گروه سیاسی صراط - بخش اعظم اصلاح طلبان و دولتمردان امروز، که هرگونه تغییری در سطح وزرا در دولت سابق را به سخره می گرفتند و آن را نشانه عدم ثبات و اخذ تصمیمات آنی و غیرکارشناسی می دانستند، هنوز دو سال از عمر دولت مورد حمایت خود نگذشته، به شدت طرفدار ترمیم کابینه شده اند.
به گزارش گروه سیاسی صراط، زمزمه های تغییرات در کابینه در روزهای اخیر به اوج خود رسیده و اظهارات برخی دولتی ها از جمله حسام الدین آشنا و پس از آن محمدباقر نوبخت، نیز نه تنها از شدت این زمزمه ها نکاسته بلکه به آن دامن زده است.
در این میان نکته قابل تامل، چرایی طرح این موضوع در زمان حاضر است. نگاهی به لیست گمانه زنی ها، درباره تغییرات دولت و اخراجی های کابینه، ابعاد بیشتری از موضوع را مشخص خواهد کرد.
سیبل اصلی اصلاح طلبان برای تغییر در کابینه، عبدالرضا رحمانی فضلی وزیر کشور است. دلیل طرح نام او کاملا آشکار است. اصلاح طلبان از روز آغاز به کار دولت تدبیر و امید، موافق روی کار آمدن یک وزیر اصولگرا برای سمت کلیدی وزارت کشور نبودند و حال که چند ماه بیشتر تا انتخابات مجلس دهم باقی نمانده، بالطبع نمی خواهند سکانداری انتخابات به دست او باشد.
به این ترتیب، هدف اصلی از فشار اصلاح طلبان برای تغییرات در کابینه، بی تردید وزیر کشور است که به تبع آن، می توانند روی انتخاب استانداران و فرمانداران جدید تا قبل از انتخابات نیز حساب کنند.
اما آنچه بیش از این موضوع اهمیت دارد، طرح نام های دیگری است که بی تردید در اولویت تغییرات برای اصلاح طلبان نیست. از جمله این نام ها می توان به علی ربیعی وزیر کار، عباس آخوندی وزیر راه، محمدرضا نعمت زاده وزیر صنعت و... اشاره کرد.
در نگاه اول جای بسی تعجب است که افرادی مانند ربیعی و آخوندی که در زمان رای اعتماد به کابینه به دلیل نقش آفرینی مستقیمشان در فتنه، اولا به شدت مورد حمایت اصلاح طلبان بودند و در ثانی شانس زیادی برای رای اعتماد نداشتند اکنون گزینه های اصلاح طلبان برای اخراج از کابینه شده اند.
دلیل این موضوع را شاید بتوان در سروکار مستقیم اقشار مهمی از مردم با این وزرا دانست. به بیان دیگر، عملکرد نامطلوب دولت در زمینه های اقتصادی و عدم تحقق وعده های داده شده در کمتر از دو سال عمر دولت روحانی، باعث شده است تا اصلاح طلبان برای نشان دادن دغدغه مردمی خود (!)، برخی وزرایی که ارتباط مستقیمی با خواسته های مردم دارند را قربانی کنند.
به این ترتیب، انتخاب اشخاصی مانند وزیر کار – که ارتباط مستقیم با قشر کارگر دارد – و وزیر راه – که ارتباط مستقیم با متقاضیان مسکن مهر و ... دارد – وزیر صنعت – که پاسخی برای اوضاع آشفته بازار خودرو نداشته – و برخی از دیگر وزرا برای اخراج از کابینه قابل توجیه است.
به بیان ساده تر، هدف اصلی از فشار به دولت برای تغییر در کابینه، به دلیل نزدیک شدن به انتخابات، وزیر کشور است. اما اصلاح‌طلبان و حامیان دولت به این نتیجه رسیده اند که حال که کلید تغییرات زده شده، تغییر چند وزیر فوق برای نشان دادن دغده های مردمی آنها(!)، تا حدی به تغییر فضای بی اعتمادی ایجادشده در مردم و اقبال به ایشان در انتخابات آتی نیز کمک خواهد کرد و چه فرصتی از این بهتر!
به گزارش گروه سیاسی صراط، زمزمه های تغییرات در کابینه در روزهای اخیر به اوج خود رسیده و اظهارات برخی دولتی ها از جمله حسام الدین آشنا و پس از آن محمدباقر نوبخت، نیز نه تنها از شدت این زمزمه ها نکاسته بلکه به آن دامن زده است.
در این میان نکته قابل تامل، چرایی طرح این موضوع در زمان حاضر است. نگاهی به لیست گمانه زنی ها، درباره تغییرات دولت و اخراجی های کابینه، ابعاد بیشتری از موضوع را مشخص خواهد کرد.
سیبل اصلی اصلاح طلبان برای تغییر در کابینه، عبدالرضا رحمانی فضلی وزیر کشور است. دلیل طرح نام او کاملا آشکار است. اصلاح طلبان از روز آغاز به کار دولت تدبیر و امید، موافق روی کار آمدن یک وزیر اصولگرا برای سمت کلیدی وزارت کشور نبودند و حال که چند ماه بیشتر تا انتخابات مجلس دهم باقی نمانده، بالطبع نمی خواهند سکانداری انتخابات به دست او باشد.
به این ترتیب، هدف اصلی از فشار اصلاح طلبان برای تغییرات در کابینه، بی تردید وزیر کشور است که به تبع آن، می توانند روی انتخاب استانداران و فرمانداران جدید تا قبل از انتخابات نیز حساب کنند.
اما آنچه بیش از این موضوع اهمیت دارد، طرح نام های دیگری است که بی تردید در اولویت تغییرات برای اصلاح طلبان نیست. از جمله این نام ها می توان به علی ربیعی وزیر کار، عباس آخوندی وزیر راه، محمدرضا نعمت زاده وزیر صنعت و... اشاره کرد.
در نگاه اول جای بسی تعجب است که افرادی مانند ربیعی و آخوندی که در زمان رای اعتماد به کابینه به دلیل نقش آفرینی مستقیمشان در فتنه، اولا به شدت مورد حمایت اصلاح طلبان بودند و در ثانی شانس زیادی برای رای اعتماد نداشتند اکنون گزینه های اصلاح طلبان برای اخراج از کابینه شده اند.
دلیل این موضوع را شاید بتوان در سروکار مستقیم اقشار مهمی از مردم با این وزرا دانست. به بیان دیگر، عملکرد نامطلوب دولت در زمینه های اقتصادی و عدم تحقق وعده های داده شده در کمتر از دو سال عمر دولت روحانی، باعث شده است تا اصلاح طلبان برای نشان دادن دغدغه مردمی خود (!)، برخی وزرایی که ارتباط مستقیمی با خواسته های مردم دارند را قربانی کنند.
به این ترتیب، انتخاب اشخاصی مانند وزیر کار – که ارتباط مستقیم با قشر کارگر دارد – و وزیر راه – که ارتباط مستقیم با متقاضیان مسکن مهر و ... دارد – وزیر صنعت – که پاسخی برای اوضاع آشفته بازار خودرو نداشته – و برخی از دیگر وزرا برای اخراج از کابینه قابل توجیه است.
به بیان ساده تر، هدف اصلی از فشار به دولت برای تغییر در کابینه، به دلیل نزدیک شدن به انتخابات، وزیر کشور است. اما اصلاح‌طلبان و حامیان دولت به این نتیجه رسیده اند که حال که کلید تغییرات زده شده، تغییر چند وزیر فوق برای نشان دادن دغده های مردمی آنها(!)، تا حدی به تغییر فضای بی اعتمادی ایجادشده در مردم و اقبال به ایشان در انتخابات آتی نیز کمک خواهد کرد و چه فرصتی از این بهتر!
