در چنین شرایطی قرچک با ٣٠٠ هزار و پیشوا با ١٠٠ هزار نفر جمعیت، حتی یک تخت بیمارستانی هم ندارند و مردم برای دریافت ابتدایی‌ترین خدمات درمانی مجبورند از مسیر جاده‌ای نه چندان ایمن به تهران بیایند و به بیمارستان امام خمینی (ره) مراجعه کنند.
در ورامین ٤٥٠ هزار نفری هم ١٢٠ تخت داریم که در ساختمان جهاد! مستقر شده‌اند؛ مجموعه‌ای که ٣٥ سال پیش ساخته شده است. به کلامی ساده‌تر، ٨٥٠هزار نفر در نزدیکی پایتخت یک بیمارستان ندارند. در سوی دیگر تهران، شهرستانهای بهارستان، رباط کریم و پرند نیز شرایطی کمابیش همین‌گونه دارند و فقط در رباط کریم یک بیمارستان ١٠٠ تخته وجود دارد که پاسخگوی نیازهای مردم منطقه نیست.
به واقع امروز کسانی باید به چرایی وجود این معضلات پاسخ دهند که طی ٣٠ سال گذشته یا مسئولیت مهمی در وزارت بهداشت داشتند یا یکی از سیاستگذاران حوزه سلامت بودند؛ اما به جای ارائه پاسخ، در چنین شرایطی دولت یازدهم و مجریان طرح تحول نظام سلامت را به درمان‌نگر بودن و عدم توجه به حوزه بهداشت متهم می‌کنند.
باید از این‌ها پرسید آیا برای ساکنان اطراف تهران و دیگرانی که در چهارگوشه کشور چنین وضعیتی دارند، نباید بیمارستانی ساخته و تجهیز شود؟ زنان باردار این مناطق نباید یک مرکز مجهز زایمان داشته باشند؟ آیا این هم‌وطنان‌مان به دارو نیاز ندارند؟
ای کاش به‌جای مغالطه، دادن نشانی‌های غلط و سعی در انحراف افکار عمومی، منتقدان، پاسخی برای این سؤال‌ها و ده‌ها پرسش نظیر آن ارائه می‌دادند.
