صراط: یک زوج جوان عربستانی که برای گذراندن ماه عسل خود به ایران سفر کرده بودند، ابتدا به زیارت امام رضا (ع) در مشهد مقدس و پس از آن به زیارت حضرت معصومه (س) در قم رفته و در یکی از هتل‌های این شهر اقامت کردند.
آنها از مناطق گردشگری ایران پرسیدند و تصمیم گرفتند تا چند روزی را نیز به مازندران سفر کرده و در عروس شهرهای مازندران (رامسر) اقامت کنند.
«حبیب‌بن شعیب بن محمد بن خبیت» کارمند 32 ساله شهرداری بلدیه کشور عربستان مایل بود تا یک گردش هوایی از زیبایی‌های رامسر داشته باشد و همین باعث شد تا با همسرش به فرودگاه رامسر مراجعه کنند.
بعد از ظهر روز 13 بهمن سال‌جاری بود که محمد بن خبیت به اتفاق علی‌رضا زادمهدی قلی خلبان 60 ساله و باسابقه نیروی دریایی اهل لاهیجان با هواپیمای تک‌موتوره آموزشی تفریحی یکی از شرکت‌های خصوصی رامسر، از فرودگاه این شهر بر فراز شهر رامسر و دریای مازندران به سمت گیلان در حرکت بودند.
صدای آرام و باطمانینه خلبان نشان از یک پرواز موفقیت‌آمیز و بدون نگرانی داشت، اما دقایقی بعد که عقربه‌های ساعت 12:35 دقیقه را نشان می‌داد یعنی حدود 15 دقیقه بعد از پرواز، ارتباط رادیویی خلبان با برج مراقبت در رامسر قطع شد.
برای لحظاتی هیچ تماسی از سوی هواپیما با برج مراقبت برقرار نشد، حتی تماس‌های تلفنی نیز پاسخی در برنداشت، با فرودگاه گیلان نیز تماس گرفته شد، آنها نیز هیچ تماسی دریافت نکردند.
بلافاصله این اتفاق به مسئولان مربوطه در استان، شهرستان و کشور مخابره و جلسه‌ای اضطراری تشکیل شد، گروهی برای تجسس به دریا اعزام شدند اما خبری از هواپیما نبود.
با وجود مه غلیظ و مواج بودن دریا احتمال سقوط هواپیما شدت گرفت، مدیریت بحران در مازندران و گیلان تشکیل جلسه داد و نیروهای خود را در دو بخش آبی و خشکی تقسیم‌بندی کردند، «کلاچای» گیلان و مناطقی چون «چالکه‌رود» و شیرود مازندران از نقاط مورد نظر بودند.
مه غلیظ عملیات جست‌وجو را کند کرد، روز 14 بهمن نیز عملیات با همکاری نیروهای دریابانی، هلال احمر، هیئت کوهنوردی و صیادان محلی در گیلان و مازندران دنبال شد تا اینکه عصر روز 14 بهمن با پیدا شدن یکی از چرخ‌های هواپیما که در فاصله 9 کیلومتری فرودگاه رامسر به تور صیادان در ساحل «لشتو» افتاد، فرضیه سقوط هواپیما در دریا مورد تایید قرار گرفت و حتی محل دقیق سقوط هواپیما در حدفاصل ساحل «چالکه‌رود» تا «شیرود» تنکابن مشخص شد.
از روز بعد عملیات جست‌وجو در خشکی متوقف و همه نگاه‌ها معطوف به دریا شد، 30 شناور، دو بالگرد و در کنار آنها، صیادان محلی نیز جست‌وجوهای سطحی را آغاز کردند.
شاید روش ماهیگیری به وسیله دام و پره‌کشی و چنگگ در کنار شناورها و تجهیزات نیروی دریایی، در ابتدا به چشم نمی‌آمد اما مسئولان هدایت‌کننده تیم‌های تجسس بر این باور بودند که تورها در این شرایط کمک‌کار خوبی هستند.
روز 15 بهمن، کابشن خلبان و یکی از صندلی‌های هواپیما در فاصله 13 کیلومتری از فرودگاه رامسر توسط نیروهای دریابانی کشف شد و امیدهای تازه‌ای برای یافتن سرنشینان مفقود شده ایجاد شد.
در روز 16 بهمن عملیات جست‌وجو همچنان در میان امواج متلاطم دریا ادامه داشت و فقط تکه‌های دیگری از صندلی هواپیما توسط غواصان از آب بیرون کشیده شد اما نگاه‌ها همچنان به کشف هدف اصلی یعنی دو سرنشین مفقود شده دوخته شده بود.
روز 17 بهمن قسمتی از روکش بدنه و قسمت جلویی هواپیما توسط نیروهای هلال احمر کشف شد و در همین روز نیز عملیات زیرسطحی برای یافتن سرنشینان هواپیما، کار خود را آغاز کرد.
در 18 بهمن، شناور مجهز به دستگاه ردیاب دریایی (سونار) از بندر انزلی وارد آب‌های رامسر شد و دور جدیدی از عملیات زیرسطحی و کاوش‌های عمقی آغاز شد اما در این روز فقط اشیایی همچون چنگک صیادی از طریق سونار در عمق دریا دیده شد و تا این لحظه هنوز خبری از سرنشینان نبود.
در 19 بهمن و در حالی که تا این روز چرخ، صندلی، کابش خلبان و چند قطعه فایبرگلاس توسط صیادان و غواصان از دریا بیرون کشیده شده بود، تیم رباتیک سازمان بنادر و کشتیرانی ایران وارد رامسر شد و جست‌وجوهای تازه‌ای در زیر دریا آغاز شد.
کاردار عربستان، خانواده توریست عربستانی و خانواده خلبان ایرانی در فرودگاه رامسر به انتظار رسیدن خبری امیدوار کننده بودند، گاه امواج دریا و گاه مه غلیظ، عملیات را کند می‌کرد و مسئولان نگران این بودند که نکند در تیم جستجو تلفات داشته باشند به همین دلیل از شناورها خواستند تا در چنین شرایطی، تعدادشان را به کمتر از نصف کاهش دهند و فقط آنهایی در دریا حضور داشته باشند که سابقه و تجربه بیشتری دارند.
از سوی دیگر، صیادان محلی همچنان با استفاده از تجارب خود از طریق پره‌کشی و «انگله‌کشی»، در حال جست‌وجوی بی‌وفقه سرنشینان هواپیمای ساقط شده در سواحل رامسر و تنکابن بودند.
در 20 بهمن و در حالی که عقربه‌های ساعت حدود 4:30 دقیقه صبح را نشان می‌داد، جسد توریست عربستانی در 350 متری ساحل روستای «تیل‌پرده‌سر» بخش نشتارود تنکابن و 25 کیلومتری فرودگاه رامسر به تور صیادان افتاد تا اندکی از خستگی‌های چندین روزه تیم جست‌وجو را بکاهد.
با کشف جسد سرنشین عربستانی و فروکش کردن انتظار خانواده‌اش، اما بی‌صبری در خانواده خلبان مفقود شده موج می‌زد؛ زیرا آنها کاپشن او را در اختیار داشتند اما اثری از خود او نبود.
از صبح روز 20 بهمن، تیم جست‌وجو با قدرت بیشتری به کار خود ادامه داد تا بتواند به دیگر هدف اصلی خود برسد.
در 21 و 22 بهمن نیز عملیات جستجو توسط غواصان، دریابانی، هلال احمر، شناور مجهز به سونار و تیم رباتیک دنبال شد اما غیر از پیدا شدن تکه‌های کوچکی از هواپیما، خبر دیگری گزارش نشد.
امروز و در 23 بهمن در حالی که جو نامناسبی بر دریا حاکم است، جسد خلبان بازنشسته نیروی دریایی در ساعت 7:30 دقیقه توسط صیادان محلی در ساحل «ولی‌آباد» تنکابن به تور صیادان افتاد و پرونده این سقوط بعد از 10 روز بسته شد.
با کشف این جسد توسط صیادان، خستگی 10 روزه تیم جست‌وجو تا اندازه زیادی کاهش یافت و باید به صیادان محلی که در کنار مسئولان، نیروی دریایی و تجهیزات آنها، به طور شبانه‌روزی و با استفاده از تجربیات سال‌های سال خود، توانستند هر دو سرنشین هواپیمای آموزشی تفریحی رامسر را پیدا کنند، آفرین بگوییم.
صیادان محلی نشان دادند که هرچند تکنولوژی و تجهیزات نقش مهمی در این عملیات داشت اما تخصص تجربی آنها به تیم جست‌وجو یاری رساند تا عملیات خود را با موفقیت به پایان برسانند.
آنها از مناطق گردشگری ایران پرسیدند و تصمیم گرفتند تا چند روزی را نیز به مازندران سفر کرده و در عروس شهرهای مازندران (رامسر) اقامت کنند.
«حبیب‌بن شعیب بن محمد بن خبیت» کارمند 32 ساله شهرداری بلدیه کشور عربستان مایل بود تا یک گردش هوایی از زیبایی‌های رامسر داشته باشد و همین باعث شد تا با همسرش به فرودگاه رامسر مراجعه کنند.
بعد از ظهر روز 13 بهمن سال‌جاری بود که محمد بن خبیت به اتفاق علی‌رضا زادمهدی قلی خلبان 60 ساله و باسابقه نیروی دریایی اهل لاهیجان با هواپیمای تک‌موتوره آموزشی تفریحی یکی از شرکت‌های خصوصی رامسر، از فرودگاه این شهر بر فراز شهر رامسر و دریای مازندران به سمت گیلان در حرکت بودند.
صدای آرام و باطمانینه خلبان نشان از یک پرواز موفقیت‌آمیز و بدون نگرانی داشت، اما دقایقی بعد که عقربه‌های ساعت 12:35 دقیقه را نشان می‌داد یعنی حدود 15 دقیقه بعد از پرواز، ارتباط رادیویی خلبان با برج مراقبت در رامسر قطع شد.
برای لحظاتی هیچ تماسی از سوی هواپیما با برج مراقبت برقرار نشد، حتی تماس‌های تلفنی نیز پاسخی در برنداشت، با فرودگاه گیلان نیز تماس گرفته شد، آنها نیز هیچ تماسی دریافت نکردند.
بلافاصله این اتفاق به مسئولان مربوطه در استان، شهرستان و کشور مخابره و جلسه‌ای اضطراری تشکیل شد، گروهی برای تجسس به دریا اعزام شدند اما خبری از هواپیما نبود.
با وجود مه غلیظ و مواج بودن دریا احتمال سقوط هواپیما شدت گرفت، مدیریت بحران در مازندران و گیلان تشکیل جلسه داد و نیروهای خود را در دو بخش آبی و خشکی تقسیم‌بندی کردند، «کلاچای» گیلان و مناطقی چون «چالکه‌رود» و شیرود مازندران از نقاط مورد نظر بودند.
مه غلیظ عملیات جست‌وجو را کند کرد، روز 14 بهمن نیز عملیات با همکاری نیروهای دریابانی، هلال احمر، هیئت کوهنوردی و صیادان محلی در گیلان و مازندران دنبال شد تا اینکه عصر روز 14 بهمن با پیدا شدن یکی از چرخ‌های هواپیما که در فاصله 9 کیلومتری فرودگاه رامسر به تور صیادان در ساحل «لشتو» افتاد، فرضیه سقوط هواپیما در دریا مورد تایید قرار گرفت و حتی محل دقیق سقوط هواپیما در حدفاصل ساحل «چالکه‌رود» تا «شیرود» تنکابن مشخص شد.
از روز بعد عملیات جست‌وجو در خشکی متوقف و همه نگاه‌ها معطوف به دریا شد، 30 شناور، دو بالگرد و در کنار آنها، صیادان محلی نیز جست‌وجوهای سطحی را آغاز کردند.
شاید روش ماهیگیری به وسیله دام و پره‌کشی و چنگگ در کنار شناورها و تجهیزات نیروی دریایی، در ابتدا به چشم نمی‌آمد اما مسئولان هدایت‌کننده تیم‌های تجسس بر این باور بودند که تورها در این شرایط کمک‌کار خوبی هستند.
روز 15 بهمن، کابشن خلبان و یکی از صندلی‌های هواپیما در فاصله 13 کیلومتری از فرودگاه رامسر توسط نیروهای دریابانی کشف شد و امیدهای تازه‌ای برای یافتن سرنشینان مفقود شده ایجاد شد.
در روز 16 بهمن عملیات جست‌وجو همچنان در میان امواج متلاطم دریا ادامه داشت و فقط تکه‌های دیگری از صندلی هواپیما توسط غواصان از آب بیرون کشیده شد اما نگاه‌ها همچنان به کشف هدف اصلی یعنی دو سرنشین مفقود شده دوخته شده بود.
روز 17 بهمن قسمتی از روکش بدنه و قسمت جلویی هواپیما توسط نیروهای هلال احمر کشف شد و در همین روز نیز عملیات زیرسطحی برای یافتن سرنشینان هواپیما، کار خود را آغاز کرد.
در 18 بهمن، شناور مجهز به دستگاه ردیاب دریایی (سونار) از بندر انزلی وارد آب‌های رامسر شد و دور جدیدی از عملیات زیرسطحی و کاوش‌های عمقی آغاز شد اما در این روز فقط اشیایی همچون چنگک صیادی از طریق سونار در عمق دریا دیده شد و تا این لحظه هنوز خبری از سرنشینان نبود.
در 19 بهمن و در حالی که تا این روز چرخ، صندلی، کابش خلبان و چند قطعه فایبرگلاس توسط صیادان و غواصان از دریا بیرون کشیده شده بود، تیم رباتیک سازمان بنادر و کشتیرانی ایران وارد رامسر شد و جست‌وجوهای تازه‌ای در زیر دریا آغاز شد.
کاردار عربستان، خانواده توریست عربستانی و خانواده خلبان ایرانی در فرودگاه رامسر به انتظار رسیدن خبری امیدوار کننده بودند، گاه امواج دریا و گاه مه غلیظ، عملیات را کند می‌کرد و مسئولان نگران این بودند که نکند در تیم جستجو تلفات داشته باشند به همین دلیل از شناورها خواستند تا در چنین شرایطی، تعدادشان را به کمتر از نصف کاهش دهند و فقط آنهایی در دریا حضور داشته باشند که سابقه و تجربه بیشتری دارند.
از سوی دیگر، صیادان محلی همچنان با استفاده از تجارب خود از طریق پره‌کشی و «انگله‌کشی»، در حال جست‌وجوی بی‌وفقه سرنشینان هواپیمای ساقط شده در سواحل رامسر و تنکابن بودند.
در 20 بهمن و در حالی که عقربه‌های ساعت حدود 4:30 دقیقه صبح را نشان می‌داد، جسد توریست عربستانی در 350 متری ساحل روستای «تیل‌پرده‌سر» بخش نشتارود تنکابن و 25 کیلومتری فرودگاه رامسر به تور صیادان افتاد تا اندکی از خستگی‌های چندین روزه تیم جست‌وجو را بکاهد.
با کشف جسد سرنشین عربستانی و فروکش کردن انتظار خانواده‌اش، اما بی‌صبری در خانواده خلبان مفقود شده موج می‌زد؛ زیرا آنها کاپشن او را در اختیار داشتند اما اثری از خود او نبود.
از صبح روز 20 بهمن، تیم جست‌وجو با قدرت بیشتری به کار خود ادامه داد تا بتواند به دیگر هدف اصلی خود برسد.
در 21 و 22 بهمن نیز عملیات جستجو توسط غواصان، دریابانی، هلال احمر، شناور مجهز به سونار و تیم رباتیک دنبال شد اما غیر از پیدا شدن تکه‌های کوچکی از هواپیما، خبر دیگری گزارش نشد.
امروز و در 23 بهمن در حالی که جو نامناسبی بر دریا حاکم است، جسد خلبان بازنشسته نیروی دریایی در ساعت 7:30 دقیقه توسط صیادان محلی در ساحل «ولی‌آباد» تنکابن به تور صیادان افتاد و پرونده این سقوط بعد از 10 روز بسته شد.
با کشف این جسد توسط صیادان، خستگی 10 روزه تیم جست‌وجو تا اندازه زیادی کاهش یافت و باید به صیادان محلی که در کنار مسئولان، نیروی دریایی و تجهیزات آنها، به طور شبانه‌روزی و با استفاده از تجربیات سال‌های سال خود، توانستند هر دو سرنشین هواپیمای آموزشی تفریحی رامسر را پیدا کنند، آفرین بگوییم.
صیادان محلی نشان دادند که هرچند تکنولوژی و تجهیزات نقش مهمی در این عملیات داشت اما تخصص تجربی آنها به تیم جست‌وجو یاری رساند تا عملیات خود را با موفقیت به پایان برسانند.
