صراط: حسین قدیانی در وطن امروز نوشت: نه پس نمی‌آییم. نه پس اهل کوفه می‌شویم و تنها می‌گذاریم علی(ع) را. نه پس فراموش می‌کنیم عهدی را که با خون شهیدان بسته‌ایم. نه پس از شعار «مرگ بر آمریکا» آن هم در جهانی‌ترین هنگامه‌اش کوتاه می‌آییم. نه پس از یاد می‌بریم «الله‌اکبر» آغشته به خون شهیدی را که شب 22 بهمن 64 به جای بام خانه، در همان اروند خروشان سر داد. نه پس اجازه می‌دهیم آمریکا فکر کند به جای یک ملت شکست‌ناپذیر، انقلابی و همیشه در صحنه، تنها و تنها با 4 تا دیپلمات طرف است. نه پس در آستانه سی‌وهفتمین بهار انقلاب رجز «من انقلابی‌ام» را بدون حماسه حضور، بدون لبیک به ولی‌امر و تنها در حد یک شعار پایین می‌آوریم. نه پس دشمن را در این توهم نگه می‌داریم که تحریم اقتصادی موجب عدول ما از آرمان‌ها شده. نه پس بی‌تدبیری این دولت و آن دولت را به پای اصل انقلاب اسلامی می‌نویسیم و در محاسبه دچار خطا می‌شویم. نه پس مثل بعضی‌ها کت و عینک فلانی، برای‌مان از لباس بدون جلیقه ضدگلوله شهید زنده موضوعیت بیشتری پیدا می‌کند. نه پس تنها می‌گذاریم «محمد رسول‌الله» را و «علی ولی‌الله» را و سلمان و ابوذر و عمار را و قرآن و نهج‌البلاغه را... و اسلام را... و خمینی و خامنه‌ای را در میان این همه قداره‌بند شب‌پرست. نه پس به برادران چندین ساله، اجازه می‌دهیم یوسف انقلاب را باز هم درون چاه بیندازند. نه پس مثل بعضی از این آقازاده‌های اختصاری، خود را طلبکار خون شهدا تصور می‌کنیم. نه پس حکایت بعضی از این خواص، خمینی بت‌شکن را به جای افق منتهی به سحر، در خواب شبانه مشاهده می‌کنیم!... نه پس نمی‌آییم و فراموش می‌کنیم که 22 بهمن 93 آن هم بعد از خبر مرگ بشکه سعودی، بیش از هر 22 بهمن دیگری، چشم بقیهالله به خیابان انقلاب اسلامی دوخته شده تا با نشان دادن این «حضور» به‌الله جل‌جلاله، تعجیل در «ظهور» خود را از حضرت باری‌تعالی بخواهد. نه پس مثل بعضی‌ها زمان را می‌خواهیم اما بدون صاحب الزمان(عج). هیهات! که هر شعاری در یوم‌الله 22 بهمن 93 و 22 بهمن‌های بعدی سرداده شود، استعاره از لبیک اصل‌کاری، یعنی «لبیک یا صاحب‌الزمان» است. اگر 22 بهمن 57 فقط شاه رفته بود، اینک ملک عبدالله، علی عبدالله صالح، مبارک، بن علی و خیلی دیکتاتور دیگر رفته‌اند. به یمن انقلاب اسلامی که منتج به بیداری اسلامی شده، فراعنه یکی‌یکی دارند می‌روند بلکه زمین، اندکی نفس بکشد. فی‌الحال موسم نفس کشیدن زمان است. باید بیاید
صاحب الزمان (عج). به بعضی‌ها بربخورد یا نخورد، 22 بهمن یعنی توافق با مهدی فاطمه (س). اروند با آن جزر و مدهای ناآرام، خروشان‌تر از آن بود که بچه‌های ما با دست خالی بتوانند از عرضش رد شوند. کجایند والفجرهشتی‌ها که از توافق خود با بقیهالله الاعظم، در آن لیالی عشر سخن بگویند؟ «عنایت آمریکایی» یعنی تحریم، ترور، کودتا ... یعنی طالبان، القاعده، داعش ... یعنی دشمنی با ملت ایران اما دوستی با سران ملعون فتنه، لیکن زمانی است که دیگر باید لطف و عنایت را از حضرت صاحب‌الزمان(عج) جست‌وجو کرد. هم او که حضرت روح‌الله را در شباهنگام نجوا، انیس و مونس بود. خامنه‌ای را نیز. حضرت ماه خوب می‌دانند کدامین آفتاب، منظور سخن است. ما نیز خوب می‌دانیم رمز و راز آن چفیه را که همنشین دائم شانه‌های رهبر انقلاب است. مگر ما خانقاه بازی‌دراز را فراموش کرده باشیم که خاطرات صاحب‌الزمانی رزمنده‌ها از یادمان رفته باشد! و به راستی مگر انقلاب اسلامی اصلا در آستانه بهار سی‌وهفتم خود قرار می‌گرفت، اگر لطف و عنایت مهدی موعود نبود؟ ما خوب می‌دانیم آمریکا و اسرائیل، چه از جان این منطقه از کره زمین می‌خواهند. ما به خوبی دریافته‌ایم که دشمن، چه از جان زمان می‌خواهد. اگر هدف، صاحب‌الزمان(عج) است، چشم دشمن کور باد که مهدی خواهد آمد. اگر دشمن، انقلاب اسلامی را می‌زند که به خیال خام خود مانع تحقق انقلاب جهانی منتقم خون حسین(ع) شود ما نیز غراتر از همیشه شعار «لبیک یا صاحب‌الزمان»را سردست می‌گیریم. بگذار به بعضی‌ها بر بخورد لیکن خرافه آنجاست که از جلاد تحریم، لغو تحریم را تمنا کنی! خرافه آنجاست که در روزگار جهانشمولی «مرگ بر آمریکا» پرزیدنت روسیاه را برداری و بزک کنی! آقایان! آقایی دارد می‌کند شعار «مرگ بر آمریکا»ی ما در سراسر جهان. در این زمان، هر کس به هر زبانی این شعار را سر دهد، اصلش یعنی «لبیک یا صاحب‌الزمان». خیابان انقلاب اسلامی صحنه‌هایی را دیده، صحنه‌هایی را خود انقلاب اسلامی باید ببیند. انقلاب اسلامی باید ببیند ثمره خون شهدای والفجر 8 را. غیبت، هرچقدر می‌خواهد جزر و مد داشته باشد؛ ما ان‌شاءالله و به مدد خود بقیهالله از عرض تاریکی عبور می‌کنیم و در ساحل سحر، دگر بار، سلامی دوباره به محضر آفتاب تقدیم خواهیم کرد. برای زمان، برای زمین، خدا، نقشه‌های بهتری از کدخدا کشیده.
خدایا! ما با وعده تو توافق داریم و دست برتر را از آن تو می‌دانیم. مهم نیست که از 22 بهمن 57 چند سال می‌گذرد، مهم این است که انقلابی، «انقلابی» می‌ماند تا به چشم خود انقلاب مهدی موعود را ببیند. خمینی خوب می‌داند چه می‌گویم، خامنه‌ای نیز، ملت «لبیک یا صاحب‌الزمان» نیز. سطح آرزوهای ما بالاست، خیلی بالاتر از سقف اتاق بیضی! اگر شیطان از درگاه خدا رانده شد، نشان به نشان صدور بدون ویزای شعار «مرگ بر آمریکا» شیطان بزرگ هم از چشم بشریت افتاده! خرافاتی‌ها بدموقعی دخیل به کدخدا بسته‌اند!
لبیک یا صاحب‌الزمان را عشق است... عشق است آن زمان، که زمان، عصای دست خود را بیابد و مهدی(عج) بیاید. خدایا! غیبت، زمان را به تبعید فرستاده ... گویی هیچ نمی‌گذرد! قبلا هم در پاسخ بعضی‌ها گفته بودم ما هنوز به‌دوران‌نرسیده‌ایم! خدایا! ما از تقویم روزگار، یک مناسبت بزرگ طلب داریم... که این قطعنامه همه راهپیمایی‌های ماست: «اللهم انا نشکوا الیک فقد نبینا و غیبه ولینا».
صاحب الزمان (عج). به بعضی‌ها بربخورد یا نخورد، 22 بهمن یعنی توافق با مهدی فاطمه (س). اروند با آن جزر و مدهای ناآرام، خروشان‌تر از آن بود که بچه‌های ما با دست خالی بتوانند از عرضش رد شوند. کجایند والفجرهشتی‌ها که از توافق خود با بقیهالله الاعظم، در آن لیالی عشر سخن بگویند؟ «عنایت آمریکایی» یعنی تحریم، ترور، کودتا ... یعنی طالبان، القاعده، داعش ... یعنی دشمنی با ملت ایران اما دوستی با سران ملعون فتنه، لیکن زمانی است که دیگر باید لطف و عنایت را از حضرت صاحب‌الزمان(عج) جست‌وجو کرد. هم او که حضرت روح‌الله را در شباهنگام نجوا، انیس و مونس بود. خامنه‌ای را نیز. حضرت ماه خوب می‌دانند کدامین آفتاب، منظور سخن است. ما نیز خوب می‌دانیم رمز و راز آن چفیه را که همنشین دائم شانه‌های رهبر انقلاب است. مگر ما خانقاه بازی‌دراز را فراموش کرده باشیم که خاطرات صاحب‌الزمانی رزمنده‌ها از یادمان رفته باشد! و به راستی مگر انقلاب اسلامی اصلا در آستانه بهار سی‌وهفتم خود قرار می‌گرفت، اگر لطف و عنایت مهدی موعود نبود؟ ما خوب می‌دانیم آمریکا و اسرائیل، چه از جان این منطقه از کره زمین می‌خواهند. ما به خوبی دریافته‌ایم که دشمن، چه از جان زمان می‌خواهد. اگر هدف، صاحب‌الزمان(عج) است، چشم دشمن کور باد که مهدی خواهد آمد. اگر دشمن، انقلاب اسلامی را می‌زند که به خیال خام خود مانع تحقق انقلاب جهانی منتقم خون حسین(ع) شود ما نیز غراتر از همیشه شعار «لبیک یا صاحب‌الزمان»را سردست می‌گیریم. بگذار به بعضی‌ها بر بخورد لیکن خرافه آنجاست که از جلاد تحریم، لغو تحریم را تمنا کنی! خرافه آنجاست که در روزگار جهانشمولی «مرگ بر آمریکا» پرزیدنت روسیاه را برداری و بزک کنی! آقایان! آقایی دارد می‌کند شعار «مرگ بر آمریکا»ی ما در سراسر جهان. در این زمان، هر کس به هر زبانی این شعار را سر دهد، اصلش یعنی «لبیک یا صاحب‌الزمان». خیابان انقلاب اسلامی صحنه‌هایی را دیده، صحنه‌هایی را خود انقلاب اسلامی باید ببیند. انقلاب اسلامی باید ببیند ثمره خون شهدای والفجر 8 را. غیبت، هرچقدر می‌خواهد جزر و مد داشته باشد؛ ما ان‌شاءالله و به مدد خود بقیهالله از عرض تاریکی عبور می‌کنیم و در ساحل سحر، دگر بار، سلامی دوباره به محضر آفتاب تقدیم خواهیم کرد. برای زمان، برای زمین، خدا، نقشه‌های بهتری از کدخدا کشیده.
خدایا! ما با وعده تو توافق داریم و دست برتر را از آن تو می‌دانیم. مهم نیست که از 22 بهمن 57 چند سال می‌گذرد، مهم این است که انقلابی، «انقلابی» می‌ماند تا به چشم خود انقلاب مهدی موعود را ببیند. خمینی خوب می‌داند چه می‌گویم، خامنه‌ای نیز، ملت «لبیک یا صاحب‌الزمان» نیز. سطح آرزوهای ما بالاست، خیلی بالاتر از سقف اتاق بیضی! اگر شیطان از درگاه خدا رانده شد، نشان به نشان صدور بدون ویزای شعار «مرگ بر آمریکا» شیطان بزرگ هم از چشم بشریت افتاده! خرافاتی‌ها بدموقعی دخیل به کدخدا بسته‌اند!
لبیک یا صاحب‌الزمان را عشق است... عشق است آن زمان، که زمان، عصای دست خود را بیابد و مهدی(عج) بیاید. خدایا! غیبت، زمان را به تبعید فرستاده ... گویی هیچ نمی‌گذرد! قبلا هم در پاسخ بعضی‌ها گفته بودم ما هنوز به‌دوران‌نرسیده‌ایم! خدایا! ما از تقویم روزگار، یک مناسبت بزرگ طلب داریم... که این قطعنامه همه راهپیمایی‌های ماست: «اللهم انا نشکوا الیک فقد نبینا و غیبه ولینا».
