لیگ چهاردهم با پشت سرگذاشتن جذاب ترین هفته فوتبالی ایران به پایان رسید و در حالی که تصور همه این بود که جام در تبریز به تیم قهرمان خواهد رسید اما زردپوشان اصفهانی، چراغ خاموش قهرمانی را برای پنجمین بار کسب کردند.
با پایان یافتن لیگ چهاردهم فوتبال می توانیم به سراغ بازنده های نامی فوتبال کشورمان برویم. نام هایی که هرکدام ادعای بسیاری داشتند ولی در نهایت چیزی عایدشان نشد و باید برای موفقیت ابتدا در خود تغییر ایجاد کنند و سپس به اندازه سپاهان اصفهان آرام و البته خوش شانس باشند!
از آندرانیک تیموریان شروع می کنیم که با اخراج بچگانه در تبریز قهرمانی را از تیمش گرفت تا او که در نیم فصل دوم بسیار پرحاشیه بود اولین شکست خورده بزرگ لیگ برتر باشد. بازیکن متعصب و جنگجویی که پس از نکونام کاپیتان تیم ملی فوتبال کشورمان هم شد. اویی که با وجود تجربیات فراوان نتوانست خودخواهی را از خود دور کند و یک تنه قهرمانی را از تیمش گرفت.
استقلال تهران هم با وجود اختلاف 11 امتیازی با رقیب دیرینه به واسطه دو شکسست در دربی، بدون کسب جام و نرسیدن به سهمیه آسیایی بازنده بزرگ فصل بود. بدترین فصل امیر قلعه نویی در استقلال که با مشکلات فراوان از جانب خودش همراه بود. درگیری فرسایشی با نفراتی چون نکونام، رحمتی و آندو، تکیه کردن به مهره های خنثی ای چون امیرحسین صادقی، حنیف عمران زاده، خسرو حیدری و هاشم بیک زاده، خریدهای ناموفقی چون برزای، سلیمان فلاح و میلاد نوری و بازگرداندن عنایتی و طالب لو برای فرار از تنهایی همه مشکلات خود ساخته ای بودند که ژنرال را به بدترین رتبه در کارنامه خود با استقلال نائل آورد. شکسته شدن رکورد بی شکستی در دربی هم باعث شد تا همه چیز در فصل چهاردهم برای قلعه نویی به بدترین شکل ممکن به پایان برسد.
دیگر تیم بزرگ پایتخت هم از جمع بازنده های لیگ چهاردهم خارج نیست. تیمی که سه مربی داشت و به ازای هر مربی تنها سه پیروزی به دست آورد و بدترین روزگار خود را در این فصل سپری کرد. برای آنها جایگاه نازل هشتمی و تحمل 12 شکست (تقریباً نیمی از مسابقات!) فاجعه آمیز بود. تیمی که البته امیدواراست در بازی های آسیایی همچنان به موفقیت های غیر قابل پیش بینی اش ادامه دهد و با گذشتن از سد الهلال، فصل کابوس وارش را فراموش کند.
پیکان با آن همه ولخرجی را هم می توان بازنده لیگ چهاردهم دانست. درست مثل دروازبان گران قیمتش که در کنار نصرتی، دقیقی، ساموئل و سایر بازیکنان، دست در دست هم به لیگ پائین تر سقوط کردند. آنها هیچ وقت به معنی واقعی تیم نبودند تا بلافاصله پس از راهیابی به لیگ برتر، سرانجامی جز سقوط نداشته باشند.
