صادر می‌کنند.
در مجلس شورای اسلامی هم نمایندگان که در کش و قوس آوردن «برجام» به خانه ملت برای بررسی بیشتر هستند، دست به کار شده و 23 نفر از آنها حمایت خودر را از درخواست‌های رزمایشی طلاب و دانشجویان اعلام می‌کنند تا رئیس ستاد کل نیروهای مسلح پاسخ این درخواستها را اینگونه بدهد: «آزمایش‌های موشکی جمهوری اسلامی ایران برابر مصوبات مقام معظم فرماندهی کل قوا در زمان خود انجام خواهد شد.»
مجلس به این حمایت بسنده نکرده و بیانیه‌ای با امضای 204 نماینده خطاب به سرلشکر فیروزآبادی رئیس ستاد کل نیروهای مسلح صادر کرده و خواهان راستی آزمایی موشکی قطعنامه اخیر شده و می‌خواهند که سپاه پاسداران در اولین فرصت خیال ملت را راحت کند.
رئیس ستاد کل مجددا به این درخواست پاسخ داده و می‌گوید: «فعالیت‌های موشکی جمهوری اسلامی ایران به نحوی که در کشور جمهوری اسلامی ایران برنامه‌ریزی شده است با هیچ مانعی روبرو نخواهد بود.»
حالا همه منتظر ماشه‌ای هستند که آخرین بار (البته بنا بر اعلام‌های رسمی و علنی) 173 روز قبل چکانده شد.
در جریان رزمایش دریایی پیامبر اعظم(ص) سپاه در خلیج فارس بود که در روز ششم اسفندماه سال قبل، سپاه پاسداران اقدام به شلیک چند فروند موشک بالستیک کرد. یکی از آنها موشک دریایی خلیج فارس و دیگری موشک فاتح 110 بود که دقیقترین موشک‌های بالستیک ایران محسوب می‌شوند.
نکته‌ای که در این میان مهم به نظر می‌رسد، «یکصدایی افکار عمومی و نیز سیاسیون» کشور در ایستادگی پای توانمندی‌های دفاعی است که بار دیگر نشان می دهد اگرچه در جامعه ایرانی قطعا به واسطه پرهیز از یکصدایی، اختلافاتی در همه حوزه ها چه سیاسی، چه فرهنگی، اجتماعی و .. وجود دارد، اما وقتی پای «اقتدار نظامی» به میان می‌آید، همه اختلاف‌ها کنار گذاشته می‌شود.
رژه موشک‌های بالستیک و دوربُرد ایرانی
باید صبر کرد و دید، از میان یادگاران حاج حسن طهرانی مقدم کدامیک خیال ملت را راحت خواهد کرد: فاتح 300 کیلومتری، قیام 800 کیلومتری، شهاب 1200 کیلومتری، قدر و سجیل 2000 هزار کیلومتری یا...؟
