تا کنون در مجموع ۸ جسد در یک کمپ رها شده در منطقه سادائو، در استان سونگلا، در چند صد متری مرز مالزی کشف شده است.
به گفته مقامات تایلند، دو نفر از این مهاجران در این کمپ جان سالم به در برده‌اند که به شدت بیمار هستند و به بیمارستانی در شهر پادانگ بسار منتقل شده‌اند.
بارش شدید باران در شامگاه جمعه عملیات بیرون کشیدن اجساد جدید را که احتمالا حدود ۳۰ نفر هستند، به تأخیر انداخت.
«سومیوت پومپانمونگ» رئیس پلیس تایلند این کمپ موقت را زندانی توصیف کرد که پناهجویان در شرایط غیرانسانی و در قفس‌هایی از جنس بامبو نگهداری می‌شدند.
وی گفت: این اجساد احتمالا متعلق به آوارگان روهینگیای میانماری است که بنابر اعلام سازمان ملل، یکی از اقلیت‌های جهان هستند که مورد آزار و اذیت بسیاری قرار می‌گیرند.
سازمان غیردولتی دیده‌بان حقوق بشر روز شنبه ضمن ابراز تأسف از کشف این گور جمعی اعلام کرد وجود این اردوگاه موقت در جنگلی در جنوب تایلند مسئله‌ای «غیر منتظره» نیست، اما به ندرت اتفاق می‌افتد که مقامات کشف این گونه کمپ‌ها را افشا کنند.
دیده‌بان حقوق بشر اعلام کرد به رغم حسن نیتی که هیأت حاکمه نظامی تایلند نشان داده است، مسئله قاچاق انسان در این کشور «خارج از کنترل» است.
ماه ژانویه هیأت حاکمه نظامی تایلند اعلام کرد حدود ۱۰ نفر از افسران پلیس و یکی از نیروهای دریایی را به اتهام قاچاق انسان تحت پیگرد قضایی قرار داده است.
دیده‌بان حقوق بشر همچنین خواستار انجام تحقیقات بین المللی در مورد این کشف مخوف شده است.
بنا بر اعلام سازمان‌های دفاع از حقوق بشر، آوارگان معمولا برای آنکه بتوانند از این اردوگاه‌ها در جنگل خارج شوند و از مرز مالزی عبور کنند، باید به قاچاقچیان پول بپردازند.
پلیس تایلند می‌گوید احتمالا قاچاقچیان، اجساد و این دو بیمار را در این محل رها کرده و بازماندگان این گروه را که در این کمپ نگهداری می‌شدند، به خاک مالزی منتقل کرده‌اند.
بسیاری از مهاجران غیرقانونی در این فصل از سال مهاجرت از طریق دریا را انتخاب می‌کنند، یعنی در این فصل خشک که آب دریای آندامان نسبت به دیگر فصول آرام‌تر است.
پس از خشونت‌های قومی مرگبار در سال ۲۰۱۲، هزاران نفر از مردم مسلمان روهینگیا از میانمار فرار کرده‌اند.
این خشونت‌ها بین بودایی‌های قوم راخین و
مسلمانان روهینگیا در ایالت راخین، بیش از ۲۰۰ کشته و ۱۴۰ هزار آواره بر جا
گذاشته است. اکثر مردم این ایالت مسلمان هستند که همچنان در اردوگاه‌ها
زندگی می‌کنند و به مراقبت‌های پزشکی، آموزش یا بازار کار دسترسی ندارند.
