بر اساس این فرم، هیچ یک از فضانوردان غیر از هوازدگی بیماری دیگری نداشتند؛ در واقع باید مشخص می‌شد که آن‌ها هنگام حضور بر روی ماه به بیماری خاصی مبتلا شده بودند یا خیر.
آلدرین، نیل آرمسترانگ و مایکل کالین در ۲۴ ژوئیه سال ۱۹۶۹ به جزیره هونولولو در هاوایی رسیدند و اعلام کردند که صخره و غبار ماه را با خود آورده‌اند.آلدرین همچنین تصویری از فضانوردان آپولو ۱۱ را در لباس‌های زیستی ایزوله‌کننده نشان داده است تا غبار ماه افراد حاضر بر روی زمین را آلوده نکند.بر اساس اعلام وی ابزارهایی که برای گرفتن غبار ماه به کار رفتتد در اقیانوس انداخته شدند تا "موجودات بیچاره، میکروب‌های ماه را به جای انسان‌ها دریافت کنند."
فضاپیمای آپولو ۱۱ به همراه نام‌های آرمسترانگ، آلدرین و کالین در تاریخ بیستم ژوئیه ۱۹۶۹ میلادی (۲۹ تیر) بر سطح ماه فرود آمد.نخستین گام بر روی ماه توسط آرمسترانگ برداشته شد و وی به همراه آلدرین در مجموع ۲۱ ساعت و ۳۰ دقیقه بر سطح ماه حضور داشتند، اما «کالین» به عنوان خلبان در تمام مدت در فضاپیما باقی ماند.
باز آلدرین دومین انسانی است که پس از نیل آرمستران قدم بر سطح ماه گذاشت؛ وی در مصاحبه‌ای در چهل و چهارمین سالگرد این رویداد تاریخی به تشریح برخی از جزئیات سفر پرداخت.بر خلاف آرمسترانگ که ماه را بسیار زیبا توصیف کرده بود، آلدرین این قمر را نه چندان زیبا، متروک و خالی از حیات عنوان و تأکید می‌کند: بر سطح ماه تنها سایه‌هایی از افق خاکستری و تیره پیش روی ما قرار داشت.
آلدرین در خصوص جمله معروف «گامی کوچک برای انسان و جهشی بزرگ برای بشریت» که «آرمسترانگ» در زمان قدم‌نهادن بر سطح ماه گفت، معتقد است: وی پیش از فرود بر سطح ماه زمان زیادی داشت تا جمله مناسبی برای این دستاورد بزرگ آماده کند.
دومین انسانی که قدم بر سطح ماه گذاشت، در حال حاضر یکی از مشاوران ساخت مستعمره انسانی بر سطح مریخ محسوب می‌شود؛ آلدرین پیش‌تر با اشاره به انتقادات موجود به این طرح از جمله هدردادن پول برای یک پروژه غیرممکن تأکید کرده بود: این حرکت برای نجات بشر در آینده ضروری است و با توجه به توسعه فناوری‌های مختلف، این سفر امکانپذیر است.
این ماموریت که توسط سازمان هوانوردی و فضانوردی ملی ایالات متحده آمریکا (ناسا) سازماندهی شده بود.
