با خروج بریتانیا، این نظم می توانست به طور طبیعی شکل بگیرد که چنین نشده است، اما به رغم اینکه بعد از خروج بریتانیا نظم امنیتی منطقه خلیج فارس توسط دو عضو ایران و عربستان تأمین می شد ولی این نظم در راستای اهداف ایالات متحده آمریکا در جهت مقابله با گسترش کمونیسم تعریف می شد.
بر این اساس بود که عضو دیگر زیر سیستم منطقه ای خلیج فارس یعنی عراق حذف شد. بعد از انقلاب اسلامی ایران نیز نظم منطقه خلیج فارس، متعاقب حمله عراق به کویت با حذف ایران و عراق صورت گرفت.
کشورهای منطقه حاشیه خلیج فارس قراردادهای نظامی دوجانبه با قدرتهایی چون آمریکا، بریتانیا و فرانسه امضا کرده اند و نظم مورد دلخواه و تأمین کننده منافع هژمون را حاکم کرده اند.
این سیاستها اگرچه در برخی موارد چون بیانیه دمشق(اتحاد کشورهای عضو شورای همکاری به همراه مصر و سوریه ۶+۲) با ناکامی مواجه شد ولی این کشورها سعی داشته اند تا در خصوص مسائل نظامی و امنیتی به نوعی همگرایی برسند.
تلاش اخیر اعضای این شورا در راستای ایجاد نیروی نظامی مشترک نیز در این راستا قابل ارزیابی است.
در همین راستا خبرنگار مهر گفتگویی را با «عبدالحمید دشتی» نماینده پارلمان کویت ترتیب داده است که از نظر می گذرد.
چرا برخی کشورهای حاشیه خلیج فارس(کشورهای عضو شورای همکاری) در صدد ایجاد نیروی نظامی مشترک هستند؟
کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس پیشتر در خصوص ایجاد یک نیروی دفاعی مشترک موسوم به نیروی سپر الجزیره به توافق رسیده اند و این توافق نیز عملی شده است اما کشورهای عضو این شورا اخیرا در صدد آن هستند که به همراه برخی از کشورهای منطقه ای و عربی همچون اردن، مصر و مغرب اقدام به ایجاد یک نیروی نظامی مشترک کنند و این در حالی است که همه ما خبر اتخاذ چنین تصمیمی را شنیده ایم. اما هیچ قراردادی به صورت رسمی و مکتوب در این زمینه منعقد نشده است. چنانکه به پارلمان کویت نیز طرحی در این خصوص ارائه نشده است و هیچ توافقنامه ای از این دست به صورت رسمی و مکتوب منعقد نشده است. با اینحال من معتقدم که اتخاذ چنین تصمیمی نمی تواند به عنوان یک اقدام شایسته و راهکار مناسب محسوب شود اما در مقابل دکتر «حسن روحانی» رئیس جمهوری ایران طرحی را ارائه کرده مبنی بر آنکه کشورهای موجود در منطقه با تاکید بر انسجام، همیاری و همکاری در تمامی عرصه ها اعم از اقتصادی، نظامی و فرهنگی داشته باشند و به سهم خود از این طرح حمایت می کنم و به عقیده من این روش یک روش کاربردی و درست است.
انگیزه ای که کشورهای عربی حوزه خلیج فارس از انعقاد یک توافقنامه امنیتی جدید دارند چه چیزی می تواند باشد؟
بدون شک این کشورها نگرانی دارند، عامل ترس و نگرانی باعث شده که این کشورها به سمت اتخاذ چنین تصمیمی سوق پیدا کنند.
از سوی دیگر همپیمانان این کشورها در اروپا و آمریکا با جوسازی در تعاملات خود با این کشورها سعی دارند اینگونه القا کنند که ایران کشوری است که در حال قدرت گیری است و بمثابه یک خطر بزرگ برای کشورهای عربی حوزه خلیج فارس در آینده محسوب می شود و به آنها اعلام می دارند که شما باید خود را آماده کنید و با خرید تسلیحات، خود را برای نبرد و مقابله احتمالی با ایران آماده کنید. اما همه کشورهای حاشیه خلیج فارس این مسئله را باور نمی کنند چنانکه امیر کویت هنگام سفر خود به ایران و دیدار با مقامات ایرانی به من گفت که آیت الله خامنه ای فقط رهبر جمهوری اسلامی ایران نیست بلکه رهبر کل منطقه است.
با این وجود تهدیداتی که کل منطقه را تهدید می کند چیست؟
من تهدیداتی نمی بینیم اما ترسهایی از سوی رژیم صهیونیستی و توطئه های این رژیم در منطقه وجود دارد. با این وجود کشورهای عربی حاشیه خلیج فارس در کنار همسایه ایرانی خود قرار دارند.
امروزه برخی تلاش می کنند که استقرار و امنیت در منطقه خلیج فارس با بحران مواجه شود و در تلاشند تا با اشاعه برخی مفاهیم عداوت جویانه در ادبیات کشورهای عربی به تفرقه افکنی و آشوب در منطقه بپردازند اما کویت با چشمان باز و بسیار آگاهانه با این مسئله برخورد می کند و بر اهمیت روابط تاریخی میان کویت و ایران واقف است.
نظر شما در رابطه با تصمیم بحرین درخصوص ایجاد یک پایگاه دریایی انگلیسی در خاک این کشور چیست؟
کشورها این حق را دارند که در مورد حاکمیت اراضی خود و اتفاقاتی که در این راستا به وقوع می پیوندد، تصمیم بگیرند. اما آنچه مسلم است این است که امروز انگلیس در راه بازگشت خود به منطقه است اما باید گفت این تصمیم نمی تواند خطری را در منطقه ایجاد کند.
