صراط: یک سیاستمدار ذوق‌زده از اصل مذاکره با شیطان بزرگ گفته است: «توافق، بزرگ‌تر از فتح خرمشهر است».
از نگاه مردم مذاکرات وین و جمع‌بندی آن، فتح خرمشهر نیست. تصاویر جشن خیابانی توده مردم در فتح خرمشهر در آرشیوها موجود است. مردم ما با متانت‌تر از آن هستند که برای یک توافق نیم‌بند- آن هم با هزار اما و اگر درباره دورنمای ماجرا و نتایج آن - جشن بگیرند. چند اظهار شادمانی چند صد نفری در چند نقطه شمال شهر تهران 10 میلیونی را نمی‌توان به اکثریت مردم یا حتی اقلیت آنها نسبت داد هر چند که در صورت هرگونه پیروزی، جشن و شادی حق مردم است. کافی است ماجرای اخیر را با واکنش به پیروزی تیم ملی فوتبال مقابل استرالیا یا حتی باخت مقابل آرژانتین مقایسه کنیم پس از اعلام توافق، در تهران 10 میلیونی، 5 هزار نفر هم- یک نفر از 2 هزار نفر- پای کار جشن نیامدند. علت روشن است. برخلاف برخی تدارکات دولتی و رسانه‌ای نا به جا - که با مؤاخذه یک مقام عالی مواجه شد- مردم فهیم و متین ما دلیلی برای هیجان زدگی نمی‌دیدند همچنان که در اغلب شهرهای سراسر کشور هیچ تجمعی و هیجانی دیده نشد. بازار و فعالان اقتصادی نیز واکنشی مشابه داشتند و واقع‌بینی را بر آرزوپردازی و حرکت روی ابرها ترجیح دادند.
کیهان در بخشی از یک یادداشت خود نوشته است: این توافق برخلاف تصور ما تمهیدی برای بستن دست طرف ایرانی درحوزه‌های اقتصاد خارجی و دیپلماسی و امنیت ملی و قدرت نظامی و امنیت اطلاعاتی است و نه گشودن دست ایران. ما ذخایر سوخت 20 درصد و حدود 10 هزار کیلو اورانیوم 3/5 درصد و 19 هزار سانتریفیوژ فعال- از جمله در تأسیسات فردو- و راکتور اراک را داشتیم که چانه‌زنی کنیم اما اگر قرار باشد ظرف چند ماه همه این مهره‌های بازی را بدهیم- که باید چنین کنیم تا تازه در کنار راستی‌آزمایی آژانس درباره گذشته و حال برنامه هسته‌ای ایران، نوبت شروع تعهدات غرب برسد- 6 ماه بعد چه چیزی دست ما را می‌گیرد؟ آیا مثلاً ذخیره اورانیوم غنی‌شده ظرف 10 سال را می‌توان در چند ماه احیا کرد یا 14 هزار سانتریفیوژ را زودتر از 3-4 سال از نو چید و آبشار ساخت؟ شما جای فلان شرکت خارجی باشید که مشتاق معامله با ایران است اما می‌بیند ماشه‌ای کشیده شده که با کمترین اشاره‌ای- مانند تله موش- عمل می‌کند حاضرید ریسک بکنید و معامله پایدار حداقل یک ساله انجام دهید؟
سؤالات مهمی در این میان وجود دارد. 1- آمریکا و متحدانش چرا باید تحریم‌های اصلی و مؤثر را متوقف کنند به خصوص در موقعیتی که دست ایران از برخی امتیازها تهی می‌شود؟ 2- اعتماد محض به وعده آمریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان، رکن اصلی توافق است در حالی که آنها می‌گویند مبنای تعامل ما با ایران راستی‌آزمایی است و نه توافق. در این شرایط که آنها به صراحت می‌گویند به ایران اعتماد نخواهند کرد، ما چگونه و با چه تضمینی باید اعتماد کنیم؟ این دو سؤال که اجرای توافق متوقف به یافتن پاسخ آنهاست، همچنان بی‌جواب مانده است. رفتار غرب در تبدیل چند قطعنامه به یک قطعنامه سخت‌گیرانه‌تر، رفتار نزول‌خوار کلاهبرداری است که ممکن است چند چک 2-3 میلیون تومانی را بگیرد و با منت‌گذاری بگوید 7-8 چک شما را تبدیل به یک چک کردم. اما وقتی به رقم چک جدید نگاه می‌کنید، معلوم می‌شود رقم این بدهی چند صد میلیون تومان شده است!
توافق عادلانه و پایدار با غرب، یک سوء تفاهم بزرگ است. غرب به زعم خود دنبال اجرای یک نقشه کلی 10 ساله برای اثرگذاری در محیط داخلی و خارجی ایران و تغییر رفتار جمهوری اسلامی به مثابه بدل تغییر ساختار (مسخ و استحاله هویت) است و در این میان روی طیف‌های «تجدیدنظرطلب»، «مرعوب» و «اصالت پیروزی در انتخابات به هر قیمت» حساب کرده است. سخنان جان کری در شورای روابط خارجی آمریکا در این باره صریح است و عجیب اینکه عناصر نام برده شده از سوی وی لااقل نمی‌گویند که تو غلط می‌کنی نگران ماندگاری ما در سیاست ایران هستی.
از نگاه مردم مذاکرات وین و جمع‌بندی آن، فتح خرمشهر نیست. تصاویر جشن خیابانی توده مردم در فتح خرمشهر در آرشیوها موجود است. مردم ما با متانت‌تر از آن هستند که برای یک توافق نیم‌بند- آن هم با هزار اما و اگر درباره دورنمای ماجرا و نتایج آن - جشن بگیرند. چند اظهار شادمانی چند صد نفری در چند نقطه شمال شهر تهران 10 میلیونی را نمی‌توان به اکثریت مردم یا حتی اقلیت آنها نسبت داد هر چند که در صورت هرگونه پیروزی، جشن و شادی حق مردم است. کافی است ماجرای اخیر را با واکنش به پیروزی تیم ملی فوتبال مقابل استرالیا یا حتی باخت مقابل آرژانتین مقایسه کنیم پس از اعلام توافق، در تهران 10 میلیونی، 5 هزار نفر هم- یک نفر از 2 هزار نفر- پای کار جشن نیامدند. علت روشن است. برخلاف برخی تدارکات دولتی و رسانه‌ای نا به جا - که با مؤاخذه یک مقام عالی مواجه شد- مردم فهیم و متین ما دلیلی برای هیجان زدگی نمی‌دیدند همچنان که در اغلب شهرهای سراسر کشور هیچ تجمعی و هیجانی دیده نشد. بازار و فعالان اقتصادی نیز واکنشی مشابه داشتند و واقع‌بینی را بر آرزوپردازی و حرکت روی ابرها ترجیح دادند.
کیهان در بخشی از یک یادداشت خود نوشته است: این توافق برخلاف تصور ما تمهیدی برای بستن دست طرف ایرانی درحوزه‌های اقتصاد خارجی و دیپلماسی و امنیت ملی و قدرت نظامی و امنیت اطلاعاتی است و نه گشودن دست ایران. ما ذخایر سوخت 20 درصد و حدود 10 هزار کیلو اورانیوم 3/5 درصد و 19 هزار سانتریفیوژ فعال- از جمله در تأسیسات فردو- و راکتور اراک را داشتیم که چانه‌زنی کنیم اما اگر قرار باشد ظرف چند ماه همه این مهره‌های بازی را بدهیم- که باید چنین کنیم تا تازه در کنار راستی‌آزمایی آژانس درباره گذشته و حال برنامه هسته‌ای ایران، نوبت شروع تعهدات غرب برسد- 6 ماه بعد چه چیزی دست ما را می‌گیرد؟ آیا مثلاً ذخیره اورانیوم غنی‌شده ظرف 10 سال را می‌توان در چند ماه احیا کرد یا 14 هزار سانتریفیوژ را زودتر از 3-4 سال از نو چید و آبشار ساخت؟ شما جای فلان شرکت خارجی باشید که مشتاق معامله با ایران است اما می‌بیند ماشه‌ای کشیده شده که با کمترین اشاره‌ای- مانند تله موش- عمل می‌کند حاضرید ریسک بکنید و معامله پایدار حداقل یک ساله انجام دهید؟
سؤالات مهمی در این میان وجود دارد. 1- آمریکا و متحدانش چرا باید تحریم‌های اصلی و مؤثر را متوقف کنند به خصوص در موقعیتی که دست ایران از برخی امتیازها تهی می‌شود؟ 2- اعتماد محض به وعده آمریکا و انگلیس و فرانسه و آلمان، رکن اصلی توافق است در حالی که آنها می‌گویند مبنای تعامل ما با ایران راستی‌آزمایی است و نه توافق. در این شرایط که آنها به صراحت می‌گویند به ایران اعتماد نخواهند کرد، ما چگونه و با چه تضمینی باید اعتماد کنیم؟ این دو سؤال که اجرای توافق متوقف به یافتن پاسخ آنهاست، همچنان بی‌جواب مانده است. رفتار غرب در تبدیل چند قطعنامه به یک قطعنامه سخت‌گیرانه‌تر، رفتار نزول‌خوار کلاهبرداری است که ممکن است چند چک 2-3 میلیون تومانی را بگیرد و با منت‌گذاری بگوید 7-8 چک شما را تبدیل به یک چک کردم. اما وقتی به رقم چک جدید نگاه می‌کنید، معلوم می‌شود رقم این بدهی چند صد میلیون تومان شده است!
توافق عادلانه و پایدار با غرب، یک سوء تفاهم بزرگ است. غرب به زعم خود دنبال اجرای یک نقشه کلی 10 ساله برای اثرگذاری در محیط داخلی و خارجی ایران و تغییر رفتار جمهوری اسلامی به مثابه بدل تغییر ساختار (مسخ و استحاله هویت) است و در این میان روی طیف‌های «تجدیدنظرطلب»، «مرعوب» و «اصالت پیروزی در انتخابات به هر قیمت» حساب کرده است. سخنان جان کری در شورای روابط خارجی آمریکا در این باره صریح است و عجیب اینکه عناصر نام برده شده از سوی وی لااقل نمی‌گویند که تو غلط می‌کنی نگران ماندگاری ما در سیاست ایران هستی.
آدمای ناراحت و همیشه طلبکار